Μαγικός, Βιβλίο 2 #SCBC2024

Κεφάλαιο 60: Το Τέλος της Μάχης

Ωραιόπολη, Βασίλειο του Νότου

Ο Φαίδωνας και η Ευτυχία δεν είχαν ύπνο. Και πως να είχαν δηλαδή, αφού ο γιος τους, όχι απλά συμμετείχε σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά ήταν και με το μέρος του εχθρού, εκείνου που ήθελε να καταστρέψει κι έπειτα να κατακτήσει τον Κόσμο. Συμμετείχε κι εκείνος στις καταστροφές που έβλεπαν με αγωνία στα έκτακτα δελτία ειδήσεων, τα οποία όλη νύχτα ενημέρωναν τον κόσμο σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε στη Χώρα των Ξωτικών, έτσι παρόλο που αυτή τη φορά, ο πόλεμος δεν μαινόταν στο βασίλειο τους, ένιωθαν λες και βρισκόταν έξω ακριβώς από την πόρτα τους.

Παρακολουθούσαν ο ένας πλάι στον άλλον, καθισμένοι στον καναπέ σαν σε αναμμένα κάρβουνα τις εξελίξεις της μάχης, έβλεπαν τους ρεπόρτερ να δείχνουν την καταστροφή της Ανφάνης γύρω τους, ενώ προσπαθούσαν και εκείνοι να αποφεύγουν ξώφαλτσες επιθέσεις από εχθρικές μαγικές ενέργειες, και ήξεραν ότι ο γιος τους ήταν μέρος όλου αυτού.

«Το παιδί μας, Φαίδωνα... Ο Ιάσονας μας.» ψέλλισε η Ευτυχία δακρύζοντας κάποια στιγμή, χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια της από την οθόνη. «Που κάναμε λάθος; Δεν τον μεγαλώσαμε σωστά, σαν να τον είχα γεννήσει εγώ; Δεν τον κρατούσα στην αγκαλιά μου όταν έκλαιγε τις νύχτες, προσπαθώντας να τον ηρεμήσω και να τον ταΐσω; Δεν του διδάξαμε αξίες για τη φιλία, την οικογένεια και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο; Που κάναμε λάθος;» Ο άντρας της αναστέναξε, ήταν και εκείνος καταβεβλημένος.

«Δεν κάναμε πουθενά λάθος, Ευτυχία.» της είπε. «Ειδικά εσύ ήσουν υπέροχη μητέρα για εκείνον. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως πάλευες να τον ταΐσεις με το μπιμπερό όταν τον είχαμε βρει, ενώ του έλειπε το γάλα από το στήθος της βιολογικής του μητέρας και η αγκαλιά της. Στην πορεία όμως, έμαθε και στη δική σου αγκαλιά κι άρχισε να νιώθει ασφάλεια. Κι εγώ... Εγώ προσπάθησα να είμαι ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσε να έχει. Όμως, η μοίρα τα έφερε έτσι και επέλεξε αυτό το δρόμο, γλυκιά μου. Το σκοτάδι υπήρχε από πάντα μέσα του, και το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε εμείς ήταν απλά να καθυστερήσουμε την εμφάνιση του. Από τότε που άρχισε να έχει εκείνους τους εφιάλτες, ήξερα κατά βάθος ότι η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη, και προσπάθησα να το αποτρέψω αυτό. Θυμάμαι μια φορά του είχα πει: Όταν παλεύεις με τα τέρατα, πρόσεξε να μη γίνεις κι εσύ ένα από αυτά. Τότε δεν το είχα συνειδητοποιήσει, τώρα όμως ξέρω ότι εκείνα τα λόγια μου ήταν από το προαίσθημα μου ότι ο Ιάσονας θα ολισθήσει προς το κακό.»