Distimia✔

Je semure?

 Daniela shkonte pothuajse cdo dite tek psikologu per t'u konsultuar mbi gjendjen e Alvinit.Ndoshta keto seanca do e benin ate te kuptonte me teper se me cilen semundje apo krize emocionale kishte te bente shoku i saj.Nje dite,doktori i tha se,ndonjehere nuk ekziston asnje semundje tjeter vec mallit.Malli,te gerryen shpirtin dhe te ben te humbesh toruan.Malli e ben njeriun budalla,te cmendur,te semure.Dhe fatkeqesisht,kura e vetme qe ekziston per mallin,jane njerzit qe mungojne.

 Gjate nje te marte gushti,rreth ore 2 e gjysme,Daniela doli nga klinika.Ishte vape e dielli pervelonte.Ajo ecte buze trotuarit duke u munduar te mbulohej ne ndonje hije dyqani.Ne nje moment,teksa dielli po i qerronte syte,u perplas me dike.

"Me fal!"-tha Dani.Kur mundi te shihte pak,vuri re  Amanden.

"Dan? Si je moj?"-foli Amanda duke e perqafuar.

"Mire.Po ti?"-ia ktheu Daniela jo aq entuziaste sa ajo.

"Mire.Ke kohe per nje kafe? Desha te takoja edhe Alvinin.Mund te vi tek ju?"-pyeti Amanda.Daniela pohoi me koke dhe te dyja ecen per ne shtepi.Alvin hapi deren.

"Amand,ju te dyja bashke ishit?"-pyeti Alvin duke pare edhe Danielen.Me pas u ulen te tre ne kuzhine e i treguan Alvinit.Ky i fundit beri kafe dhe nisen biseden.

"Ne fakt une kisha dicka per te folur me Danielen.Ose me sakte,me te dy.Nuk e di se di do tingelloj,por Dan...a je mire?"-pyeti Amanda,nderkohe qe Daniela e Alvin pane te habitur.

"Uroj te mos jete dicka shume personale,por sot te pashe te dilje nga nje klinike.."-nisi te tregonte Amanda,por me c'dukej s'do kishte nje vazhdim te kendshem.Te pakten,Daniela e ndjeu kete,kur iu kujtua biseda qe beri me Amanden gjate rruges.

flashback

"Dan,a je semure? Te pashe teksa dole nga nje klinike.Me fal nese eshte personale."-u shpreh Amanda,nderkohe qe vajzat po ecnin per tek shtepia e Alvinit.

"Jo,jo.S'kam gje.Erdha per dike tjeter ne fakt."-ia ktheu Daniela.

"Per ke ? Me ler ta mendoj.Alvin?Ke ardhur per Alvinin? Ai nuk eshte i cmendur,Dan."-i tha Amanda.

"E di qe nuk eshte.As qe e kam menduar ndonjehere.S'kam ardhur per te."-u shpreh Daniela ne siklet pa e pare ne sy.Eci pak perpara per te mos e vazhduar kete bisede e per te arritur sa me pare.Nderkohe Amanda e pa me medyshje dhe qeshi ironikisht.

end of flashback

 "Jam mire."-u shpreh Daniela,duke e pare ne sy.Veshtrimi i saj sinjalizonte Amanden per te mos e vazhduar biseden ashtu sikurse para pak minutash,para se te vinin ne shtepi.

"Po atehere? Ti me the se shkove per Alvinin.."-tha Amanda.Aty Daniela kuptoi se Amanda ishte shume xheloze.Kuptoi se do arrinte te gjente cdo menyre per ta larguar Alvinin nga ajo.Kuptoi se kjo 'dashuri' e re qe po perjetonte Alvin nuk ishte edhe aq e vertete nga te dyja palet.Megjithate nuk pati frike te perballej me brockullat qe pasoi Amanda.

"Dan?"-i drejtohet Alvin.

"Isha ne nje klinike fizioterapie.Kam nje mik doktor dhe mendova te te ndihmonte.The se kishe shume deshire te mesoje dhe mendova t'ia nisje me ndonje kurs.."-u shpreh Daniela.

"Por une do behem infermier,pastaj...perse? Nuk po kuptoj asgje."-i thote Alvin.

"Nuk ishte nje klinike fizioterapie.Ishte nje mjek psikolog,qe e njohin te gjithe ne qytet.Mesa duket shoqja jote e ngushte nuk deshiron te te ndihmoj me mesime,por mendon se ti je i cmendur.."-u shpreh Amanda dhe Daniela kete here qeshi me ironi.

"Cfare? Amand,cfare thua? Sigurisht qe nuk jam..Dan,c'po ndodh?"-tha Alvin.

"Shoqja jote po konsultohet me nje psikolog per gjendjen tende.Po sillet si nje mami,qe ka djalin semure."-e ne ate moment Daniela u xhindos.

"Amanda dil jashte!"-bertiti.

"Dan mos!"-i drejtohet Alvin.

"Dil jashte! Meqenese jam mami,nuk dua te shoqerohesh me tim bir."-i drejtohet Daniela ne nerva e siper,ndonese e vrane dhe fjalet e veta.Amanda puthi ne faqe Alvinin dhe u largua.

"Daniela,cfare po ben?"-i thote Alvin.

"Une nuk jam mami yt,mire? Me vjen keq por mami yt ka vdekur.Do doja shume te ta ktheja,por nuk e bej dot.."- u shpreh ashper Daniela.U ul ne divan me koken poshte,me nje fytyre te merzitur.

"Daniela me shiko ne sy!"-i drejtohet Alvin,qe ulet perballe saj ne gjunje,"Daniel!"-perserit dhe te dy shihen ne sy.

"Qetesohu dhe me trego!"-i flet me qetesi Alvin pa u ngritur dhe duke i kapur duart.

"Shkova ne nje klinike,tek nje psikolog.Me fal qe te genjeva,por nuk e dija si do e prisje.Doja te gjeja nje zgjidhje,nje kure,nje ide se si ti do beheshe mire.E bera per ty te betohem!"-dhe lotet nisen ti dilnin pafund.

"Kuptova se nuk jam e zonja te te bej te lumtur.Kuptova se per 2 vite me radhe,krizat shtoheshin e shtoheshin dhe une nuk munda te te kthej ty ne Alvinin e meparshem.Do doja shume te ktheja kohen pas,por nuk e bej dot.."-tha Daniela e ne ate moment Alvin e puth ne faqe.Me pas mbeshtet tek ajo dhe e perqafon fort.

"Nese jeta me ka perballur me ikje te njepasnjeshme,ti je gjeja me e bukur qe ka mbetur pergjithmone me mua.Ti je personi me i rendesishem per mua,Dan.Ne kete jete nuk kam askend vec teje.Ti je familja ime.."-tha i perlotur,"E di qe mendove per mua.E di qe gjithcka ne kete jete e ben per mua.Ne fakt,jam une i pazote te ti shperblej ty te gjitha keto.Jam une i pafuqishem te te bej ty te lumtur,ndonese ti kerkon lumturine time..."-mbeshteti koken tek gjunjte e saj,"O Daniel,une gjithe jeten time te ta fal,per ty eshte pak,sepse ti ma ke fal tenden.."-perfundoi Alvin e pas kesaj te dy qane sa u shfryne plotesisht.