LOVESICK FOOL

SECTION 16

LOVESICK FOOL

Yazar: Eliz

BÖLÜM 16

Bir dalga vuruyor deniz kıyısına.Hiddetli,kızgın olsa gerek kıyıda duran deniz kabuklarına.Baharları kiraz çiçekleri açardı pembeler en güzel tonuna bürünürler,güzel kokular saçarlardı.Bir kuru dal hayal ediyorum hemen yanımızda.

Ellerimi gezdiriyorum oturduğum bankın üzerinde.Fazlasıyla pütürlü,çatlakları ellerime batıyor.Ellerim nasırlaşmış.Yüzümde gezdirdiğimde yüzüm çiziliyor.

Saçlarım uzamış olsa gerek göz kapaklarımı kaşındırıyor.Rüzgar oldukça sert.Saçlarıma düşen bir şeyler var eriyip yüzüme damlayan..Kar hala yağıyor olsa gerek.Şehir bıraktığım gibi.Hüzünler aynı caddelerde.Havanın buhranına karışan sigara dumanları,is ve kömür kokuları bunun en büyük kanıtı.Sokaklar da sokak lambaları yanar mı bilmem.Şehrin elektrikleri kesilir mi haberim olmaz.Denizden gelen soğuk hava ve harikulade kokusu ile titremelerime engel olamıyorum.

"Üşüyor musun? diyor yanımda ki beden.

İki gün daha hastanede müşahede altında kaldıktan sonra bugün taburcu olmuştum.Konuşmuyor,ses çıkarmıyordum.Taburculuk işlemlerini tamamladıktan sonra,yavan sesli doktor yanıma gelmiş;gözlerimde ki muhtemelen beyaz olan,kat kat sarılmış sargıyı çıkarmıştı.

Pek de fark ettiğini söylemem.

Sargı çıkmadan önce de aynıydı dünya,sargı çıktıktan sonra da.

O gün o hastane yatağında son kez ağladığıma dair söz verdim kendime.Artık ağlamayacaktım.Ağlamadım da.Zordu.Boğazıma düğümlenen hislere engel olamıyordum,gökyüzünün göremediğim maviliğine isyanlarımı göndermek istiyordum.Yapamıyordum.İçeri de bir şeyler vardı,beni tutan bir şeyler.Susmamı söyleyen bir şeyler..'Bu zamana kadar sen çok ağladın,sen çok yıprandın,çok çığlık attın kim duydu seni? diyen bir ses vardı; 'Yine duymayacaklar,o yüzden ağlama artık.' diyordu biraz durulduktan sonra.

"Hayır,üşümüyorum." 

Bir kaç günün ardından kendi sesimi duymak garip hissettiriyordu.Hırıltılı ve kısık olan ses bana çok yabancıydı.Yine bir kaç gündür hiç duymadığım kadar çok duymuştum Chanyeol'un sesini.Konuşuyor,sorular soruyordu.Şimdi fark ediyorum da..bir önemi yoktu.Konuşmuş ya da konuşmamış;yanımda durmuş ya da durmamış..Pek de fark etmiyordu.

Hastaneden çıktıktan sonra beni şuan bulunduğumuz deniz kıyısına getirmişti.

Ne büyük kayıp.

Denizin kendine has kokusu,çarpan dalgaların sesi olmasa asla tanımazdım burayı.

Ne büyük ironi.

Hayallerim arasında şuan ki manzara da vardı Chanyeol,bazı şeylerin zamanı geçtikten sonra burada olmamız..Anlatamıyorum Chanyeol.Ben hiç anlatamadım ki sen de hiç anlamadın zaten.