LOVESICK FOOL

SECTION 6

LOVESICK FOOL

Yazar: Eliz

BÖLÜM 6

Hadi akluofobisi olan bir insanın ışıklarını söndürün.

...

Eksiklerim var benim.
Tanrı yeryüzüne bir ruh bıraktığından beridir çizelgeme eksiler atılıyor.
Artılarım da var..
Tabi eksiklerin artıları götürdüğünden bahsetmezsek..vardılar.

...

Yeni bir güne başlamak mı zor yoksa gün batımının bitmesini beklemek mi zor?
Hüzün,acı,aşk ya da şehvet..
Gözlerimiz açıkken kaçtığımız kabuslar mı daha ürkütücü;gözlerimi kapatmak için koştuğumuzda,sığındığımız karanlıkta ki bizi bekleyen kabuslar mı?

Varlık ve yokluğun tam ortasındayım.Biraz unutulmuş gibi hissediyorum.Göz kapaklarım duyguların azizliğine uğramış gibi;açmak istemiyorum.Firar eden gözyaşları demir parmaklıklara benzettiğim kirpiklerimden firar ederlerken;kapı olan gözlerimi açıp öylece kaçıp gitmelerini istemiyorum.

Ne kadar huzurluyum?
Bir ömrü..Hayır!Çok değil yalnızca bir günü bitirecek kadar yeter mi huzurum?

Kapalı gözlerimden kayıp giden gözyaşlarına kızgınlığını göstermek istermişcesine güneş ışıkları savaş açıyor sığındığım karanlığa.Sığındığım karanlık ise koşar adım uzaklaşırken baş başa kalıyorum gözlerimi kör eden ışıklarla.

Yorgunum,biraz da kırgın..Halsizim.
Ayağa kalktığımda düşecek kadar güçsüz..
Elimi uzattığımda geri yüzüme çarpacak kadar yalnız.
Çığlık atarken sesimi o uyanmasın diye kısacak kadar aşk dolu,aynaya her baktığımda karşıma çıkan o yaratığı ortadan kaldırmak isteyecek kadar da nefret dolu..
Bir ben var.
Bir ben var saklandığını düşünen ama çırılçıplak.
Bir ben var gülücükler saçan ama kan ağlayan.
Bir ben var kimsenin bilmediği bir köşede.
Annesini kaybedince o tarifi ne mümkün telaşa kapılan bir çocuk var içimde.

Kayboldum.İnsan seli akarken dört bir yanımda ben kayboldum.
Elimi uzatıyorum tut Chanyeol.
Sesimin çıkmadığı bir boşluğun içindeyim.Nefesim kesilmek üzere..Finale ne kadar kaldı belirsizlik içindeyim.
Elimi uzatıyorum tut Chanyeol.
İnsan selinden çık çıkar beni,kendi kokunu bana nefes yap.
Belirsizliğe uzanan bir finale mutlu baş roller olalım seninle.
Elimi uzatıyorum tut Chanyeol.
Karanlık bir vakum gibi çekerken beni,kayıp düşmekten korkuyorum.Elimi tut.

Toprağın altını andıran soğukluktan sıyırıyorum bedenimi.Gözlerimin şişliği kısılan bakış açımdan belli ederken kendini,duymaktan hiç bıkmayacağım;yalnızlığa düştükçe bu evde bir bedenin daha varlığını hatırlatan o ayak seslerini duyuyorum.

Ben hala dünden kalma kıyafetlerimle dururken o rahatça uyumuş görünüyor ve yeni takımı içinde tam bir beyefendi.

Bakışlarımı gözlerinden kaçıyorum azar yemekten korkan bir çocuk misali.Değil bu ev saraylarda da yaşasam içimde ki yoksul çocuk hep belli ediyor kendini.gülümsüyorum.Tebessümüm dudaklarımdan yaramazlık yapmak için izin koparmışcasına yüzüme yayılıyor.
Bakışlarımı eşofmanın paçaları altında esir tutulmuş gibi görünen ayaklarım kapsarken bir kare daha yayılıyor küçük ayaklarımın yanına.

Siyah takım elbisesi ile uyum içine girmiş ayakkabıların sahibine doğru kaldırıyorum başımı.

Chanyeol çok uzun olmalı.

Siyahla salsa misali romantikliğin kollarından heyecana dönüşen bir dans ededururken parlak gözleri,kendi gözlerimden utanıyorum birden.Başım ruhum tarafından düşürülürken yere bir el kavrıyor beni.Çeneme yerleşen uzun ve kasvetli görünen parmaklar tarafından kaçtığım gözlerine yeniden tutsak oluveriyorum.
Derin bir iç çekiyor.
Araladığı dudaklarına kayarken bakışlarım,beni öptüğü o anlar taciz ediyor beyaz ile siyah arasında mekik dokuyan düşüncelerimi.Kızarıyorum.Farkında olmadan dişlerimin arasına kaçan dudağımın sancısı ile tıslıyorum.