(İMTİHAN, SERİSİ) İmanımın Yarısı

İzmir'e doğru 🤍

( Günümüz )

İnsan ön göremiyor karşısına çıkacağı olayları. Bazen sıkıntıda kalırsın ve nasıl bir çözüm bulacağını düşünemiyorsun. Kendini köşe sıkışmış gibi hissedersin için daralır ve bunalırsın. Bende öyleyim ama bana Allah yeter o varsa tüm sıkıtılarım tüm sorunlarım hal olur.

Şüphesiz şeytan sizin için bir düşmandır. Öyle ise, (siz de) onu düşman tanıyın. O, kendi taraftarlarını ancak alevli ateşe girecek kimselerden olmaya çağırır." (Fâtır, 6)

Zarfı okur okumaz ne yapacağımı şaşırmıştım, dinimi savunduğum için pişman değildim ama yinede ailemi böyle birşeyin içine sokmak istemezdim..
Böyle bir kargaşanın içine, ama olmuştu işte, sonunun bana ne getireceğini düşünmeden hareket ettmiş ailemide işin içine sokmuştum, bu madi olarakta geçerliydi, o parayı ömrüm boyunca çalışsam toplayamazdım ama abilerim bulacaklarını söylemişti, utanmıştım..

Osman ağabeyim eminimki düğünü için topladığı parayı verecekti diğerleride öyle yapacaktı kendi gelecekleri için topladıkları birikmi vereceklerdi. Aff Allah'ım sen yardım et.
Nasıl bir musibetti böyle, derin bir nefes alarak uçağın camından dışarı baktım hava henüz kararmamıştı ve yarın mahkeme vardı..

Zarfın geldiği günden onbeş gün sonra mahkeme günüydü ve o sayılı günler çok çabuk geçmişti şimdi uçakta İzmir'e gidiyordum, Bursa ve İzmir'in arası kaç saat sürerdi emin değildim ama bir iki saat sürerdi tahminen. Uçağın kalkmasının ardından yarım saat geçmişti.

Abimler bilet olmadığı için benimle gelemiyorlardı mahkemeden bir gün sonra geleceklerdi, annemin ağladığı anı gözümün önüne getirince içim yanıyordu benim yüzümden ağlıyordu..

Nasıl bir duruma düşmüştüm böyle, ben ona hakaret etmemiştim ben sadece dinimi savunmuştum nasıl olurdu böye nasıl aff Allah'ım sen sabır ver...

&

Uçak inmiş şu an Mücahid'i bekliyordum, Mücahid benim kuzenimidi ve ayrıca süt abim, evet süt abim çünkü benden üç yaş büyüktü kendisi biraz zor ayrılmış annesinin sütünden, onu en son küçükken görmüştüm daha sonra hiç görmedim ama sürekli iletişim halindeydik.
İzmir'deki amcamın evinde kalacaktım bir süre, onları çok özlemiştim bu sayede onlarlada vakit geçirecektim...

Tabi tutuklu yargılanmassam çünkü ailem ne kadar yardım etsede o parayı bir araya getiremiyecektik.
Uzaktan birinim bana seslendiğini gördüğümde arkamı döndüm canım kuzenim Mücahid'ti ona doğru yürümeye başladım ve ne kadar değiştiğini gördüm, o çocuk yapısı değişmiş büyük bir kalıp almıştı boyu uzamış, kaslanmıştı tam bir abi olmuştu vucudunu geliştirdiği çok belli oluyordu tabi buna mesleğininde katkısı olduğunada şüpe yoktu, kendisi bir astsubay olmuştu çocukkende hatırladım, eline bir ağaç alıp bu benim silahım derdi hayalini gerşekleştirmişti...

"Minik fare hoş geldin "

"Hoş bulduk" kollarını bana sarıp sarmaldı bende ona kollarımı dolayıp sarıldım, birine sarılmaya ihtiyacım vardı, evet ailem her zaman benim yanımda ve bana destek olurdu ama Mücahid ve benim aramdaki bağ farklıydı

"Nasılsın, yolculuk nasıldı, rahatsız değilsin değilmi"

"İyiyim, yolculuk iyidi, rahatsız değilim "

"İyi gel buraya bir daha sarılayım" deyip bir daha sarıldı bende ona sarıldım, sabahtan beri stres yaptığım için yemek yememiştim ve karnım çok açtı, Mücahid bana sarıldığı için nefes alamayıp her an bayılabilirdim

"Mücahid"

"Hı "

"Açım ben" bir an afalladı sonra gülerek geri çekildi burnumu işaret ve orta parmağının arasına alıp sıktı bende yüzümü buruşturarak geri çelildim...