Reincarnation Series: Mafia Daughter

Chapter 7: Trying

Chapter 7: Trying

Xave POV:

"Mic, anong nangyayari? Wala ito sa memory ko." Kinausap ko si Mic sa isip ko para hindi nila isipin na nasisiraan ako ng ulo kung magsasalita ako nang wala lang.

"Hindi ko rin alam, master. Mukhang bago lang itong nangyari, at hindi pa nila alam," sagot ni Mic.

"Ganun ba." Tumingin ako kay Kuya Xavieq, pero parang wala lang sa kanya. Patuloy lang siyang naglakad sa hallway, kaya wala akong nagawa kundi sumunod sa kanya.

Napapaisip ako kung ano ang misyon namin. Sobrang curious ko na gusto ko nang magtanong, pero nag-alinlangan pa rin ako. Sa huli, naglakas-loob akong magtanong kay Kuya.

"Kuya, pwede bang magtanong?" Tiningnan ko siya nang may pag-aalinlangan, hinihintay ang magiging reaksyon niya. Napapaisip tuloy ako-napansin kaya nila na parang may nagbago sa akin? Hindi pa kasi nila ako tinawag na kapatid mula kanina.

"Ano yun?" sagot ni Kuya nang walang emosyon, habang tuloy lang sa paglalakad.

"Uh, ano po ba ang misyon? Ngayon lang ako ininform, at wala talaga akong alam kanina," sabi ko, sabay kunot ng noo dahil sa sobrang kuryusidad.

"Malalaman mo pagdating natin doon." Mabilis niyang sagot, na parang walang nararamdamang emosyon, at lumabas na siya ng mansyon. Sumunod naman ako hanggang sa makarating kami sa garahe.

Hindi na ako nagtanong pa ulit. Tahimik akong sumakay sa kotse kung saan sumakay si Kuya, at lumabas kami mula sa engrandeng gate na parang sa isang palasyo. Hindi na rin nakakagulat na mataas ang seguridad sa amin, lalo na dahil sa posisyon ng aming pamilyang Montesseri.

Tahimik lang kami sa loob ng kotse. Si Kuya Vieq, seryoso ang pagmamaneho, habang ako naman ay panaka-nakang sumisilip sa kanya. Wala siyang kakaibang reaksyon sa tanong ko kanina. Hindi rin siya nagulat, pero ako-ako ang nagulat. Kung hindi lang ako sanay na maging walang emosyon, baka nagtaka na siya sa naging kilos ko.

Iniisip ko tuloy, baka inaasahan niyang magtatanong talaga ako, pero sa normal na paraan. Kaya, hinayaan ko na lang muna. Wala naman siyang ipinapakitang galit o anumang hostility sa akin. Para kaming normal na magkapatid-hindi masyadong malapit, pero hindi rin magkaaway. Sakto lang.

Habang tahimik ang paligid, unti-unti kong nararamdaman ang bigat ng misyon namin, kahit wala pa akong alam tungkol dito. May parte ng isip ko na nagsasabing dapat akong maging handa, anuman ang mangyari. Ngunit sa ngayon, mas mabuting maghintay muna ako sa sasabihin ni Kuya.

Habang tumatakbo ang kotse sa malawak na daan, napapaisip ako kung gaano pa karaming bagay ang hindi ko alam tungkol sa mundong ito. Ilang sikreto pa kaya ang kailangang mabunyag? Napansin kong lumingon si Kuya sa akin, saglit lang, pero sapat na para malaman kong naramdaman niyang may gusto akong itanong. Pero sa halip na magsalita, nagpatuloy na lang siya sa pagmamaneho.

Para sa akin, ayos lang na ganito muna ang relasyon namin-walang masyadong tanungan, pero hindi rin kami nag-iiwasan. May mga bagay na mas maiging malaman sa tamang panahon, at siguro, iyon ang iniisip ni Kuya ngayon.

Tumingin ako sa labas ng bintana, pinagmamasdan ang tanawin na mabilis naming nilalagpasan. Ang tahimik na biyahe ay parang isang paalala na ang buhay namin ay hindi kailanman magiging simple. Ang Montesseri na pangalan ay may bigat na dala, at alam kong bahagi ako ng bigat na iyon, kahit hindi pa malinaw kung paano.

Authors rants: Ngayon lang sinipag