ÜVEY KARDEŞİM

11.bölüm (binlerce hikayenin arasında yalnızca bir hikaye)

Hayat bazen size bazı konulara ışık tutmanıza yardımcı olur insanın içinde ki his o kadar kuvettlidir ki bazıları bu ışıktan faydalanırken bazıları elinin tersi ile bu yardımı red ediyordu

Kaşlarımı çatarak ekrana bakıyordum anonim arkadaşımın attığı son mesaj benim bu hale gelmeme sebep olmuştu

Beni görmek istiyordu ben de şüphelerimden kurtulmak ve ikimizde istediğimizi alıcaktık

"Geldi ama nasıl görüşeceğiz?"yazdım ve gönderim mesajı anında gördü ve yazdı

"Sen istanbul'daydın dimi?"yazmıştı bir ara konuşurken söylemiştim bunu demek hala hatırlıyordu

"Evet"yazdım

"Ben de İstanbul'dayım bir kaç günlüğüne işim olduğu için buralarda olucam istersen boş olduğun bir günde buluşa biliriz" yazmıştı gözlerimi kıstım acaba ne işi vardı? Bunu sonra düşünsem iyi olucaktı şu an odaklanmam gerekiyordu

"Olur sana da uyarsa yarın boşum ben buluşa biliriz"yazdım her şey hemen olsun merakı bir an önce ortadan kalksın istiyordum mesajımı gördü bir kaç dakika cevap vermedi ardından

"Tamam olur"yazdı ve bir mesaj daha attı "yarın saat ikide galata kulesinin hemen altında bir kafe var orası sana uyar mı?"

"Uyar" yazdım hemen ve gönderdim yarın antrenman vardı ama onu pas geçmem gerekicekti anlaşılan

"Tamam o zaman yarın görüşürüz"yazdı

"Görüşürüz"yazıp konuşmayı bu şekilde sonlandırdım telefonumu yanıma bıraktı ve geriye yaslandım hissiz'e güveniyordum her şeyden ve herkesten çok ona güveniyordum ta ki emin hayatıma girene kadar

O hayatıma girdikten sonra hissiz değişmişti ilk başta bunu aramızda olan dört buçuk yıl duvarı yüzünden sansam da en son ki konuşmamız benim içime bir şüphe tohumu ekmişti umarım şüphelerim de yanılırım çünkü iki yıl arkadaşım olan birisinin üvey abim çıkması ona olan tüm bakış acılarımı yok edicekti

Emin benden nefret ediyordu ve nefret etmeye devam edicekti hoş bende aynı duyguları onun için besliyordum ama hissiz farklıydı her şeyden herkesten farklıydı hissiz ve emin aynı kişi çıkarsa bunun devamını düşünmek bile istemiyordum derin bir nefes verdim sanki düşüncelerim yüzünden artık oda bana dar gelmişti ayağa kalktım arkamı dönmemle emin'i görmem bir oldu

"Bismillahirrahmanirrahim"diyerek geriye doğru sıçradım elimi kalbimin üzerine koydum

"İkinizde birbirinizden betersiniz"dedim bir anda emin tek kaşını kaldırdı ve kollarını göğsünün altında birleştirdi

"İkiniz derken?"diye sordu gözlerimi devirdim ve cevap bile vermeden telefonumu alarak yanından çekip gittim yukarı kata çıktım ve odama girdim dolabımın önüne gelerek üzerimdekileri çıkardım ve şortlu pijama takımımı giyidim saçlarımı açtım elimle dağıtarak saç diplerimi mesaj yaptım bir kaç dakika sonra yatağıma uzandım

Umarım uyuya bilirdim merak ve heyecan vücuduma giriş yapmıştı acaba nasıl biriydi? Gözleri ne renkti? Boyu uzun muydu? Bu tür çocukça sorular kafamda dolanırken gözlerimi kapadım ve kendimi uykunun kollarına teslim ettim
                                    🌙

Güneş sabah'ın ilk ışıkları bizi selamlarken yataktan kalktım  banyoya girip elimi yüzümü yıkadım kafamı kaldırarak ayna'ya baktım ve uykudayken birbirine girmiş saçlarımla bakıştım hayır yani uykudayken biri ile dövüşüyordum da bu hale geliyordum nefesimi verdim ve banyodan çıktım dolabımın önüne geldim okul formalarımı çıkardım üzerimde ki pijamalardan kurtulup okul formamı giyidim üzerine ise mavi kore ceketimi giyidim komidinin çekmecesinden tarağımı aldım ayna'nın önüne gelerek saçlarımı taradım