ÜVEY KARDEŞİM

TANITIM

Ölüm sadece bir anda olurdu ve bu belki beş dakika belkide beş saniyede kim bile bilir ki azril'in tek bir hamlesiyle kendinizi boğulurken,bir mermiye hedef olurken,bir araba çarparken veya intihar ederken bulabilirsiniz

Kulaklarıma sakin bir müzik dolduğunda başımı telefondan kaldırdım ve gece'yi aydınlatan yıldızlara baktım

"Arya kızım"diyen anneme baktım bana uzattığı çöreği gülümseyerek aldım

"Teşekkür ederim anne"dedim mutlulukla bir yandan çöreğimi yedim bir yandan ise anonim arkadaşımla konuşuyordum tam bir iki yıldır arkadaştık ne birbirimizi görmüş ne de sesimizi duymuştuk birbirimize taktığımız isimler ile konuşuyorduk

*Maskeli kız? Orda mısın?*yazmıştı gülümseyerek cevap verdim

*Annem yemem için bir şeyler verdide ondan gittim* yazdım mesajımı hemen gördü ardından yazmaya başladı tam o
anda babamın korna sesleri duydum ve başımı kaldırdığım an her şey için çok geçti babamın sola kırması ve bizim uçurumdan aşağı yuvarlanmamız her şey her şey bir anda olmuştu son hatırladıklarım annem ve babamın kanla kaplı olan bedenleriydi....

Gözlerimi açtığımda loş ışık gözümü kamaştırmıştı neredeydim ben? Ne olmuştu? yerimden doğrulamaya çalıştım ama neredeyse imkansızdı boynum acıyordu elim boynuma gidince plastik bir şeye dokundum saniyesinde onun boyunluk olduğunu anladım etrafa baktım burası hastane odasıydı iyi de benim burda ne işim vardı? Kapı açıldı ve ayak sesleri yavaş yavaş bana yaklaştı tamamen görüş alanıma girince onun doktor olduğunu anladım siyah gür saçları uzun boyu ve tatlı bir gülümsemeye sahipti

"Uyanmışsın"dedi bende gülümseyerek ona baktım

"N-ne oldu?"dedim sonra kafama bir şimşek çaktı ve olanlar bir bir aklıma gelmeye başladı dolu gözlerle doktora baktım"a-nnem ve b-babam nerde?"dediğimde doktorun gülümsemesi silindi bakışları yere düştü

"A-annen ve baban olay yerinde ölmüşler kızım başın sağolsun"dedi doktorun dedikleri yavaş yavaş kafamın içine yerleşirken göz yaşların çoktan akmaya başlamıştı nefesim boğazımda kalmıştı bu kadar basit miydi birinin öldüğünü söylemek bu kadar can yakıcı mıydı bunu öğrenmek bunu ilk kez o gün anladım ilk kez kendi çığlığımı bu kadar net ve tiz şekilde duymuştum ama artık çok geçti artık bir annem ve babam yoktu

Hayat sürprizlerle dolu derler ya doğru aslında nerde ne olucağını asla bilemeyiz ve bende bilemedim o gün ailemle geçirdiğim son gün olduğunu bilseydim telefonumu bırakıp onlarla sohbet ederdim şimdi elimde sadece keşkeler ile kalmıştım...