Love over Gun

💰Money33💰

WARNING: VIOLENCE

I went downstairs, habang nasa kalagitnaan ako ay nakarinig ako ng sunod-sunod na putok ng baril kaya kahit papaano ay nakahinga ako ng maluwag at ipinagpatuloy ang pagbaba.

Hindi pa man ako nakakaapak sa maliwanag na parte ng basement ay rinig ko na ang tawanan ng mga kalalakihan sa ibaba.

"Hindi pa ba natin i-aangat ang katawan niya?"

"Oo nga, baka patay na siya."

"She's been there for almost ten minutes.  Sigurado ba ang desisyon nila? She's still the Don's daughter. And I can't believe Syto left her here."

Nagpantig ang pandinig ko kasabay ng pagsikip ng dibdib ko. Dahil sa sobrang kaba ay halos ideal ko na ang sarili kong puso.

I went out to take a look and my soul almost left me when I saw Liliana's shoes on the top of the drum.

I immidiately rush towards her direction despite of the enemies sorrounding her.

She's been there for almost ten minutes and not even single of them help her out! How, how can they be this cruel! I clenched my fist because of anger. Hindi ko kakayaning pag nawala siya sa akin.

If her family can't give her love and value, I will. I will fucking give her everything without her begging for it.

Kung ayaw sa kanya ng pamilya niya pwes ako ang magiging pamilya niya. Pero bakit ganito! Did they despite her that much? When in fact she does not deserve this at all.

Hindi ko na inabala ang sarili ko para alamin kong ilan ang bantay ang nasa basement.  All I wanted is to save my wife.

My mind is too occupied to the point that I'm only thinking of rushing towards her.

I need to take her out from that fucking drum!

I want to believe that she's still haven't lose her consciousness despite of the fact that they say that she's been there for ten minutes.

"Shit an intruder!"

Agad akong umiwas at itinago ang katawan sa isang oader malapit sa akin nang paulanan nila ako ng Bala ng baril.

That careless... but I don't care. I'll save my wife no matter what.

Agad din akong lumabas at pinaputukan din sila. I didn't waste time and straightly shoot them. Wlaa akong panahon para makipaglaro sa kanila.

I need to save my Liliana.

Hindi ganon karami ang pinagbantay nila sa basement kaya hindi ako nahirapang makipaglaban sa kanila.

I took Liliana's body out of the drum at agad nilapag sa sahig.
She's unconscious kaya sobra akong kinakabahan. Wala na siyang makay kahit anong pilit kong paggising sa kanya. Her face is too pale and almost turning too purple lalo na ang mga labi niya.

"Hey, Liliana, wake up please..." niyugyug ko so siya sa may balikat pero wala pa rin.

I start performing the cpr and blow some air into her lungs. I pinched her nose as I opened her mouth and place mine on her.

I transferred air into her lungs as I placed my hand into her chest and pump it.

Inulit ulit ko iyon but its no use. She's not responding.

"P-please, h-huwag ganito, please..."

I'm starting a new life with her so please huwag niyo muna siyang kukunin sa akin. Kung kailangan iyalay ko ang sarili ko gagawin ko.

Natatakot na ako sa tuwinh tinitingnan ko siyang wala paring malay parang guguho na ang mundo ko.

"Open your eyes, please..." pagamamkaawa ko pero wala pa rin. Nanginginig na ang mga kamay kong may hawak sa kanya. I'm scared of loosing her.

Parang madudurog ang puso ko nang wala parin akong natanggap na response mula sa kanya.

"Liliana, please..."

Parang mawawasak sa pirapiraso ang puso ko nang wala akong maramdamang pulso mula sa kanya. I placed my ears into her chest to feel her heartbeat but I can't feel anything. I can't hear her heartbeat the same way of what I feel everytime I slept on her chest.

Kung ito man ang parusa ko sa lahat ng mga kasalanang nagawa ko please huwag, huwag niyong idamay ang asawa ko. Just punish me directly...

Please, heavenly God...

"Please, huwag ganito please..."

Hindi ako tumigil. Ipinagpatuloy ko ang pagbibigay sa kanya ng hangin.

"Tangina, Liliana! Hindi ako papayag na iiwan mo ako!"  Sunod sunod na tumulo ang mga luha sa mga mata ko kasabay ng pagpulot ko ng baril.

I felt someone coming and I don't care who it was. Agad ko iyon pinaputukan.

Hindi ko na napigilan at nawawala na ako sa sarili. Tumayo ako at nagsisigaw. I push the drum so hard. At natumba iyon natapon ang laman na tubig.

"Tangina! How dare the all of you do this to her!" Natauhan lang ako ng makitang inabot ng tubig ang katawan ni Liliana. "Papatayin ko kayong lahat..." mahinang bulong ko. My blood is boiling and the only thing I can think is to kill someone.

Paank nila ito nagawa sa kanya.
For all people! Tangina! How dare his own father tdo this to her. Tangina! Tangina! Hindi ko sila mapapatawad.

Don Arki... she's your own daughter... wala akong pakealam kong anong rason bakit mo to nagawa sa kanya pero hinding hindi kita mapapatawad. Your brother killed my family and I despite him so much so do you. Papatayin ko kayong dalawa—

"C-cough! C-cough! A-adue..."

Para akong nabunutan ng tinik sa lalamunan ng marinig ang tinig ng babaeng pinakamamahal ko.

Agad akong lumuhod sa tabi niya at binuhat ang katawan niya at inilagay siya sa mga hita ko.

Muling bumuhos ang mga naguunahang mga luha sa mga mata ko nang dahan-dahan niyang imulat ang mga mata niya.

Her Hazel brown eyes... her mesmerising eyes met mine. I missed it damn much. Akala ko hindi ko na ulit 'to masisilayan.

"Liliana...Please, don't close your eyes..."

Niyakap ko siya dahil sa sobrang tuwa.

"I-i can't breath, Adue!"

Agad ko siyang pinakawalan ng tinapik yapik niya ang dib dib ko. Nanghihina ang buong katawab niya at nanginginig ang mga kamay niyang inabot ang mukha ko.

"Thank you..."

Para akong binuhusan ng malamig na tubig at namanhid ang buong katawan ko nang bumagsak ang mga kamay niyang nasa mukha ko.

Unti unting pumikit ang magaganda niyang mga mata.

"H-hey... please ... open your eyes, Liliana!

Parang nawalan ng kulay at ilaw ang mga mundo ko ng pumikit ang mga mata niya.

A flashing memory of my family losing their breaths infront of me knock me.

Is it a curse to be with me? Why do people that important to me dying before my eyes?