ÜVEY KARDEŞİM

9.bölüm (fotoğraflar)

Bir kişi ne kadar yanlız olabilirse o kadar yalnızdım şu an

Neden neden ben de ailemle birlikte olamıyordum? Kaderin bana yazdığı hikaye canımı acıtıyordu öyle ki kalbime bir bıçak saplansa canım bu kadar acımazdı

Önümde gördüğüm gölge ile kafamı yavaşça kaldırdım ve ay ışığında bile parlayan o mavi gözleri gördüm

Bir şey demek için dudaklarımı aralamıştım ki eğildi ve beni kendine çekerek sıkıca sarıldı şaşkınlıktan dona  kalmıştım

"Nerelerdeydin sen?"dedi korku dolu bir sesle bir dakika benim için korkmuş muydu? Benden yavaşça ayrıldığında şaşkın bakışlarım onun mavi gözleri ile kesişti

"Beni nasıl buldun?"dedim düz bir sesle kuzey yanıma oturdu ve bacaklarını öne doğru uzattı

"Seni aradım ama cevap vermeyince merak ettik ve biz de seni aramaya çıktık"dedi kimsenin aramasına cevap vermiyordum kim bilir başka kim aramıştı

"Çıktık derken?"

"Gruptakilerde seni aramaya çıktı"dedi anladığımı gösterir şekilde kafamı salladım ve önüme döndüm

"Bu sefer ne dedi o puşt"dedi sert sesiyle gözlerim doldu ama cevap vermedim

"Atıştık biraz dediklerini takmamaya çalıştım ama olmadı"dedim hüzün dolu ses tonu ile Kuzey uzandı ve çenemden nazik şekilde tuttu yüzünü yüzüme çevirdi ona bakmamı sağladı

"O evde belli ki mutlu değilsin ve bu gidişle mutlu olucağada benzemiyorsun"dedi bakışlarımı kaçırdım

"Yani sen-"

"Hayır arya o yetimhane dön demek istemiyorum gitmenide istemiyorum sadece buna bir çözüm bul sürekli kaçamazsın eğer sen bir çözüm bulmazsan ben bulurum ve inanki benim bulduğum çözümlerde hep karşı tarafın canı yanar"dedi ismimi ikinci kez dudaklarının arasından duyuyordum genellikle soyismim ile hitap ediyordu bana sesli şekilde yutkundum ve kafamı salladım

"Neden gitmemi istemiyorsun? Grubunuza da benim gibi yetenekli bir kız daha bulamıyacağınız için mi?"dedim gülerek kuzey de benim gibi güldü ve kafasını sağ sola salladı

"Egonu yesinler"dedi ardından gözlerimin içine baktı o mavi gözlerin ardından ne gibi düşüncelerini geçtiğini içten içe merak ediyordum

"Her neyse seni evine bırakıyim"dedi ardından ayağa kalktı ve bana doğru döndü elini uzattı

Hafifçe gülümsedim elini tuttup ayağa kalktım ikimizde yürümeye başladık ikimizde sesizdik tek duyulan ses bozuk sokak lambalarının cızırtılı sesiydi

"Bir şey sorucam ama üzülmenden çekiniyorum"dedi ona baktım tam karşıya bakıyordu

"Sorun değil bugün daha fazla üzülemem zaten"dedim kuzey sıkıntılı bir nefes verdi elimi daha sıkı tuttu o bunu yapana kadar elimi tuttuğum farkında bile değildim elimi onun elinden çekmeye çalıştım ama daha sıkı tuttu bana baktı

"Annen ve baban tam olarak nerede?"dedi bakışlarımı kaçırdım derin bir nefes aldım neden sormuştu ki şimdi bunu?

"Antalya'da"dedim kuzey bir süre yüzüme baktı ardından önüne döndü

"Anladım"dedi ve ortamı tekrar bir sesizlik hakim oldu kuzey'in adımları yavaşmalaya başladığında etrafa baktım evimin olduğu sokağa gelmiştik bir kaç saniye sonra evin hemen biraz ilerisinde durduk

"Gitmek istiyor musun?"dedi ona baktım

"Gidicek başka bir yerim mi var?"dedim sesizce sesim zar zor kulaklarıma ulaşmışken o bunu duymuştu bana doğru döndü kollarımdan hafifçe tuttu ve yaklaştı