Μαγικός, Βιβλίο 2 #SCBC2024

Κεφάλαιο 0: Εισαγωγή

Στην ιστορία των Πέντε Βασιλείων, αλλά και των χωρών και βασιλείων που τα περιβάλλουν, υπάρχουν αρκετοί ήρωες καθώς και κακοί. Πολλοί πρώην ήρωες, ηγέτες που εξελίχθηκαν σε τύραννους και στον αντίποδα τύραννοι που έκαναν στροφή προς το καλό και μετατράπηκαν στους πιο στοργικούς ανθρώπους και έγιναν δίκαιοι βασιλιάδες. Είδαμε όμως και κακούς να τιμωρούνται παραδειγματικά και στο τέλος να κερδίζει πάντα το καλό. Εγώ άραγε, σε ποια κατηγορία ανήκω; Στο καλό ή στο κακό; Στο φως ή στο σκοτάδι; Δεν ξέρω πλέον.

Είμαι ο Ιάσονας, δεκαοχτώ ετών και ζω στο Δάσος της Σύγχυσης. Είμαι Μαγικός, ένα σπάνιο υβρίδιο μεταξύ Μάγου και Ξωτικού, καθώς γάμοι και παιδιά ανάμεσα σε μάγους και ξωτικά κανονικά απαγορεύονται πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Εγώ είμαι η τέταρτη τέτοια περίπτωση, ο τέταρτος Μαγικός σε ολόκληρη την ιστορία του γνωστού Κόσμου. Είμαι όμως και κάτι διαφορετικό συγχρόνως, διότι ο βιολογικός μου πατέρας, ο σατανικός Λόρδος Άνθιμος, που προσπάθησε να κατακτήσει τον Κόσμο, είναι Ξωτικό μεταμορφωμένο σε βρικόλακα. Έτσι, έχω και τη φύση του βρικόλακα μέσα μου, η οποία παραμένει κρυμμένη και μέχρι πρότινος έβγαινε στην επιφάνεια μόνο όταν κινδύνευε η ζωή μου. Συγχρόνως έχω ανοσία στο βαμπιρισμό. Αν με δαγκώσει βρικόλακας, δεν θα μεταμορφωθώ, γιατί το έχω ήδη μέσα μου. Δεν είμαι όμως ένας απλός Ξωτικόλακας όταν μεταμορφώνομαι. Είμαι ένα τέρας, με απόκοσμα μάτια, μυτερά δόντια και φτερά νυχτερίδας, και μια ακόρεστη οργή και δίψα για αίμα.

Χρειαζόταν μονάχα ένα δάγκωμα για να ξυπνήσει για πρώτη φορά, και αυτό συνέβη όταν ο Τέταρτος Λοχαγός του Άνθιμου στην τελική μας μάχη με δάγκωσε. Δεν έφταιγε όμως εκείνος. Όλα ήταν σχέδιο του Λόρδου Άνθιμου, του πατέρα μου.

Τα Ξωτικά με θεώρησαν επικίνδυνο, παρόλο που φέρθηκα σαν ήρωας όπως υποστήριξαν πολλοί και τους έσωσα νικώντας τον Λόρδο Άνθιμο, χρησιμοποιώντας τη σκοτεινή μορφή μου. Έτσι, με εξόρισαν στο Δάσος της Σύγχυσης, με μοναδικό μου σύντροφο το σπαθί μου, μέσα στο οποίο βρίσκεται φυλακισμένη η ψυχή του Λόρδου Ντέριου, του προηγούμενου κατόχου του σπαθιού, ο οποίος είναι επίσης και το δαιμόνιο μου, αφού είμαι μισός ξωτικό. Μαζί, έχουμε καταφέρει να επιβιώσουμε τόσον καιρό εδώ, παλεύοντας με τους λεγόμενους Δαίμονες, τους φύλακες του δάσους. Παρόλο που σκοπός εκείνων των σατανικών πλασμάτων είναι να φυλούν τους εξόριστους μέσα στο δάσος, εκείνοι πολλές φορές ξεφεύγουν από αυτόν και επιτίθενται στους εξόριστους με σκοπό να τους ρουφήξουν την ψυχή, και μονάχα οι πιο δυνατοί επιβιώνουν. Δεν ήταν εύκολο στην αρχή και ένιωθα μέρα με τη μέρα να χάνω τον εαυτό μου. Όμως έχω πλέον συνηθίσει εδώ. Η μάχη με τους δαίμονες και η αναζήτηση τροφής έχει γίνει η καθημερινή μου ρουτίνα.