"Sen beni terk edip kendine yeni bir yuva kurarken benim yuva kuracağım bir ailem yoktu. Senin her zaman yanında olan bir sürü insan vardı!! Ben burada kalmakla yetinebildim sadece. Acımı bile kimseyle paylaşamadım ben. İşte aramızdaki en büyük fark...
Sonunda burada olabildim Ballarım. O kadar çok özlemişim ki yazmayı, bu bölüm çok iyi geldi bana. Umarım sizler de beğenirsiniz. Oy ve destekleriniz için de teşekkür ederim 💕
Ayrıca bölüm hakkında biliyorum ki bir çoğunuz kısa diyecek ancak şunu söylemek istiyorum. Arkadaşlar normalde bugün böyle bir bölüm bile gelmeyecekti. Dün yazmaya başladım. Zor bir dönemden geçiyorum. Arkadaşımın annesi vefat etti. Ve bunun akabinde bir rahatsızlık geçirdim ve halâ daha da devam ediyor. Normalde bu açıklamayı yapmayacaktım ancak keyfim istediği için böyle yapmadığımı bilin istedim. Sağlıcakla kalın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hani sen beni severdin ya..."
****
Buz gibi duran bakışları tüm bedenimi etkisi altına alırken âdeta karşısında üşüdüğümü hissetmiştim. Sesinin tonu halâ kulaklarımda yankılanıyordu. Fazla acımasız fazla sertti.
Böyle alışkan değildim benimle konuşmasına ya da bana bakmasına. Kendimi karşısında yabancı hissediyordum. O çok farklı birine dönüşmüş gibiydi. Eski Demirden bir iz bile göremiyordum gözlerinden.
Yalnızca hiç bilmediğim biriydi şuanda baktığım adam. Tüm duygularını aldırmış ve bir daha da yaşamamak için yemin etmiş gibiydi. Yıllar ona benim gibi iyi gelmemişti anlaşılan. Çünkü artık o acımasız birine dönüşmüştü belli ki. Bunu ona baktığımda çok net görebiliyordum, Hissediyordum söylediklerinden.
"Otur"
Gözlerimin içerisine doğru soğukça bakarak başıyla karşısındaki siyah koltuğu gösteren adamla birlikte düşüncelerimden bir anda sıyrılmıştım. Ne zamandır bu şekilde dikiliyordum bilmiyorum ama yavaş yavaş aklıma gelmeye başlamıştı neden burada olduğum.
Doğru ya buradan güya kimse beni farketmeden gidecektim. Fakat işler tam istediğim gibi gitmemişti maalesef. Demir benden uyanık çıkmıştı ki buradan kaçacağımı anlamıştı.
Yapacak bir şeyim yoktu. Gitmem gerekiyordu bu yerden. Bir daha kimsenin hayatını mahvedemezdim. Ve eğer mahvedeceğim hayat'da Demir'in hayatıysa bunu ona bir daha yapamazdım.
Bu yüzden de tıpkı o'nun gibi yaparak göz temasını kesmeden boğazımı hafifçe temizlemiştim.
"Demir.... Her şey anlattığım gibi zaten. Kardeşine sorsan o da benim Diyeceklerimi söyleyecektir. Ama eğer inanmassa-
"Karşında Demir Bozdağ var Alya, senin tanıyamadığın Cihan iti değil."
Sözümü sertçe, bir anda kesen Demir küllüğe bastırdığı *igarasını parmakları arasından bırakarak başını yavaşça yana doğru yatırmaya başlamıştı ki bu şuanda karşımda bir psikopat varmış gibi hissetmemi sağlamıştı.
