Μαγικός, Βιβλίο 2 #SCBC2024

Κεφάλαιο 30: Η Μάχη με τους Δαίμονες

Η ομάδα του Έλιου μαχόταν για αρκετή ώρα. Όσο τρομακτικές και αν ήταν οι φιγούρες των δαιμόνων, το μόνο που ήθελαν οι φίλοι του Ιάσονα και ο Σωκράτης ήταν να επιβιώσουν για να τον ξαναδούν, έτσι μάχονταν στο πλάι του Ξωτικού Άρχοντα. Εκείνος πολεμούσε με το σπαθί στο ένα χέρι, ενώ με το άλλο εκτόξευε κληματσίδες, ρίζες τις οποίες έβγαζε απ' το έδαφος και πέτρες τις οποίες σήκωνε και εκτόξευε επάνω στα πλάσματα, ενώ κινούσε και τα κλαδιά του δάσους και τους χτυπούσε με αυτά κάποιες φορές. Πάντοτε κοντά του πολεμούσε και ο Λυκούργος, ορμώντας και δαγκώνοντας όποιον δαίμονα επιχειρούσε να πειράξει τον αφέντη του, σώζοντας τον έτσι πολλές φορές.

Ο Σωκράτης τους πετσόκοβε χωρίς έλεος, σκεπτόμενος μόνο πόσο κακό μπορεί να είχαν κάνει στον ανιψιό του, ή αν δεν είχαν καταφέρει να τον βλάψουν, θα τον είχαν βάλει σίγουρα σε μεγάλη αγωνία και ένα συνεχόμενο αγώνα για επιβίωση. Η πράσινη ενέργεια του που έβγαινε απ' το κοντάρι του με τις δύο λόγχες, συγκρουόταν συνεχώς με τη μαύρη δική τους, και κάθε φορά που σκότωνε έναν εξ επαφής με κάποια αστραπιαία κίνηση, μαύρο αίμα πεταγόταν παντού. Την ίδια στιγμή είχε το νου του και στους νεαρούς της ομάδας και ιδιαίτερα στον Γιάννη, αφού είχε υποσχεθεί στην Αντιγόνη να τον προσέχει και τον έβλεπε ήδη σαν γιο του. Όμως εκείνος τα κατάφερνε περίφημα με το φλεγόμενο τόξο με τα βέλη του, εκτοξεύοντας τα στους δαίμονες σαν πύρινη φωτιά και καίγοντας τους έναν- έναν. Το ύφος του ήταν σοβαρό και απόλυτα συγκεντρωμένο στους στόχους του, χωρίς ίχνος φόβου πλέον.

Η Ιφιγένεια είχε το νου της κι έτρεχε συνεχώς τριγύρω θεραπεύοντας και τον παραμικρό τραυματισμό. Μπορούσε να θεραπεύσει γρατζουνιές από δαίμονες προτού αρχίσουν οι παραισθήσεις για τις οποίες είχε κάνει λόγο η Ελπινίκη, καθώς και τραυματισμούς από μαύρη ενέργεια, αλλά δεν μπορούσε να θεραπεύσει κάποιον που είχε δαγκωθεί. Ευτυχώς όμως, κανέναν δεν είχαν καταφέρει να δαγκώσουν ακόμα οι δαίμονες. Κάθε φορά που κάποιος πήγαινε να επιτεθεί στην ίδια, την έσωζε είτε ο Γιάννης με τα βέλη του, είτε ο Ηρακλής με τις σφαίρες του, είτε ο Σωκράτης επεμβαίνοντας με τις ξιφολόγχες του ή την πράσινη ενέργεια. Ένιωθε ευγνώμων, αλλά και αδύναμη συγχρόνως που έπρεπε να βασίζεται σε άλλους για τη δική της προστασία. Ωστόσο δεν τα σκεφτόταν αυτά και επικεντρωνόταν στο στόχο της.

{...}

Η δεύτερη ομάδα είχε προχωρήσει αρκετά χωρίς να συναντήσουν κάποιον εχθρό. Το μέρος αυτό του δάσους ήταν εξαιρετικά ήσυχο.