Avatar: Meant To Be Together

Rozdział 10.

Wiem, głupio zrobiłam wychodząc z domu, ale nie mogłam tego już słuchać. Było już późno, po zmroku, a ja we własnej osobie szłam na spotkanie z Ao'nungiem, o którym on nie wiedział. Mam nadzieję że jeszcze nie śpi.

Podeszłam pod dom wodza. Zapukałam w konar drzewa na którym było wszystko oparte. Usłyszałam szybkie "proszę" i weszłam. Osobą, która zastałam był Ao'nung.

-Izumi, co tutaj robisz? Późno jest. - powiedział

-Przyszłam do ciebie, musimy porozmawiać.

Skinął głową. Złapałam go za rękę i wyprowadziłam z jego domu. Poszłam na ustronną i trochę zarośniętą plażę.

-O czym chciałaś porozmawiać?

-O nas. - spuściłam głowę

-O co ci chodzi? Przecież bardzo dobrze się dogadujemy. - pokręcił głową.

Podszedł bliżej i ujął moje dłonie. Zabrałam je.

-Mhm, widzę o co chodzi. Nie chcesz już być ze mną? Nie kochasz mnie?

-To nie tak, że cię nie chcę.

-To jak? - uniósł głos

-Ao'nung, nie mogę być z tobą bo odwalasz takie akcje. Na przykład dzisiaj: wypłynąłeś w morze z nieznającym oceanu i go tam zostawiłeś.

-Ty też wypłynęłaś z niznającym, mamy taką samą winę.

-Nie. Ja popłynęłam go ratować od Akuli, a ty by go tam zostawić. To duża różnica.

-Jak dla mnie żadna.

-Tak będziesz rozwiązywał sprawę? Zamieciesz ją pod dywan?! - krzyknęłam, może trochę za głośno

-Nie mam zamiaru jej rozwiązywać, bo nie ma czego. Czego ty oczekujesz? - Nie krzyczał, nie podnosił głosu, był spokojny

-Nie ma czego? Jest co. Życie Na'vi jest najważniejsze. A ty właśnie zbezcześciłeś tą zasadę.

-Kto by się przejmował? - rozłożył ręce

-Ja. - zrobiłam znacząca przerwę. Ao'nung chcial w tym momencie coś powiedzieć, ale nie dałam mu dojść do słowa. - Z nami koniec.

-Wiem, że żartujesz. - zbiżył się do mnie, to ja się odsunęłam

-Nie żartuję. Mam gdzieś ile razy będziesz chciał mnie z powrotem. Nie mam zamiaru wracać do takiego dupka jakim się dzisiaj okazałeś.

-Aha. - i odszedł

Nie chciałam być gorsza i weszłam w głąb wyspy, a później do lasu.