IHPL 1: Kielandro Narcissuss Madrigal (Completed)

CHAPTER 49

Pain of Appreciation

Sandaling namdilim ang aking paningin. My senses was blocked. Parang nawala ang aking paligid. Ramdam ko ang pagtama ng mabigat na bagay sa aking likuran, kung gaano kalakas ang impact nito. I can't feel the pain but it's numb.

Napahiga ako sa sahig. That glass was so big and hard, enough for someone to lose their conciousness.

Nagkalat rin sa sahig ang mga bubog nito. It completely broke into pieces. Other than the pain in my back, naramdaman ko ang pagbaon ng mga bubog sa kamay at mga paa ko. But it didn't hurt... bakit kaya?

My mind is forcing me to close my eyes but I fought it as I want to see if Kiel is fine.

Tumingin ako sa direksyon kung saan ko siya tinulak...

There he was tinutulungan ang babaeng nadaganan niya ng itulak ko siya. Hindi ko man maramdaman ang sakit sa aking katawan, sa iba naman yata ito dumiretsyo. The pain of seeing him worriedly looking after another woman rather than helping me in my current state.

Napakalaking sampal no'n sa 'kin. It just shows that he doesn't really care a cent about me. I'm not worthy or worth it of his attention.

Mas napuruhan naman ako diba? Mas marami akong sugat? Bumabaon na nga ang mga bubog sa aking balat... pero bakit hindi padin ako? Bakit parang wala siyang pakealam saakin? Bakit iba padin ang pinili niya?

It came up to me. Mapakla akong napangiti. I'm not his priority after all and will never be. His hatred towards me knows no bound na kahit siguro maglupasay na ako sa harapan niya ay wala siyang gagawin at hindi ako tutulungan.

I just hoped for too much.

Kailan kaya... Kailan mo pa kaya ako mapapatawad, Kiel?

The last thing I heard before completely losing my senses are the voices of the people here inside the room who's I think rushing towards my direction to help me. That's when I felt the darkness completely ate me up.

—

Puting kisame ang bumungad saakin ng magising ako. Sinubukan kong bumagon pero hindi ko magawa. Hindi katulad kanina, ramda na ramdam kona ang sakit ng pagkakatama ng bagay na 'yon.

Napangiwi ako. Napansin ko din ang mga patches ng bond aid sa kamay ko at sa paa ko. Mahapdi siya sa totoo lang.

Napatigil ako ng may mapansin akong medyo may kabigatan sa kaliwang bahagi ko. Napatingin ako not expecting to see a sleeping angel in front of me. Si Gabrielle, habang nakahalupkip na natutulog sa tabi ko.

Napangiti ako at dahan-dahang hinaplos ang ulo niya. Pero naramdaman niya siguro dahil nag-react siya. He moved and opened his eyes.

"Sorry, did I wake you up?" nakangiti kong tanong dito.

Umupo naman siya ng maayos sa tabi ko. "Are you okay na po?" he asked.

Mahina ko namang pinisil ang pisngi niya. "Yeah, konti."

"Why did you get hurt po?" inosente nitong tanong.

I smiled. "I just got into an accident, pero okay na si ate m ngayon. Wala ng masakit."

Sumiwang ang napakalaking ngiti sa kanyang mga lani. "Then can I hug you po?"