Οι τελευταίες οι οποίες περίμεναν να φτάσουν για να ξεκινήσει το συμβούλιο, δεν ήταν άλλες από την Ελπινίκη και τη Ροζαλία, οι οποίες άργησαν αρκετά και για λίγο οι περισσότεροι πίστεψαν πως δεν θα έρχονταν τελικά. Όμως η Αρχόντισσα της Πρώτης Σκοτεινής Διάστασης τήρησε το λόγο της και άνοιξε την πύλη για να περάσουν μέσα στο εσωτερικό του παλατιού, καθώς ήταν μέρα και δεν ήθελαν να ρισκάρουν να τις κάψει το φως του ήλιου. Είχαν φορέσει, όπως όλοι, τα επίσημα χρώματα του βασιλείου τους (γιατί ως βασίλειο θεωρούνταν πλέον το έθνος που είχαν δημιουργήσει), τα οποία όμως είχαν αλλάξει από τις προηγούμενες ενδυμασίες. Στις στολές τους υπήρχε τώρα περισσότερο κόκκινο, πιο σκούρο με μαύρες λεπτομέρειες, ενώ η νυχτερίδα ως σύμβολο είχε αντικατασταθεί με ένα μαύρο κοράκι στην επίσης κόκκινη σκούρα σημαία. Η Ελπινίκη το είχε επιλέξει ως τιμή και υπενθύμιση για τον Ωρίωνα και για τον όρκο που του είχε δώσει για εκδίκηση. Οι παραπάνω αλλαγές είχαν γίνει επίσης για να ξεχωρίζουν από τα Σκοτεινά Ξωτικά της Δεύτερης Σκοτεινής Διάστασης, του Άνθιμου δηλαδή, ο οποίος σίγουρα θα είχε κρατήσει τα παλιά χρώματα και σύμβολα.
Ο Έλιος μαζί με τη σύζυγο του τις χαιρέτησαν πρώτοι.
«Ομολογώ πως με απογοητεύσατε πάλι, Ξωτικέ Άρχοντα.» είπε η Ελπινίκη μετά τους τυπικούς χαιρετισμούς. «Έμαθα για το Αγόρι της Φωτιάς από τον Χρονομάγο Αγησίλαο, ενώ εσείς ο ίδιος έπρεπε να με ενημερώσετε και να με υπολογίσετε στην απόφαση σχετικά με την εκπαίδευση του. Ως πρώην ημίαιμο ξωτικό της φωτιάς, θα μπορούσα και εγώ να τον εκπαιδεύσω. Και σε εμένα η φωτιά εμφανίστηκε πολύ αργότερα, στην ενήλικη ζωή μου, και αν δεν με εκπαίδευε ο Λόρδος Ωρίωνας ίσως να μην κατάφερνα ποτέ να την ελέγξω.»
«Να με συγχωρείτε, όμως θεώρησα πως η Σκοτεινή Διάσταση δεν θα ήταν και το καλύτερο μέρος για να εκπαιδευτεί το αγόρι, χωρίς παρεξήγηση. Εξάλλου, η φωτιά σας δεν υπάρχει πια. Ήταν καλύτερο να εκπαιδευτεί με ξωτικά που την κατέχουν ακόμα.» απάντησε ο Έλιος. Η Ελπινίκη αποφάσισε να μην το συνεχίσει:
«Καλώς. Σεβαστή η άποψη σας.»
Η Ιφιγένεια είδε τη φίλη της και την αρχόντισσα και έτρεξε χαρούμενη να τις χαιρετήσει, με την παρέα της να ακολουθεί.
«Ροζαλία! Αρχόντισσα Ελπινίκη!» φώναξε ενθουσιασμένη και όρμησε στην αγκαλιά της πρώτης.
«Πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω...» είπε εξίσου χαρούμενη η Ροζαλία, ανταποκρινόμενη ζεστά στην αγκαλιά της παρόλο που το σώμα της ήταν κρύο. «Πώς είσαι, γλυκιά μου;»
YOU ARE READING
Μαγικός, Βιβλίο 2 #SCBC2024
FantasyΜετά την εξορία του Ιάσονα, οι φίλοι του προσπαθούν να γιατρέψουν τις πληγές τους και να μάθουν να ζουν χωρίς αυτόν, κρύβουν όμως μια μικρή ελπίδα ότι θα επιστρέψει. Κάτι περίεργο συμβαίνει με τον Γιάννη, καθώς μετά το πάγωμα και το μυστήριο τρόπο μ...
