Part-44

3.5K 504 13
                                    

Chapter 44

“ဘာလို့လဲဆိုတော့… ဒါကအမှန်ဟုတ်မဟုတ် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်မသိလို့ပါ...”

“လူတွေက သူတို့မှာမရှိတဲ့အရာတွေကို စွဲလမ်းတတ်ကြပြီးတော့ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ အဲ့ဒီ့စွဲလမ်းမှုက ပုံမှန်မဟုတ်တော့ပဲဖြစ်လာတတ်တယ်လို့ ကျွန်တော်ကြားခဲ့ဖူးတယ်...ကျွန်တော့်မှာ ငယ်ငယ်ကတည်းက မိသားစုမရှိခဲ့ဘူး...ကျွန်တော် ဘယ်နေရာမှာပဲနေနေ၊ ဘယ်လောက်ပဲသူငယ်ချင်းတွေဖွဲ့ဖွဲ့၊ ကျွန်တော့်ရဲ့နေ့ရက်တွေက အဓိပ္ပါယ်မဲ့ပြီး အခြေအမြစ်မရှိပဲလေလွင့်နေတယ်လို့ အမြဲခံစားခဲ့ရတယ်...ကျွန်တော်မိသားစုတစ်ခုအရမ်းလိုချင်မိတယ်...ကလေးတစ်ယောက်လည်း အရမ်းလိုချင်မိတယ်...ကျွန်တော်ပြုစုပျိုးထောင်ရမယ့် ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုဂရုစိုက်ပေးမယ့်လူတစ်ယောက်ကိုပေါ့...အဲ့ဒီ့ကလေးက ပုပုမဟုတ်ဘူးဆိုရင်တောင်...အဲ့ဒီ့လူက....မဟုတ်...မဟုတ်ရင်တောင်...”

ရုတ်ခြည်းအခွံကိုပြန်ပိတ်လျှက် စုန့်ရန်ကိုယ့်ပါးစပ်ကိုဖုံးအုပ်ကာ ကိုးရို့ကားယားဖြင့် ချောင်းနှစ်ကြိမ်ဟန့်ရင်း ဖုံးကွယ်ရန်ကြိုးစားလိုက်သည်။

ဟယ်ကျစ်ယွမ် တိတ်တဆိတ်ပြုံးလိုက်မိသည်။

“… ဒီတော့...အကယ်၍ ကလေးတစ်ယောက်ကောက်ရခဲ့ရင်တောင် ကျွန်တော်ပစ်ထားခဲ့စရာအကြောင်းမရှိဘူး...လူကြီးမင်းဟယ်...အကယ်၍ ကလေး၊ လက်တွဲဖော်နဲ့ မိသားစုက ကျွန်တော့်အတွက် အရေးကြီးတယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်နှစ်ဆပိုပြီးသတိထားရတော့မှာပေါ့...ဘာလို့ကျွန်တော်က အားလုံးကိုလက်ခံနေတာလဲ...မဟုတ်မှ...မဟုတ်မှလွဲရော...ကျွန်တော်လိုချင်တဲ့အရာက အိမ် မဟုတ်ပဲ...အိမ် လို့ခေါ်တဲ့အခွံလွတ်တစ်ခုဆိုရင်တောင် အဆင်ပြေနေတာမျိုးလား....ဒီအတိုင်း အိမ်မှာနေတဲ့လူတွေအပေါ် ကျွန်တော်သဘောကျသည်ဖြစ်စေ၊ သဘောမကျသည်ဖြစ်စေ ဂရုမစိုက်တာမျိုး...” 

“မင်း တကယ့်ကိုစိတ်မရှိတာလား...”

ဟယ်ကျစ်ယွမ် သူ့အားကြားဖြတ်မေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် နူးညံ့သောအသံဖြင့်

“ဒါမှမဟုတ် စစချင်းမှာတင် သင့်တော်တဲ့တစ်ယောက်ယောက်ကိုတွေ့သွားခဲ့လို့ ယှဥ်စရာလူမရှိတော့တာမျိုးလား...”

နူးညံ့ရောင်ခြယ်(Completed)Where stories live. Discover now