CHAPTER 23

127 17 0
                                    


The Youngest Melancholy

I felt my body instantly stiffed in my current position. It was like I was pinned completely in place without a certain reason.

"Are you also one of them?" he furiously asked. "Wouldn't you justcut it all out already? You still wouldn't be a help with, kahit ano pa ang gawin n'yo." Pagod niya akong tinignan. He looked at me with clear pain and anguish on his eyes.

Even though I don't know what to act in this situation. Parang mas lalo ko lang naramdaman na patuloy na magpursige sa nakikita kong sitwasyon niya ngayon. This- no, Everything... Everything was a clear reason for me to act out. Not just for my own gain but also for theirs.

"Umm..." I am still calculating all those right words that I should utter.

Napaisip ako. Dapat sana ay nagpasama ako kay ma'am para hindi na ako nahirapan pa, but as what we have talked about. I'll do everything on my own, tutulungan lang nila ako sa mga simpleng bagay like mga kakailanganin ko pero ang diskarte ay sa'kin. Total ginawa na naman na nila ang lahat, they introduced different people to help him pero walang nakatulong. Sa kaso ko naman, ako mismo ang may gusto nito. Isa pa may naalala akong pwede kong gamitin.

Recently and out of knowhere, naalala kong minsan na kaming nagkita. Minsan ko na siyang nakilala. It might be too difficult to believe in pero minsan ko na siyang natulungan. Yeah, dahil sa sobrang napaka-matulungin ko, kahit sino-sino nalang ang tinutulungan ko- and that involves him. I clearly remembered that he once promised to pay me back with the good deed I showed.

Hindi ko nga alam kong bakit sa lahat ng tao, pamilya talaga nila ang palagi at hindi ko inaasahang matutulungan. Para bang nakaplano na ang lahat.

"I bought you some food," I blurted.

Nakita ko ang paglukot ng mukha niya. He doesn't trust anyone or even the food that was served to him.

"Get out, aniya habang nakahawak ang pareho niyang kamay sa ulo niya.

"Hey are you oka-," he stopped me.

"Shut up! Get out!" he shouted. Nakita kong napahiga siya sa higaan niya habang parang sinasabunutan ang sarili. His hands were tightly clasped in his hair. Parang namimilipit siya sa sakit na hindi niya naiintindihan.

Naalerto ako sa nakita. Nilapitan ko siya para sana daluhan at tulungan pero pagkalapit na pagkalapit ko ay bigla niya akong tinulak. Buti nalang at hindi natapon 'yong pagakain na dala ko.

His eyes were burning red. Hindi ko alam kong ano ang gagawin sa sitwasyon ngayon. Parang nag blanko ng walang pahintulot 'yong sistema mo.

Nakita ko siyang biglaang tumayo at lumapit papunta sa direksyon ko. I was alarmed.

Everything happened in a flash. Too sudden and unexpected. Hindi ako binigyan ng oras para makapag-react. I just found the omelette and fried rice that I cooked completely spilled on the floor. Nakabibinging tunog ang nagawa ng pagkabasag ng lalagyan nito. The plate was shattered to pieces with the food it was holding also scattered everywhere in the floor.

"This trash is poison, you can't fool me!" he shouted.

He is to aggressive. He's hard to control. He's not hurting me pero nakakaramdam ako ng takot. But more than that, iba 'yong nangibabaw. I was hurt.

IHPL 1: Kielandro Narcissuss Madrigal (Completed)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon