කවුරු හරි මගෙන් ඇහුවොත් මං පළමු බැල්මෙන්ම ඇති වෙන ආදරේ විස්වාස කරනවද කියලා මට කියන්න තියෙන්නේ අනිවාරෙන්ම මං විස්වාස කරනවා කියලයි.
ඒකට තියෙන හොදම සාක්ෂිය දැන් මගේ ඉස්සරහා නිදාගෙන ඉන්නවා.ඇත්තටම මට පළමු බැල්මෙන්ම ආදරයක් ඇති නොවුනත් ඒ තියුණු ඇස් දැකපු මුල්ම වතාවෙම මට ඕනේ උනේ ඒ ඇස් අයිති කරගන්නයි.
ඉතින් හැමදාමත් මට දෙයක් ඕනේ උනොත් හොදින් හරි නරකින් හරි ඒක ලගට ගන්න මං, දැකපු දවසෙම මාව පිස්සු හදොපු ඒ තියුණු ඇස් මගේම කරගත්තා.
ආයුෂ් සිහල්ය සේනානායක.
එහෙමත් නැත්නම් සේනානායක පවුලේ මැරුණයි කියලා හැමෝම හිතන් ඉන්න උරුමක්කාරයා.Mr.and Mrs.සේනානායකගේ අවුරුදු 16කට කලින් මැරුණයි කිව්ව දරුවා.මගේ ආයු එහෙමත් නැත්නම්
හැමෝම දන්න විදිහට Master Shadow.
තියුණු ඇස් එක්ක තමන්ටම ආවේනික උන සීතල හිනාවෙන් මාව පිස්සු වැට්ටුව මගේ ආයු,ලංකාවට එන්න හේතුව උනේ තමන්ගේ දෙමව්පියන්ගේ මරණේ වෙනුවෙන් පලි ගන්නයි.ඉතින් අන්තිමට හතුරාගේ හතුරා මං මගේ මිතුරා කරගත්තා නෑ වැරදි මං මගේ ආදරේ කරගත්තා.මොකද පැටලුනු ඕනෙම නුලකට අගක් වගේම මුලක් තියෙනවා වගේ මගෙයි ආයුගෙයිත් අරමුණු වල මුල සහා අග එක තැනකදී එකට එකතු උනා.
අදිශ්!!!
හැම විනාසයකටම මුල වෙච්ච ඒ නම මතක් වෙද්දීත් මගේ මුළු ඇගම කේන්තියෙන් වෙව්ලන්න ගත්තා.ඒත් මේ වෙලේ ඉවසීම අනිත් හැම දේකටම වඩා වැදගත් නිසා මං ඇස් දෙක වහන් ගැබුරු හුස්මක් අරන් නින්ද ගිහින් ඉන්න එයාගේ තද කළු පාටට හුරු සිනිදු කොන්ඩේ අස්සෙන් ඇගිලි යවලා හරි හිමිහිට ඒ ඔලුව අතගෑවා.ඒ සනිපෙටමද කොහෙද එයා තව ටිකක් මගේ පපුවට තුරුළු වෙද්දී මට හිනාවක් ගියා,තාමත් පොඩි එකෙක් වගේ.