Querencia (Midnight #1)

Chapter 12

Twelve
ˋˏ✄┈┈┈┈✧༺♥༻∞

Lumipas ang buong araw noon ng mayroon akong sama ng loob. Nanatili lamang ako sa aming sala, tulala at minsang inaalala ang mga inaral namin kanina. Hindi ko na muna binuksan ang phone ko upang makipag-usap. . . baka lalo lamang sumama ang loob ko. Hindi na nga maganda ang araw ko tapos dagdagdagan ko pa?

After reminiscing about everything I've studied today, I quickly got up when I saw it was past seven in the evening. Ilang minuto na lamang ay dadating na rin si Mom o 'di kaya ay si Dad.

Though I doubt they'll be asking us to eat out or sabayan man lang sila kumain. Madalas kasi ay pareho na silang kumakain sa labas, may kasama na kung sino—as their child, we really don't mind.

Dahil kaya naman naming kumain ng wala sila.

I went back to my room after showering, I did my night routine—doing my skincare. Every night before I sleep. There's one I would never forget to do; my skincare. After a very long and tiring day, I believe my face deserves to be taken care of. Kaya naman bilang lamang talaga sa kamay kung ilang beses kong nakaliligtaan gawin ito tuwing gabi.

Doing my skincare every morning and night is like a part of me that no one can remove.

Routines are routines, lagi ng hinahanap ng katawan ko ang mga ganitong bagay, minsan ay kahit ma-late at pagalitan ako nina Mommy dahil sa bagal kong kumilos—wala akong nagagawa dahil inuuna ko muna talaga tapusin ang make up and skincare ko.

My thoughts are interrupted with a hard knock on the door. Bumaling ako roon at takang tiningnan yaon bago ito bumukas at iniluwa si Ate Hera na bagong ligo rin.

She smiled at me. "Hello. Did I disturb you that much?" Umiling naman ako. "Good to know. Kuya Harlow's asking if you want to eat out. Feel free to say no, babe. Nag-aaya lang kasi baka raw gutom ka or something, pinatulog niya na kasi 'yung mga kasambahay," tuloy-tuloy nitong lintanya.

I shook my head. I know how busy Kuya Harlow is. Marami pa siyang gagawin ngunit mas ninanais ilabas kami at pakainin.

Ma okay na gawin niya na lamang ang mga gagawin niya at saka na lamang kami kumain sa labas kapag hindi na siya sobrang busy. I'm not that hungry, not in the mood to eat out as well.

So, 'wag na lang. We deserve a rest.

"Hindi na po, Ate. Next na lang, I guess? I'm still full pa rin naman po. Tell Kuya na lang to rest and don't worry about me," nakangiti kong ani.

Sa ganoon natapos ang usapan namin ni Ate Hera, hindi nagtagal ay nagpaalam na rin siya sa akin na lalabas na siya upang ipaalam ang naging desisyon ko kay Kuya Harlow.

Napa-hinga ako nang malalim—iniisip kung ano'ng p'wedeng gawin ngayong gabi.

Inabot ko ang cellphone kong nasa bed side table ko at mabilis yaong binuksan. I decided to rant on X with how my day went. I opened the app and started composing something.

Napa-hinto ako sa pagta-type nang mapagtantong sa taong hindi ko inaasahan makikita ang sarili kong nagcocompose ng ganitong mensahe—it was the conversation of me and the guy who helped me last time.

Umayos ako ng upo, pinipilit ang sarili na burahin ang lahat ng itinipa ngunit imbis na burahin ay naabutan ko ang sarili kong pinagpapatuloy ang pagtitipa ng mensahe na maaring ipadala sa kanya.

I sighed.

What the hell am I doing?

@hharmoniacarreon
hi, this is getting heavier than ever. i thought kapag nakauwi na ko
mawawala na tong nararamdaman ko, but i was wrongggg :( :(
i wish my friends were here so that i can tell them about
how i feel. this is sooooo draining