Kapıyı çaldım
Aşırı hızlı bir şekilde açıldı
Anamın arkadaşından bir tane kadın açmıştı
“Ne oldu?”
“...”
Gözlerinin kızarıklığından her şeyi anlamıştım...
İçeri geçmek için hareket yaptım ama beni durdu
“Ağabey”
Öldüğünü sanmıştım ama yaşıyordu! En kötü senaryoyu düşünürek kendime (en azından piskolojime) iyilik yaptığımı anladım bundan sonra bir olay olunca en kötü senaryoyu düşünücektim
Hızlıca eve girdim
“Efendim”
Öylece oturuyordu ve etrafa çok boş bakıyordu...Sanki...
“B-Ben göremiyorum”
Anamın ölümden sonra en fazla koyan şey buydu belkide...
Ortalıkta ölüm sessizliği oluşmuştu muhtelen ağlamamı falan bekliyorlardı
Neden göremediğini anlayamıyorum
Sanki doktor beni anlıyormuş gibi gelmem için el kol heraketi yapıyor
En sonunda yine baş başa kaldık
“Yine gözlerin dolmuş”
“Neden görmüyor?”
Konuyu hemen kapatmak istedim
“Ateşli hastalıklarda uzun süre ateşli kalırsa gözlere zarar gelebilir kardeşin de çok küçük olduğu için ve ilaç alıcak kadar paranız olmadığı için...”
“Ölücek mi?”
Nedense bana çok soğuk baktı bunun nedenini asla anlayamıyorum işte
Sanki ben onlara daha soğuk bakıyormuşum gibi
“Gözlerin dolu ama bakışlarında ağlamıyorum ve ağlamıyacağım der gibi”
“Gözlerimin doluşunu yada bakışını umurasama sadece söyle!”
“Evet”
Orda öylece kaldım...Bu biraz ani oldu
“S-Sen iyi misin?”
“Hıhı”
Birden etrafı bulanık göremeye başladım
Daha sonra gözlerimde ki bu bulanıklığı silen bir el hissetim
“Ağlama...Oğlum”
Sanki bir babaymış gibi hissettirdi...
Ama ağlamanın sırası değildi gerçek bir “erkek” olup göz yaşlarımı sildim ve kardeşimin yanına gittim...
“Ağab-”
“Gözlerin göremese bile sorun değil ben sana bakarım şimdi gözlerini aç sen beni göremesen bile ben seni göreyim...”
Onun o güzel gözleri...Gerçi hayla güzeldi ama tek farkı çok boş bakmasaydı ve sanırım gözlerindeki “ışık” gitmişti
Biliyorum bundan sonra işler her zamankinden daha zor olucak...
