ÜVEY KARDEŞİM

3.bölüm (kurtarıcı)

Hayatta bazen çok şey kaybederiz onları kaybedince eski anılarımızın geri gelmeyeceğini düşünürüz bazen bir ışık ortaya çıkar ve yanıldığımızı bize kanıtlar

Ben bu ışığa inanmamıştım ama şu an inanıyordum gözlerim hala anonim arkadaşımın attığı mesajdaydı derin bir nefes verdim ardından yazmaya başladım

"Dört buçuk yıl önce senle son konuşmamızda sana bir yere gittiğimizi söylemiştim hatırlıyor musunuz?" yazdım ardından ekran başında beklemeye başladım mesajımı görmüştü yazıyordu

"Evet" yazdı hızla yazmaya devam ettim

"İşte o gün ailemle kaza yaptık ve malesef ki anne ve babamı kaybettim" yazdım gözlerim dolmuştu burnumu çektim ve yazmaya devam ettim

"Ardından bir yetimhane'ye yerleştim ve dört buçuk yıl orda kaldım bir gün önce ise beni bir aile evlat edindi ve şu an onların yanındayım" yazdım ve gönderdim mesajı anında gördü bir kaç dakika mesaja cevap vermedi en sonunda yazmaya başladı ve mesaj geldi

"Özür dilerim maskeli ben konuşmak istemediğini o yüzden yazmadığını düşünmüştüm başın sağolsun bu arada senin için çok zor bir süreç olmuş olmalı" yazmıştı gözlerimden bir kaç damla yaş düştü burnumu çektim ve yazdım

"Ben biraz yatıcam görüşürüz" yazdım mesajı okudum

"Görüşürüz" yazdı uygulamadan çıktım telefonu komidinin üzerine bıraktım örtünün altına girdim ve tavanı izlemeye başladım olanları hatırlamak bana iyi gelmiyordu bunun kendim de farkındaydım

Geçmiş bana iyi gelmiyordu iyi de neden geçmişte bir ton güzel abim varken ben neden acı olanları hatırlıyordum belkide onları hatırlamak istediğim içindir

Gözlerimden yaşlar akarken elimin tersi ile göz yaşlarımı sildim yatakta bir sağa bir de sola dönüyordum duvardaki saate baktım on ikiydi yataktan kalktım ve odamdan çıktım sesizce koridorda yürüyüp merdivenlerden aşağı indim mutfağın ışıkları hala yanıyordu kaşlarımı çattım ve mutfağa girdim defne hanım yemek masasına oturmuş yanına kahvesini almış bir kaç dosyaya bakıyordu bakışları birden bana döndü

"Arya sen neden uyumadın?"dediğinde kafamı hayır anlamında salladım defne hanım eliyle oturmam için işaret etti tam karşına oturdum

"Bir sorun mu var?"dedi kafamı salladım

"Sadece canım sıkkın biraz"dedim

"Niye?"dediğinde ona baktım gözlerinin içinde merak duygusu vardı

"Boş verin"dedim kahvesini eline aldı bir yudum aldı ardından gözlerini kısarak bana baktı

"Eve yabancıymış gibi davranma burası artık seninde evin rahat davran"dedi defne hanım kafamı salladım

"Yarın okulun var"dediğinde kaşlarımı çatarak ona baktım

"Seni de emin'in okuluna yazdırdık eşyalarını ise hazırladım çalışma masının yanında ve eminim ki orayı çok seviceksin"dediğinde yüzüme bir gülümseme oturdu

"Okulun spor takımı var mı?"dedim sesim sandığımdan heyecanlı çıkmıştı

"Var istersen ayriyetten seni dövüş klup'üne yazdıra bilirim"dediğinde kaşlarımı çatarak ona baktım

"Dövüşü sevdiğimi nerden biliyorsunuz"dedim defne hanım güldü

"Seni sandığından daha fazla tanıyorum aryacım"dedi

"İlk kez okuldan çıkarken gördüm ve tesadüfün böylesi ki o gün birisi ile kavga ediyordun "dediğinde kafamı sol omzuma doğru yatırdım ne demek istediğini anlamıştım