Previous Chapter...
හැමදේකටම මුල් වෙච්ච උබට මං තව ගොඩ කාලයක් නිදහසේ හුස්ම ගන්න තියන්නේ නෑ.
************************************
ටීක්...ටීක්....
"ඉක්මන් කරන්න,doctor ට කතා කරන්න පේෂන්ට් ට සිහිය එනවා"
"අවී...අවී... ඔයාට මාව ඇහෙනවද?"
මට දැනුනේ මගේ ඔලුව උඩ ගලක් තියලා වගේ හැගීමක්.ඇස් පිහාටු උස්ස ගන්න බැරි තරම් බර වෙද්දී මං අමාරුවෙන් උනත් නුර්වී මට කතා කරනවා ඇහිලා ඇස් අරින්න උත්සහ කළා.ටිකෙන් ටික මගේ ඇස් පියන් ඇරෙද්දි එක පාරටම මගේ ඇස් වලට ආවේ දරා ගන්න බැරි තරම් ලොකු ආලෝකයක්.
හැමදේම බොද වෙලා වගේ පේද්දී මං ආයෙමත් කීප වතාවක් ඇස් පියන් ඇරලා වැහුවා.ටිකෙන් ටික හැම දෙයක්ම පැහැදිලි වෙද්දී මං ඉස්සලම දැක්කේ සුදු පාට සිවිලිම.ඊටත් පස්සේ මං දැක්කේ ස්ටෙතස් එකත් කරේ දාන් මං දිහා බලන් ඉන්න නුර්විව.
"අවී..ඔයාට මාව ඇහෙනවද"
"ඕ..ඔව්..වව්..."
මං කතා කරන්න ගියත් මට දැනුනේ මගේ වචන හිර වෙලා වගෙයි.මං ගොත ගගහා වගේ නුර්විට උත්තර දෙද්දී එයා සැනසුම් සුසුම් හෙළනවා මං දැක්කා.
"ඔයා අපිව හොදටම බය කළා අවී,දන්නවද ඔයා තව සති දෙකක් ඇස් අරින්න පරක්කු වුනානම් ඔයා සිහි නැති වෙලා අවුරුද්දක් වෙන්න ගියා."
නුර්වී කියනවත් එක්කම මගේ ඇස් ලොකු වුනා.මං අවුරුද්දකට ලං වෙන්න සිහි නැතුව ඉදලද?ඇත්තටම මට මොකද උනේ?
"ඔයා දැන් මුකුත් කල්පනා කරන්න එපා අවී,දැනට ඔයා ටිකක් නිදා ගන්න අපි ඔයා ආයෙමත් නැගිට්ටම කතා කරමු"
මට කියන ගමන් නුර්වී මගේ සේලයින් එකට මොනවා හරි ඉන්ජෙක්ට් කළා.ඒත් එක්කම මට ආයෙමත් නින්ද යද්දී මං එක පාරටම දැක්කේ ආදිත්යව.ඒත් එක්කම ලොකු පිපුරුමක් වගේ දෙයක් ලාවට මට පෙනෙද්දී මං ගැස්සිලා ඇහැරුනා.
"අවී උබ නැගිට්ටාද?මං මේ නුර්වී උබට සිහිය ආවයි කිව්ව ගමන් කලබලේ ආවේ.උබට කොහොමද දැන්,මොනා හරි අවුලක් දැනෙනවද?"
"න්..නෑ..හ්හ්....ම්..මට...ව්..වතුර්..ක්හම්...ක්හම්"
"ඉදපන් ඉදපන් මං දෙන්නම්"
