Greg

Zagłada domu Cyprydów

Tego dnia Karthago wstała wcześniej. Umyśliła sobie, że to dziś uda się ponownie do Culanna. Jak zawsze po przebudzeniu sprawdziła komórkę, gdzie zobaczyła nową wiadomość od Tyra. A brzmiała ona: „Do wszystkich członków watahy, od dziś obowiązuje bezwzględny zakaz opuszczania terenu watahy do odwołania".

- Cholera - zaklęła cicho pod nosem. Komenda policji znajdowała się na neutralnym terytorium. Najwyraźniej spotkanie z Cú będzie musiało zostać przełożone.

Zastanawiała się co mogło spowodować zakaz. Zwykle w takich sytuacjach dzwoniła do Cú. Zawsze był dobrze poinformowany w sprawach watahy. W końcu był Deltą, do jego obowiązków należało bycie poinformowanym. Z oczywistych względów tym razem nie mogła tego zrobić. Zastanawiała się kto jeszcze jej został. Nie miała szczególnie wielu przyjaciół w watasze. Jeśli chodzi o Tyra, wolała nie zawracać mu głowy. Z pewnością miał wiele do roboty, skoro zarządził taki zaraz. Musiało stać się coś złego. Podobnie sprawa miała się z McLughami. Aaroses najpewniej jeszcze spali.

Ostatecznie zdecydowała się po prostu przejść i samej zobaczyć co skłoniło Alfę do takiej decyzji. Tę noc spędziła w rodzinnym domu na obrzeżach terytorium. Zauważyła, że przy przejściu granicznym kręci się kilka zakamuflowanych wilków, jej braci z watahy. Zatrzymali ją zanim jeszcze dobrze podeszła do granicy.

- Dzisiaj nie pójdziesz na zakupy, przykro nam, Jackson - powiedział najstarszy z nich rangą, Kappa. Pozostała dwójka pachniała jak Lambdy albo nawet Ny.

- Co się stało, Thompson? - spytała. - Czemu Alfa tak nagle nakazał zamknąć granicę?

- Nie mam pojęcia, ja tylko wykonuję rozkaz Tyra - sprostował Kappa Thompson - Musiało coś nieźle jebnąć - stwierdził tylko.

- Ale chyba wojny nie będzie, co? - spytała Karthago - Może chociaż wiesz skąd niebezpieczeństwo? Czy od wampirów czy od Volk...

- Nie, nie. O to się nie martw - wpadł jej w słowo Thompson - To coś wewnątrz watahy. Nie znam szczegółów.

- Rozumiem - przytaknęła Karthago - Pojadę do Alfy. Tam na pewno będą wiedzieli co się dzieje.

- Też chętnie byśmy to zrobili - powiedział Kappa - Daj znać, gdy już się czegoś dowiesz.

Karthago pożegnała się z Thompsonem i jego Lambdami. Szybkim krokiem wróciła do siebie i wskoczyła za kierownicę. Paręnaście minut później była już przy domu Tyra. Ledwo zdołała znaleźć miejsce do zaparkowania, tak wiele wilkołaków zgromadziło się u Alfy. Zdawało się, że cała wataha się zjechała. Karthago spróbowała wyszukać wzrokiem kogoś znajomego. W końcu podbiegła do Christósa pokrzykującego na swoje siostry wyrocznie. Cassie zamerdała ogonkiem na sam widok Karthago. Delphie i Debbie nieomal nie przewaliły swojego brata.

- Witamy ponownie - powiedziała melodyjnie Delphie. Brzmiała na podekscytowaną, niemal szczęśliwą.

- Witaj, Karthago! - zawtórowała jej Debbie, równie uradowana co pierwsza siostra. Cassie także zaszczekała z większą werwą. Gdy wszędzie wokół panował smutek, siostrom niewiele brakowało by zacząć skakać z radości.

Karthago pomyślała sobie, że wyrocznie byłby absolutnie najgorszą obroną przeciw wampirom. Wpuściłyby do domu każdego tylko z tej racji, że każda powtarza po pierwszej.

- Ja też... - Karthago zrobiła lekką przerwę, gdy Cassie zaczęła ocierać się jak kot o jej nogi. Posłała jej pytające spojrzenie, a gdy nie dostała odpowiedzi zaczęła mówić z powrotem - Cieszę się, że was widzę.

- Skłamałaś - stwierdziła Delphie - Nie zdziwiłam ci się. Nas nikt nie rozumiał. Nas nikt nie chciał widzieć.

- Kłamstwo, kłamstwo, kłamstwo przyrasta do ładnej twarzy. Już nieodłączne od prawdy. Kto by zdołał poznać imię...? - zabełkotała Debbie, a Cassie zaszczekała.