Η Ροζαλία διέσχιζε μαζί με τον Ορέστη τους διαδρόμους και τις αίθουσες του Κόκκινου Κάστρου, δείχνοντας του και εξηγώντας του το κάθε τι, ενώ η Λίντα πετούσε δίπλα τους. Δεν θα το παραδεχόταν ποτέ φωναχτά, όμως απολάμβανε την παρέα του και τώρα το συνειδητοποιούσε, όσο και αν τον μισούσε για όλο τον πόνο που της προκάλεσε, τον αγαπούσε συγχρόνως και τον ήθελε κοντά της, όμως δεν έπρεπε. Μια στιγμή αδυναμίας θα μπορούσε να τους οδηγήσει σε ένα μοιραίο λάθος – και η ίδια δεν ήθελε να γίνει το αντικείμενο μιας απιστίας.
«Χαίρομαι που είδα ότι η Φωτεινή είναι καλά.» της είπε κάποια στιγμή. «Και σας ευχαριστώ που την προσέχετε.»
«Απλά το καθήκον μας κάνουμε.» είπε η Ροζαλία ανασηκώνοντας τους ώμους της. «Κοίτα, εφόσον μεταμορφώθηκε σε ξωτικόλακας, δεν είναι πλέον δική σου ευθύνη αλλά δική μας, και αφού είδες και μόνος σου ότι ο Κόκκινο Κάστρο είναι ασφαλές για να ζει κανείς και ότι μπορούμε να της παρέχουμε τα πάντα, δεν έχεις λόγο να έρχεσαι...» Ο Ορέστης διέκοψε το βάδισμα τους ξαφνικά και εκείνη σταμάτησε αναγκαστικά. Η Λίντα κοίταξε και τους δύο με ενδιαφέρον. Διάβαζε φυσικά τις σκέψεις της κυράς της και ήξερε πως έπρεπε να την προστατεύσει από ένα μοιραίο λάθος.
«Δεν θες να με βλέπεις;» τη ρώτησε κοιτάζοντας την στα μάτια.
«Φυσικά και όχι.» του είπε με φωνή που δεν έπειθε όμως. «Δεν ξέρω γιατί η μοίρα σε έφερε ξανά κοντά μου, όμως όπως σου είπα ήδη, αναγκαστικά σε ανέχομαι γιατί είναι σύμμαχοι τα βασίλεια μας. Για τίποτα άλλο.»
«Ναι, όμως εγώ άλλο κατάλαβα στο Δάσος της Σύγχυσης. Δεν φαινόταν πως δεν με ήθελες κοντά σου και εκτός αυτού, με έσωσες παραπάνω από μία φορές... Πάντα ήσουν κοντά μου και έλεγχες να δεις αν ήμουν καλά ή αν είχα χτυπηθεί.» της είπε χαμηλόφωνα και πλησίασε.
«Λάθος κατάλαβες.» του είπε, όμως την είχε ζυγώσει πλέον επικίνδυνα και μπορούσε να νιώσει ήδη τη θερμότητα του λόγω της δύναμης της φωτιάς.
Πίσω της ήταν ο τοίχος του διαδρόμου και παρόλο που ήξερε ότι αν ήθελε μπορούσε να ξεφύγει, είχε τη δύναμη να τον σπρώξει ή να χρησιμοποιήσει ακόμα και την Κόκκινη Μαγεία, δεν το έκανε. Όμως η Λίντα μπήκε ξαφνικά ανάμεσα τους τρομάζοντας τον Ορέστη ο οποίος έκανε ένα βήμα πίσω.
«Εντάξει, ως εδώ ήταν! Οφείλω να προστατεύσω την κυρά μου από ένα ακόμα μοιραίο λάθος...» είπε το μικροσκοπικό δαιμόνιο. «Μόνο εγώ θυμάμαι πόσο πόνεσε τότε που την αρνήθηκες, Λόρδε Ορέστη, μόνο εγώ βρισκόμουν εκεί όταν κυλούσαν σαν ποτάμι τα δάκρυα της! Και δεν θα αφήσω να της συμβεί ξανά το ίδιο!»
أنت تقرأ
Μαγικός, Βιβλίο 2 #SCBC2024
خيال (فانتازيا)Μετά την εξορία του Ιάσονα, οι φίλοι του προσπαθούν να γιατρέψουν τις πληγές τους και να μάθουν να ζουν χωρίς αυτόν, κρύβουν όμως μια μικρή ελπίδα ότι θα επιστρέψει. Κάτι περίεργο συμβαίνει με τον Γιάννη, καθώς μετά το πάγωμα και το μυστήριο τρόπο μ...
