LOVESICK FOOL

SECTION 11

LOVESICK FOOL

BÖLÜM 11

Yazar:Eliz

Kimilerine göre bir zevktir yaşamak.Kimilerine göre bir rutindir her gün yerine getirilmesi gereken..Kimileri gün ışığının gözlerine saldıran ışıklarıyla aralar gözlerini,kimileri ise sanatçıları toprak altında ölü seslerin alarmın nahoş melodileriyle..Bir gariptir insan bir farklı bir çaresiz bir derbeder bir fikirsiz bir çıkarsız..

Bir kere de bu gecenin sonu farklı olsun der insan..Güneş aynı yerden doğsun kabulüm,ben görmesem de sorun yok kabulüm ama değişsin..Bu şehir mesela..Yatağımın yönü de olur gözlerimi araladığımda gördüğüm insanlarda..Ya da her sabah bilinçsizce ezber haline gelen otobüs durağına yürürken ki yollar değişsin,bindiğim otobüsün de adı değişsin..Bir rutin olmaktan çıksa olmaz mı hayat?

Pencere pervazındayım.Keskin bir soğuk var kışın habercisi,dökülen yapraklar var hemen penceremizin önünden göğe doğru salınarak bir merdiven kurmuş gibi.Dalından kopan yapraklar yağmur damlalarının ev sahipliği yaptığı camımıza çarpıp,son durakları olan toprağa gidiyorlar.

Üşüyorum.Pencerenin siyah kenarları güçlü olsa da rüzgarın haykırırcasına çıkardığı sesi engellemiyor gibi.Küçüklüğüm sahnelerini alıyor gözlerimin karanlığında.Küçücüktüm.Müdüre anne elinde ki uzun sopayla vururdu kapılarımıza,rüzgarın sesi yıllardır aynıydı ama o zamanlar daha bir korkutucu.

Araba desenli yorganımın altına sokardım başımı.Güvendeydim.Bir çocuk ne kadar sorunsuz hissederse bir akşam gök gürülderken annesi yanında yoksa o kadar güvendeydim işte.Bir yanım hep eksikti.Bir yanım hep tamamlanmayı bekledi.Bir yanım rüzgarın sesleri bana ulaşamadan bir sıcak kolun beni dolamasını bekledi..Bir yanım çoktan ölmüş,toprağını atarken üzerine bir yanım gecenin ayazında umutlarını suladı.

Çıplağım.Gün henüz doğmak üzere,sol tarafımda işte orada uyuyor.Başımı çeviriyorum ihtişamlı ve çıplak vücudu örten yorgana.Henüz bir kaç saat önce sıkı sıkı tutunuyordum sanki koruyabilirmiş gibi beni,sanki o büyük yorganın altına girsem ondan ve merhametsizliğinin son kırıntılarından kaçabilirmişim de her şey yoluna girermiş gibi..Bir umut işte.

Nasır tutmuş ayaklarımı buluşturuyorum soğuk parkenin acımasız yüzüyle.Sessizliğime sessizlik ekliyorum umutsuzca,uyanmasın diye.Yatağın kenarına zor varıyorum,dişlerim dudaklarıma acımasızca tecavüz ediyor arkamdan gelen sancıyla birlikte.

Nasıl da güzel uyuyor.Nasıl da masum.Bir parmağımı gezdiriyorum çatılmış kaşlarında,kaşlarının tam ortasına hafifçe bastırırken çatık kaşları düz bir şekil alıyor.Evet,böylesi daha iyi.

Uyanıkken yeterince nefret dolu bakmaya bile kıyamadığım yüzü,uyurken huzurlu gözükmeli.Sol tarafımda atan ritimler ona dokunmamla hayat bulmuş gibi daha da hızlanıyor.

Unutuyorsun değil mi Chanyeol?

Benim de o yanımda atan bir şeyler olduğunu,benim de gözlerimden akan bir şeyler olduğunu hep unutuyorsun.

Titrek parmağım kaşlarından biçimli burnuna doğru yol alıyor.Hafifçe kıpırdanıp yüzünü kırıştırıyorsun çekiveriyorum ellerimi,kıkırdıyorum.Seni öpmek istiyorum Chanyeol.

Hayır!Sen merhametsizce içimde hareket ederken seni öpmemi istediğin zamanlarda ki gibi değil!

Sen otursan mesela televizyonun karşısında,ben mutfaktan çıksam elimde senin için hazırladığım meyve tabağıyla.Ben yanına oturacakken sen kucağına çeksen de ben de en hafif olanından bir buse bırakıversem dudaklarına..Çok şey istemiyorum ki Chanyeol.