💰Money34💰

969 31 0
                                        

It's been months...

Hanggang ngayon wala pa rin siyang malay. Hindi ko na alam ang gagawin ko. The doctor said there's a higher chance na baka hindi na siya magising.

Natatakot akong mangyari 'yon kaya lagi akong nasa tabi niya at hindi umaalis.

I even personally talked to Liliana's friends just so that someone can take care of Celestina while I'm not around.

Halos dito na rin sa hospital ang naging bahay ko. Dito na ako natutulog at minsan lang kumain dahil nawawalan ako ng gana.

Seeing my Liliana layer on that hospital bed with different aparatus being putted on her bodies makes me feel guilty.

Paano ako kakain kong ang babaeng mahal ko nakikipagsapalaran sa buhay niya. Hindi ko maatim ang kumain habang siya ay naghihirap.

I'd rather starve myself to death than to eat normally while she's fighting for her life.

Tulala lang akong nakatingin sa kanya. Unlike when I rescued her she wasn't purple anymore. But she became paler and paler.

"Kuya, can I come in?" Napalingon ako sa may pintuan ng bumungad doon ang kapatid ko.

Her eyes looks puffy. Mukhang umiyak na naman kagabi.

I signal her to come near me and she rush towards me.

Napalakas pa ang pagsara niya ng pintuan pero hindi ko na lang iyong pinansin.

I carried my sister in my arms as I hugged her tightly.

"I missed you, kuya." Hinagod ko ang likod niya nang biglaan na lang siyang umiyak.

Napatawa ako ng mahina. "I missed you too. How are you?"

Agad siyang humiwalay sa akin at tinitigan ako. Ngumuso siya at pinunasan ang luhang tumakas sa mga mata niya.

"I'm fine, kuya. But you... you're not okay at all. You got black things under your eyes. You look like a panda now."

Napatawa ako sa sinabi niya. " You like a panda. So, basically you still like me." Ginulo ko ang buhok niya bago lapatan ng halik ang noo niya.

"Sorry for not being around you lately. "

Hindi siya sumagot agad at nilingon si liliana. "It's fine, kuya. Ate Liliana needs you."  Ngumuso ulit siya. "I miss ate Liliana. " She said.

Ginulo ko ang buhok ni Celestina, " I miss her too...badly.."

Liliana

What happened? Why am I running?

"Please, huwag. Baka mapano yung anak ko."

What's that?

"Please, please.... huwag!"

That voice seems familiar.

I turned around me and big screen show up infront of me. I saw this screen before. When I was young. My uncle shown this to me.

It was a dim room. A pregnant woman was being raped by my uncle. and that pregnant woman is my mom.

"Tulong! Please! Jason, huwag!"

Napahawak ako sa magkabilang tenga ko sa tuwing naririnig ko ang sigaw niya. Its true that I haven't seen my mother's face personally. Pero, watching her with this clip is breaking my heart into pieces.

Hindi ko na kaya... "Please..."

The room where I am became silent. Pinunasan ko ang luha ko at tumayo.

I was in a different room again.

I was wondering what's happening until I saw a kid and the same face who raped my mother. Napakuyom ang kamao ko nang makita ang ginagawa niya.

"T-tito, ano pong ginagawa niyo!"

It was me and this is the memory I tried to buried years ago.

Why was it showing?

Agad akong tumakbo papalapit sa direksyon nila at agad pinigilan ang tito ko. He was caressing my legs. And it's scared the shit out of me.

"Please, tama na!"

I tried so hard to take a grip on him but I can't hold him. Tumatagos lang ako sa kanila.

"You're really beautiful just like your mother. You look like her a lot."

"Huwag po..."

Hindi ko na alam ang gagawin ko. Ive buried this a long time ago. Why does it coming back?!

Tama na! Ayoko na!

"Hey, Liliana! Lili, wife... h-hey! Breath, baby!"

Who's that?

"Liliana, please huminga ka."

A familiar voice filled my mind as I tried to stop myself from crying...

Who is that?

Unti-unti kong minulat ang mga mata ko kasabay ng pag hinga ko ng malalim. I tried catch my breath as soon as I opened my eyes.

I felt someone's warmness na umalalay sa akin ng bigla akong umupo.

Napahawak ako sa dibdib ko. It was beating so hard. Medyo nahihirapan din akong himinga despite of the oxygen provided to me.

"Hey, are you okay?" Napatingin ako sa pamilyar na boses ng umalalay sa akin. Hinahagod niya ang likod ko para pakalmahin ako.

I turned around him and I know in his arm I will find comfort.

Agad akong kumandong sa kanya at niyakap siya sa leeg.

"Did you have nightmares?"mahinahkng tanong niya pero hindi ako sumagot.

That's more than just a nightmare, Adue. That's a cruel reality. 

Hindi ko na malayan ay kusa ng tumulo ang mga luha ko.

"I-im scared." Bulong ko sa kanya. Humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.

"Shh... everything will be alright, baby. Just stay with me. I will protect you all cost."

"Sir, sir ayus lang po ba ang pasyente—"

Leonel Adue

Agad kong sinenyasan na tumahimik ang nurse no pumasok sa kwarto ni Liliana. Her eyes widen because of what she saw. They might find it uncomfortable but Liliana find it comfortable on my top.

Hinayaan ko lang siyang nakayakap sa akin.

I was so happy that she finally regain her consciousness.  Ang akala ko ay tuluyan na siyang hindi gigising.

I was so scared earlier because after sinundo ng mga kaibigan ni Liliana si Celestina ay bigla na lang tumung ang makinang nagbibigay ng hangin sa kanya.

Hindi ko alam ang gagawin ko kaya napatawag ako sa mga staffs sa hospital na 'to. Nagpanic agad ako nang nahirapan na siyang huminga kahit okay naman iyong oxygen. Tears kept falling on her eyes kaya nahihirapan ako kung anong gagawin ko.

And now, I'm so thankful that she just didn't regain her consciousness and she can even move around. And now she's on my top hugging me tightly.

I signal the nurse to go away as I sniffed my wife scent.

Isang buwan rin siyang hindi naligo at tanginv punas punas lang sa katawan ang ginawa ko para malinisan siya. But still, still smell the same.

"A-adue ilang araw na akong walang malay?"

"Not days, baby. You've been unconscious for one month now. Did you know how scared I am? Sa sobrang takot ko na hindi ka na magising ayoko na umalis sa tabi mo."




Love over GunTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon