"İsminizi öğrenebilir miyim komutanım?" dedim fısıltı gibi çıkan sesimle.
"Askerlerimin ismi dahil hiçbirimizin ismini öğrenmemen gerekiyordu. Ama sen..."
Sustu. Anlamamı ister gibi gözlerime baktı. Anlamıyordum. Hafifçe kaşlarımı çattım üzüldüğümü...
Bu bölümde sizden istediğim bir şey var. Umarım beni ciddiye alırsınız slkmalkmdl
İsteğim yorum atmanız. Kibar bir dille olduğu sürece her şekilde eleştiriye açığım. Bu yüzden düşüncelerinizi ve fikirlerinizi yazmanızı istiyorum.
Sizi gerçekten ama gerçekten çok seviyorummm <3
Yazarınız...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ceren
*****************************
Komandolarıma? Hangi komandolar? Hapis hayatı mı yaşayacaktım ben şimdi? Babamın yüzünde sandığımın aksine mutlu bir ifade vardı. Sıkkın ama mutlu. Birkaç dakika tıpkı bir salak gibi konuşmadan olanları izledim. Bir çeşit koruma protokolü uygulanacaktı anladığım kadarıyla. Babamla Turan komutan ufak bir tartışmaya girmişlerdi. Kimse bana fikrimi sormuyordu. İstediklerimin bir önemi yoktu anlaşılan. Gerçi durumun ne kadar ciddi olduğunun farkındayım. Bu yüzden sessiz kalmaya devam ettim. Kapılar açılıyor, dosyalar gidip geliyordu. Telefon konuşmaları yapılırken babam ciddi bir şekilde dinliyor gerektiği yerde müdahale ediyordu. Onu bir daha göremeyecek miydim? Yoksa yanıma gelebilecek miydi bilmiyordum. Fakat anladığım kadarıyla gizliliğe önem veriliyordu.
Odada yalnız kalmıştık ki, "Güvende olacaksın ya en azından içim rahat olacak." dedi babam. Üzüntüsü gözlerinden anlaşılıyordu. Onunla ayrı kalacağım düşüncesi onu ciddi derecede etkiliyor olmalıydı. Aynı kırgınlıktan bende de vardı elbette.
"Nereye gideceğim baba? Niye kimse bana bir açıklama yapmıyor anlamadım."
"Türkiye'nin en güçlü askerlerinin koruması altında olacaksın. Seni Su Altı Taarruz Komutanlığı'nın gizli karargahına götürecekler birazdan."
Söylediğiyle ne hissedeceğimi şaşırdım. "SAT komandoları? Hani şu Yenilmezler'den bahsediyorsun değil mi?"
Babam surat ifademdeki dehşete kıkırdarken, "Aynen öyle benim akıllı kızım. Biraz daha yanımda kal isterdim ama işte Turan'ın işlerine akıl sır ermiyor. İçime sinmedi dersem de yalan olur." dedi.
Derince yutkundum. Babam onlardan hep bahsederdi. Düşman tanımayan canavarlar derdi onlar için hep. Bir bakmışsın ensende, bir bakmışsın karşında, asla tahmin edilemezler demişti. Yüzlerine baktığında ifadelerini göremezsin, duvarla bakışmaktan farkları olmayan ölüm makineleri demişti. Başarıları askerler arasında hep konuşulurdu. Lojmandakilerin anlattıkları hâlâ kulaklarımdaydı. Gerçi o dedikodulara güvenmek pek doğru olmazdı ama babamın anlattıklarına sonuna kadar güveniyor olmam bir kısmını doğru çıkarıyordu.
Bu işin sona ermesi kim bilir ne kadar sürecekti. Ben o suratsızların arasında ne yapacaktım şimdi aylarca? Aylarca bir yerde kapalı kalacağım düşüncesi ürpermeme sebep oldu. Umarım aylarca sürmezdi. Hapis hayatına hevesli olsaydım bir deliden farkım kalmazdı değil mi?
