#7 | Kerem Aktürkoğlu

3.2

Yirmi7-Muhtemel Aşk

Sabah gözlerimi açmam ile yanımın boş olduğunu gördüm. Ne kadar uzun uyumuşum ya? Gözlerime bir anda keremin küçüklük fotoğrafları ilişti hemen oraya ilerleyip dolabın dışından resimleri incelemeye başladım.

"Soldaki resimde  Erzincan spor kulübünden ödül almıştım." Arkamdan gelen ses ile irkilerek arkama döndüm.

"Kerem! Korkuttun beni!" Gülerek yanıma geldi ve resimlere baktı.
Vay bee! O zaman bile yakışıklıymışım" Ona göz devirip bavulumu açtım.

"Annem kahvaltı hazırladı ben aşağı iniyorum sen gelirsin." Başımı salladığımda odadan çıktı.

İspanyol paça mavi bir pantalon ve üzerine beyaz crop giydim. Saçımı tarayıp nemlendirici sürdüm ve aşağı indim.

Güzel kokular burnuma geliyordu. Aşağı indiğimde herkes sofradaydı gülümseyerek oturduğumda Günaydın selamlaşması yaparak kahvaltıya başladık.

"Bugün Ahsen ile gezmek istiyorum." Kerem konuştuğunda ona baktım.

"Tabii oğlum gezin" Annesi gülerek konuştuğunda Kerem başı ile onayladı. Kahvaltı bittiğinde ise Keremin Babası, abileri oturmaya gitmişti.

Ahsen ben seni kapıda bekliyorum" Onu başım ile onayladığımda gitmişti. Yukarı çıkıp çantamı aldım ve spor ayakkabılarımı giyip aşağı indim. Reyyan ile vedalaşıp dışarı çıktım. Kerem beni bekliyordu arabaya bindiğimde Kerem sürmeye başlamıştı.

"Nereye gideceğiz?"

"Sana buraları biraz göstereyim diyorum?" Güldüm

"Peki o zaman rotamızı sen oluştur." Telefonuma gelen bildirim ile bakışlarım telefonuma ilişti.

Ozan:
Naber Ahsen?

Siz:
İyi ozan sen?

Ozan:
İyi bende
Aslında seni özlemişim bende izmitteyim ve gelince kesinlikle buluşalım.

Siz:
Şansa bak bende izmitteyim

Ozan:
Harika!
Bugün buluşalım ne dersin?

Siz:
Aslında

Ozan:
Bu hafta çok yoğunum
O yüzden bugün boş günüm

Siz:
Tamam o zaman bugün buluşalım

Ozan:
*Konum*
Bekliyorum o zaman seni :)

"Kerem?" Kerem gözlerini yoldan ayırıp bana baktı.

"Efendim?" Onun kalbini kırabilirdim sonuçta o kadar hevesliydi beni gezdireceği için.

"Bugün gezmesek olur mu?" Hemen bana baktı.

"Neden?"

"Ozan izmitteymiş," Kerem kaşlarını çatacağı kadar çattı.

"Banada buluşalım dedi." Kerem bana baktı yeniden.

"Sende kabul ettin yani?" Başımı yavaşça salladım.

"Tamam seni onun yanına bırakırım." Gözlerime bile bakmadı, kavşaktan döndü ve yol boyunca konuşmadı.
Konuma geldiğimizde güzel bir kafe bizi karşıladı.

"Beni ararsın gelip seni alırım." Kaşlarımı çattım.

"Ne? Sende benimle geliyorsun." Başını hayır anlamında salladı.

"Kerem!" Kerem omuzlarını silkti ve kapımı açtı.

"Hadi git sen... beklemesin Ozan efendi" Oflayıp indim ve kafeye girdim. Ozan arada masada oturuyordu. Karşısına oturduğumda hemen gülümsedi.

Oturduğumuz süre boyunca hep o konuştu. Benim aklımdan Kerem çıkmıyordu resmen.

"Kalkalım istersen?" Telefonumu çantamdan çıkartacağım an Ozan beni durdurdu.

"Ben seni bırakırım." Başta itiraz etsemde  beni dinlememiş bırakmak istemişti. Dışarı çıkıp Ozanın arabasına bindik.

15 dakika sonra keremlerin kapısının önündeydik ozanla vedalaşıp indim ve içeri girdim. Kimse yoktu ve masada Kerem tek başına oturuyordu. Yavaşça yanına oturdum, bana baktı.

"Neden aramadın beni?" Omuz silktim.

"Ozan beni bırakmak istedi" Başını salladı ve kollarını dizine yasladı.

"Kerem" Bana baktı, yavaşça yüzümü ona yaklaştırdım.

"İçin rahat olsun... Ozan senin yerini tutamaz." Gülümsedi ve dikleşti. Yüzüme yaklaşıp önümde olan saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdı.

"Buna sevindim." Gülümseyerek elimi onun yanağına koydum. Nefesi dudağıma değiyordu.

"Kalbinin hâlâ bana ait olması güzel" dudağımda hissettiğim yumuşaklık her şeye bedeldi ve bu bana mutluluk getiriyordu.

***********************

Bölüm nasıldı?
Bence kötüydü ama size erken bölüm vermek istedim...