𝟼𝟶 𝙶𝚄̈𝙽 | 𝚃𝙰𝙴𝙺𝙾𝙾𝙺

𝑆𝑢̈𝑠𝑙𝑢̈ 𝑌𝑎𝑙𝑎𝑛𝑙𝑎𝑟

SELAAAAMMMMM

Nabersinizzzzz?????

Bayaaadır bölüm atmıyorum farkındayım
Eskiden böyle değildim ne oldu bana wondwjelwjee

Yani bölüm beklendiğinizi biliyorum ama gerçekten aklıma hiçbir şey gelmiyo ve zorlasamda bazen olmuyo yani. Saçma sapan şeyler yazmayı da istemiyorum o yüzden dokunmamayı tercih ediyorum

Elimden geleni yapmaya çalıştım

İyi okumalaaarrrr💖💞💝💘💗💗

🩸

Taehyung elini kendine sıkıca sarılmış olan Jungkook'un siyah saçlarına daldırdı. Çok güzel kokuyordu. Yavaşça okşamaya başladı saçlarını. Ne yapacağını bilmiyordu. Ondan nasıl ayrılacağını düşünüyordu çünkü Jungkook gidecekti. Yine tek başına kalacaktı burada, sessizliğe boğulacaktı, hayatı eski sıkıcı düzenine geri dönecekti. O onu sevmeye devam edecekti ama Jungkook onu unutacaktı.

"Neden sadece burada kalamıyorum?" Jungkook kollarını sıkılaştırarak kafasını kaldırıp Taehyung'a baktı.

Taehyung'sa derin bir nefes aldı. "Nasıl yaşayabileceğini düşünüyorsun burada? Dışarı çıkamazsın, her zaman tetikte olmak zorundayız, sıkılırsın. Seni koruyamayabilirim."

Jungkook yorganı çekerek çıplak omuzlarını örttü. "Yapabileceğimizden eminim." Umutları zayıflamaya başlamıştı, Taehyung haklıydı. Burada kalırsa onu sadece yorardı, onunla kaldığı bir haftada yaptığı sadece yük olmak ve onu lanetlemek olmuştu.

"Sana bir şey olursa kendimi affetmem, güvende olursan daha mutlu olurum. Gitmelisin."

Jungkook doğruldu hızlıca Taehyung'un eli saçlarından kaydı. "Ben olmam." Üzerine yatarak sıkıca sarıldı ona. Taehyung'sa yavaşça ittirdi.

"Bana bu kadar yakın olmamalısın." Jungkook'un tenini hissetmek onu rahatlatsa da kendinden korkuyordu. Onu incitmekten çok korkuyordu.

Jungkook'sa inatla ona sarılmayı sürdürdü. O Taehyung'un kendinden korktuğu kadar ondan korkmuyordu. Yapmayacağını biliyordu, ona zarar vermeyeceğini biliyordu.

Taehyung da pes ederek kollarını ona sardı. Dayanabilirdi. Bu insanla bir hafta yaşamıştı ve kokusuna neredeyse alışmıştı. Elini tekrar sakince saçlarına daldırdı ve kaldığı yerden okşamaya devam etti. Onunla kalmasını çok isterdi ama bu ikisi için de iyi olmazdı.

Jungkook onun bir vampir olduğuna inanamıyordu. Kötü değildi, kaba değildi, vahşi değildi, ona saldırmıyordu. Tam aksine kibardı, sevimliydi, düşünceliydi. Ona insan gibi demek doğru olmazdı, çünkü çoğu insandan bile çok daha iyiydi...

Onun kolları arasındayken güvende hissediyordu. Sanki hiçbir şey ona zarar veremeyecek, incitemeyecek gibi. Bu hissi daha önce kimsede hissetmemişti. Ailesinde bile. Taehyung'u kaybetmek istemiyordu.

"Taehyung." diye mırıldandı.

"Efendim." Taehyung Jungkook'un sesinin üzgün çıktığını duyunca daha sıkı sardı onu.

"Benim de vampir olmamın bir yolu yok mu?"

Taehyung saçını tutup fazla acıtmamaya çalışarak çekti. "Ne saçmalıyorsun?! Bu bok yuvasında mı yaşamak istiyorsun?!"

"Seninle kalmak istiyorum." Ağlamaya başladı Jungkook. Kendini tutamamıştı.

"Sadece bir hafta oldu, ikimizin de hissettiklerinin sadece bir hoşlantı olduğundan eminim. Gidersin." Taehyung kendi için söylediğinin yalan olduğunu biliyordu. Sadece bir hoşlantı olmasını umardı ama hisleri onunla aynı fikirde değildi.