SON ŞANS AŞK | Kardeşlerim

63. Bölüm

Gözlerimi açtığımda duvardaki saatle kesişmiştik.

Kafamı kaldırıp etrafa baktığımda ilk halimizde kaldığımızı gördüm. Bebek gibi uyuyordu, o kadar masum bir görüntüsü vardı ki bir kez daha aşık olduğumu hissettim.

Evindesin Belisa Alaca, onun kolları senin yuvan.

Uyandırmamaya çalışarak yataktan doğruldum. Parmaklarımın ucunda yürüyerek giyinme odasına gidip üzerime bir şeyler giydim. Lavaboda elimi yüzümü yıkadıktan sonra odaya döndüm. tüm sessiz olma yeteneklerimi kullandıktan sonra kapıyı açıp odadan çıkarak aşağı indim.

saat 15.32' ydi. bu saate kadar kimse tarafından merak edilmemiş olmamıza şaşırmıştım.

Bir an odada olmadığımı fark ederek parmak uçlarımdaki halimi bırakıp ayaklarımı zemine tam bastım. Mutfağa geçip bir bardak su doldurup bardağı dudaklarıma yasladım.

"günaydın uykucu"

arkamda duyduğum sesle aklım çıkmıştı. Geriye dönüp anneme baktım.
korktuğumu anlamıştı.

"Bebeğim afedersin boşta olduğunu fark etmemiştim iç suyunu"

"günaydın annecim" dedim gülümsemeye çalışarak. Tekrar bardağı dudaklarıma götürdüm.

"Gece yorucu geçmiş olmalı." dedi muzip bir ifadeyle.

Ağzıma aldığım bir yudum henüz mideme inmeden boğazımda kaldığında öksürmeye başlamıştım.

Anne sen nerden biliyorsun ya

Göğsünde bağdaştırdığı kolları panikle açıldığında yanıma fırlayıp sırtıma vurdu.

"Kızım iyi misin?"

Yutup boğazımı temizledim.

"İyiyim annecim merak etme de, ne gecesi ne yorucusu ya nereden çıkarıyorsun"

kaşları havalandı ve bilmem anlamında ellerini iki yana açtı.

"Kapınız kilitliydi"

aklımı seviyim kapıyı kilitli unutmuştuk

Belisa mal mısın ikinizde çıplakken bir de kilit mi açacaktın

o da doğru dedim kendi kendime

annem anlamsız gözlerle beni izliyordu

"Annecim hani korkuyoruz ya ondan kilitle dedi Tolga"

at yalanı s inananı

"Tolga yanındayken mi kilitle dedi? odasında yok da ondan soruyorum" dedi imalı imalı

"Anneciğim düşündüğün gibi bir şey yok lütfen konuyu kapatalım mı?"

"Pekiiii, inanayım bari"

mutfaktan ayrıldığında kalan suyu da yudumlayıp bardağı tezgaha bıraktım

bu kadından hiçbir şey kaçmıyor anne değil mi hepsine yükleniyor bu misyon

mutfaktan ayrılıp bahçeye çıktım. verandadaki koltuğa oturup dün gece olanları düşündüm

tarifsiz bir histi; ona dokunmak, onu hissetmek, onun olmak sanırım hayatımda bu kadar güzel çok az şey yaşamıştım. Tolga benim miladımdı.

peki şimdi ne olacak dedi iç sesim bu yaşanılanları unutmak zorunda mı kalacaktım yoksa tüm bu anıları bir fotoğraf karesine bakarak mı düşünecektim saatlerce?

bir yanım kal bir şey yapma derken diğer yanım yarım kalan bir intikam var git ve onu al diyordu

kalbimle aklım öylesine bir savaş veriyordu ki daha fazla dayanamayıp gözlerimi sıkı sıkıya kapattım