ÜVEY KARDEŞİM

15.bölüm (beyin ve kalbim savaşı)

Yasin'in son söylediği cümle beynimde yankılanıyordu sevgilim... Sevgilim...
Bilerek yapmıştı kuzey'i sevdiğimi anlamış ve bunu gözümün içine baka baka yapmıştı kuzey'in şaşkın bakışları altındaydım ama ben de yasin'den çekmiyordum bakışlarımı
Yeşil gözleri adeta beni eziyordu
Kuzey hızla ayağa kalktı ve Yasin'in karşında durdu

"Sen neyden söz ediyorsun böyle"dedi sert bir ses tonu ile yasin'in yüzünde alaycı bir gülümseme oluştu

"Sevgilim bu kim? Beni tanıştırmak ister misin?"dedi yanağımın içini ısırdım dur artık yasin lütfen dur kuzey birden yasin'in yakasına yapıştı

"Ben tanıtıyim kendimi"dedi yumruğunu havaya kaldırdı tam vurucağı anda ayağa kalktım ve kuzey'in havada olan yumruğunu avucumun içine aldım öfkeli mavi gözler beni buldu

"Dur"dedim kuzey'in çatık olan kaşları gevşedi yerine şaşkınlık aldı yasin'in yakasında olan elleri gevşedi ve onu bıraktı

"Sevgilim"diyen yasin'in sesini duymamla kuzey'den bakışlarımı çektim ve yasin ile buluştu gözlerim elini bana doğru uzatmış yüzünde ki tehlikeli gülümseme ile bana bakıyordu

"Gidelim mi?"dedi o an fark ettim iki seçeneğimin olduğunu eğer kuzey'in yanında durursam yasin ona...
Bu ihtimal'i düşünmek bile benim canımı yakıyordu derin bir nefes verdim ve kalbimin sesine odaklandım çığlık çığlığa yapma diyordu.

"Arya istemiyorsan gitmek zorunda değilsin ne olduğunu bana anlatman yeterli benim halledemiyeceğim bir konu yok bunu en iyi sen biliyorsun"dedi kuzey bu sefer değil kuzey bu sefer istesen de halledemezsin kuzey'e döndüğümde elini bana doğru uzatmış şefkatle bakıyordu kalbimin bir kez daha git onunla uzak dur yasin'den diyen çığlığını duydum

Yasin'e döndüğümde düz bir ifade ile kuzey'e bakıyordum ama biliyordum bu bakışın altında nelerin saklı olduğunu

Ama beynim,kalbimin çığlıklarını duymamamı sağlıyor ve yap diyordu. Beynim ve kalbim savaş içindeydi ve kaybeden kalbim olmuştu yasin'in bana uzattığı elini tuttum
Bakışlarım kuzey'e döndü mavi gözlerinde resmen bir fırtına kopuyordu o fırtına hayal kırıklığı üzerine kuruluydu

Yasin beni çekiştirerek yürümeye başladığında bakışlarımı kuzey'den ayırdım ve önüme döndüm o an fark ettim diğer grup üyelerinin kapının önünde bizi izlediğini sınıftan çıkarken şaşkın bir yüzle karşılaştım oda caner'in yüzünü gördüm
Gözlerimi sıkıca kapadım ve kalbimin sesini duydum

Neden yaptın onu gerçekten severken bunu kendine neden yaptın?

Ona cevap bile veremedim sadece susmayı seçtim yasin'in durması ile açtım gözlerimi ve büyük bir nefret ile onun suratına baktım ama o benim aksine gülümsüyordu elimi onun elinden çektim

"Kuzey'i sevdiğimi anladın bu yüzden yaptın öyle değil mi?"dedim sert bir ses tonu ile yasin'in yüzünde ki gülümseme büyüdü ve üzerime doğru bir adım attı

"Kalbinin benden başka biri için atmasına tahammülüm yok"dedi alaycı bir ses tonu ile yüzüne yaklaştı ve yeşil gözleri gözlerim ile buluştu "o sarı bomba da bunu anlamıştır bence"

"Şovun bittiyse hazırlanmam gereken müsabakalar var"dedim yanından geçmek için bir adım atmıştım ki hızla kolumu tuttu ve beni sertçe duvara yasladı kalbim'in atışı korku yüzünden artarken onun yeşil gözleri beni kendine esir ediyordu

"O klüp'ten ayrılacaksın"dedi sert bir ses tonu ile ilk kez o an yutkunamadığımı hisettim aldığım nefes boğazımda düğüm oldu adeta

"Nedir herkesin bu klüp'ten nefret etmesi"dedim alaycı bir ses tonu ile yasin mümkünmüş gibi bana biraz daha yaklaştı ve elini saçlarımın arasına daldırdı yüzüne yaklaştırdı tenim onun dokunuşu ile buz kesmişti adeta