နူးညံ့ရောင်ခြယ်(Completed)

Part-53

Chapter 53

၁၁ရက်မြောက်နေ့...၄နာရီ ၄၃မိနစ်

စုန့်ရန်က ယနေ့ လူကြီးမင်းဟယ် နည်းနည်းထူးဆန်းနေသည်ဟု ထင်မိသည်။

၎င်းမှာမသိသာသဖြင့် ဘာထူးခြားနေမှန်းမပြောနိုင်သော်လည်း တစ်ခုခုတော့ထူးခြားနေသည်ပင်။

သူက အလွန်ပင်ညှင်သာလှသည်။ သူ၏စကားသံအားနားထောင်ရုံနှင့်ပင် တစ်စုံတစ်ဦးအား အားလျော့သွားစေကာ ဒူးထောက်ကျသွားစေပြီး အလိုလိုက်ခံရသကဲ့သို့ ဆိုးနွဲ့ချင်လာမိ၏။

စုန့်ရန်ညနေက ချက်ပြုတ်နေစဥ် ဟယ်ကျစ်ယွမ် ဖုန်းခေါ်ခဲ့သည်။ ၎င်းမှာ သူ့နေရပ်၌ မနက်နှစ်နာရီရှိနေပြီဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်ထဲအိပ်မပျော်သည့်အတွက် စုန့်ရန်နှင့်စကားပြောလိုကြောင်းပြော၏။ ဖုန်း ringtone ကရုတ်တရက်ထမြည်လာချိန်တွင် သူက စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်းဖုန်းကိုင်လိုက်ကာ လက်နှင့်ကိုင်ထားစရာမလိုသည့်လုပ်ဆောင်ချက်ကိုဖွင့်၍ အနီးရှိဘေစင်ပေါ်တင်ထားလိုက်လေသည်။

သူက အေပရွန်ကိုဝတ်ဆင်လိုက်ပြီးနောက် ဟယ်ကျစ်ယွမ်နှင့်စကားပြောနေစဥ်အတွင်း အသီးအရွက်များလှီးချွတ်နေ၏။

စကားပြောနေရင်း စုန့်ရန်၏မျက်နှာလေးတဖြေးဖြေးရဲတက်လာခဲ့သည်။

ဟယ်ကျစ်ယွမ်၏မည်သည့်အချက်က သူ့ကိုပိုင်ဆိုင်လိုစိတ်ပြင်းပြစေခဲ့မှန်းမသိချေ။ အမျိုးသား၏စကားပြောသံက နှစ်ချို့ဝိုင်ကဲ့သို့စွဲမက်ဖွယ်ပေါင်းပြီး အားကိုးချင့်စဖွယ်ရှိ၏။ ရယ်သံအချို့နှင့်ပေါင်းဖက်လိုက်ရာတွင် အသံနိမ့်လှိုင်းများထုတ်လွှင့်သော စပီကာတစ်ခုဆီမှ အချစ်သီချင်းတစ်ပုဒ်ဖွင့်နေသကဲ့သို့ရှိသည်။ ထိုသြရှသောအသံက နှလုံးသားတွင်ပဲ့တင်ထပ်လျှက်ရှိကာ စကားတစ်ခွန်းချင်းစီ၏အဆုံးသတ်၌ ပျားရည်စက်များသီတန်းနေသကဲ့သို့ စုန့်ရန်၏နားအတွင်း ချိုမြိန်စွာစီးဆင်းလာလေသည်။ သူ၏ပါးပြင်များပူနွေးလာကာ ရင်ခုန်သံမှာလည်းမြန်ဆန်၍လာရင်း ဘောင်းဘီအတွင်းရှိတစ်စုံတစ်ခုကလည်း ဖုဖောင်းလာခဲ့လေသည်။

ဤအချက်မှာ ငယ်ရွယ်ခြင်း၏အားနည်းချက်ဖြစ်သည်။ နှိုးဆော်ခံလိုက်ရသည်နှင့် အကြာကြီးမာနေစေ၏။