LOVESICK FOOL

SECTION 17 [M]

LOVESICK FOOL

Yazar: Eliz

BÖLÜM 17 [M]

Az değil bir ömür.Merak etmiyor değil insan hangi günün,güneşle ödüllendirilmiş sabahına gülümseyerek açacağım gözlerimi?Hangi günün her hangi bir saatinde hiç bir düşüncem,hiç bir sıkıntım olmayacak..aldığım nefes ne zaman bırakacak boğazıma düğüm atmayı?Hangi günün gecesinde,saat hangi sayıyı gösterirken rahatça kapatacağım gözlerimi?

Var oluş ya da kayboluş..

Şehrin karanlık sokaklarında kaybolmaktan yoruldum.Bir melodi dinliyorum şehrin ışıkları arasında,kendi köşemdeyim nefes alışveriş seslerim eşlik ediyor gecenin ayazına.Ne zaman bırakacağım sahiden duyduğum o melodiyle uzaklara dalmayı?Ne zaman terk edecek beni şu yabancısı olduğum bir şehrin sokağında kaybolmuşluk hissi?

Var oluş ya da kayboluş..Var olmak bana göre değildi.Gülümsemelerim vardı bir bir silindi..Hayallerimi kimler ateşe verdi bilmem,hayatımı kimler harcadı bilmem.Şehrin Florya'sında büyük bir otelde kadehler kalkarken ben düştüğüm yerden kalkamıyorum.İnsanlar bu dünyanın şatafatına aldanmış giderken ben yüzümde ki çamurları sıyırıp götüren gözyaşlarımı siliyorum.

Var oluş ya da kayboluş..Düşünmeden edemiyor insan yine ve yine..Daha ne kadar kaybolabilirim ki?Ben kendimi bile bulamazken 'ben' denenin arkasında,nereye kaçıp da kaybolurum?Ölüm müdür kayboluş bilmem.Ölüm..Ölüm dedikleri nedir peki?Yaşamın sonlanması..nefessizlik?Yaşarken de ölür bazıları,ne klişe ama.Daha ne kadar ölürüm bilmem.Aldığım nefes bile aylık kira gibi omuzlarıma borç olarak çökerken nefes almasam ne olur bilmem..

Kaybedecek bir şeyinin olmaması ne hissettirir insana?

Biliyorum ki koca bir boşluk,biraz delilik.Tanımadığım bir insan çıksa karşıma,kadın erkek çirkin ya da güzel..Umurumda olmazdı;elini bana uzatıp hadi gidelim dese..'Hadi gidelim' dese kalkarım beni taşımayan dizlerimin üzerine.Kalkar elini tutar koşarım.Nereye gidersek gidelim hadi..Bir boşluk var zaten 'ben'de.Belki sen doldurursun,belki yollar..Koşarız koşmasına da biter mi bu şehrin yolları?

Merak etmeden duramıyor insan..bu yabancı bedenimde ki hangi sokağa sapsam,çıkmaz sokaklar bile ona açılırken bir yabancıyla koştuğum sokaklarda ona açılır mıydı?

"Eşinize haber verdik birazdan burada olur.Bir fincan daha kahve ister misiniz?" diye soruyor birisi.

Olumsuzca başımı sallamakla yetiniyorum.Kaç saat o soğuk kaldırımlarda ağladım,çığlık attım bilmiyorum.Bir ara tamamen karanlığa bürünmüştü,şehrin ışıkları söndü diye düşünürken bilincimin kayması bana gerçeği fısıldamıştı.Gözlerimi açtığımda diye başlardım aslında bu cümleye lakin açacak bir göz olmayınca insan ne diyeceğini şaşırıyor..Bir karakolda olduğumu,sahilde köşede bekleyen ve şemsiye satan amca yerde yığılmış bir beden görünce polise habermiş vesaire vesaire..Kimsenin umurunda olduğuma değildi ya neyse.