𝑶𝒖𝒓 𝒋𝒖𝒏𝒈𝒌𝒐𝒐𝒌𝒊

part 25

برای بارِ سوم تو این چند دقیقه آهی خسته کشید و با دستمالِ قرمزِ مخملی،دست هاشو خشک کرد.

امروز سردرد امانش رو بریده بود و آقای هان بهش اجازه ی ترکِ دفتر رو داده بود.

اگه یکم دیگه سرش رو با اعداد و ارقام مشغول میکرد احتمالا مغزش منفجر میشد و بیا درستش کن!

به علاوه تمامِ سعی خودش رو کرده بود که بیشتر از یکبار به جونگکوک زنگ نزنه و کلافه اش نکنه.

نگرانی از یک طرف بهش فشار می‌آورد و غم غصه از یک طرفِ دیگه!

اگر مجددا دچارِ سکته میشد اصلا تعجب نمی‌کرد.

به علاوه امروز اون سگِ بیچاره رو امروز به محلِ نگهداریِ حیواناتِ بی سرپرست تحویل داده بود.

جونگکوک واقعا ناراحت و دلتنگش میشد ولی چاره ای نداشت،نمیتونست از یک سگ توی خونه اش نگهداری کنه.

مطمئن بود اونجا خوب مراقبش هستند و گهگاهی هم شاید میتونستن برن دیدنش.

لیوانِ دسته داری رو زیرِ شیرِ آب تا نصفه پر کرد و قرصِ ژِلوفِن رو قورت داد.

اگه میتونست برای یکی دو ساعت بخوابه شاید یه ذره سردردش تسکین میافت.

ساعدش رو روی پیشونیش گذاشت و روی کاناپه نشست.

_خدای من..این دیگه چجور دردیه؟!

با بیچارگی نالید و سعی کرد با کمی ماساژ،دردش رو آروم تر کنه.

هوسوک امروز صبح زود به خونه ی خودش رفته بود،فکر میکرد اگه یک مدت تنها باشه براش خیلی بهتره.

میخواست لباس های کِیت رو جمع کنه و همشون رو تو کمد های بالایی جا بده.

وقتی چند ساعت پیش باهاش تماس گرفته بود،گوشیش خاموش بود و حدسش سخت نبود که خودش از عمد اینکارو کرده.

با حس و حالی که خونه رو ترک کرده بود،معلوم بود که نمیخواد با کسی حرف بزنه.

قصد کرد کمی دراز بکشه تا ببینه قرص اثر می‌کنه یا نه،ولی با صدایِ زنگِ در لحظه ای از جا پرید.

با اخمِ خفیفی که بین ابرو هاش نقش بسته بود،دست به پیشونی سمتِ آیفون رفت و با دیدنِ فردِ پشتِ متعجب رویِ آیکونِ مورد نظر،کلیک کرد.

جونگکوک بود..، یک ساعت زودتر اومده بود.

قرار بود بعدِ کمی چرت خودش بره دنبالش ولی اینکه زودتر اومده بود کمی به نظرش عجیب اومد.

جلویِ راهرویِ ورودی خونه ایستاد و وقتی پسر واردِ خونه شد لبخندِ کمرنگی زد.

_سلام هیونگ.

_سلام عزیزدلم،چرا زود اومدی ؟!

جونگکوک،حینِ جا دادن کفش هاش در جاکفشی شونه بالا انداخت و خیلی ریلکس جواب داد: دبیرِ ادبیاتمون یکاری براش پیش اومد و رفت، منم اومدم خونه.