ÜVEY KARDEŞİM

7.bölüm (acı)

Onun siyah gözlerinde öfkeyi görmüştüm

Beni merak ettiği için mi? Tabikide hayır sadece onun üzerinde sorumluluğu olduğum için

"Bir yere çarptım"dedim bulabildiğim en aptalca yalanı söyleyerek emin daha da yaklaştı

"Benim anlımda salak mı yazıyor?"dedi ve kolumu sertçe kavradı kendine çekerek aramızdaki mesafeyi sıfırladı

"Belkide evet"dedim dalga geçer gibi dişlerini sıktı

"Kulübün arka tarafı ile tanıştın öyle değil mi?"dedi birden gözlerimi fal taşı gibi açtım o bunu nerden biliyordu?

"Seni ilgilendirmez emin"dedim sinirle

"Onlardan uzak durucaksın ve yarın o klüpten kaydını sildirecem"dedi öfkeli nefesi yüzüme çarpıyordu

"Hayır"dedim bağırarak ardından ekledim "işlerime sakın burnunu sokma emin ister orda kalırım istersem kalmam"

Gözlerini kıstı ve yüzüme daha çok yaklaştı kalp atışlarım hızlanırken nefesi dudaklarıma çarpıyordu

"Beni sinir edebilecek hamleler yapma sakın arya"dedi ardından biraz daha yaklaştı dudaklarınızın arasında yarım santimlik mesafe ya vardı ya da yoktu bilmiyordum sesli şekilde yutkundum

"Anladın bence"dedi ve geri çekildi kapıyı açıp odamdan çıktı derin bir nefes verdim

Bu çocuk beni delirtecekti! Dolabımda kıyafet aldım onları yatağın üzerine bıraktım banyoya girdim üzerindeki kıyafetleri çıkartıp kirli sepetine attım ve banyoya girdim ılık su bedenimi mayıştırırken sadece gözümde dizimde'de morluk olduğunu gördüm elimi uzatıp parmak uçlarımla morluğu dokundum üzerine hafif baskı uyguladım
                                 🖤

"Arya kızım ne oldu?"demişti annem ama konuşmak istemiyordum odama girdim ve kapıyı kilitleyerek yatağımın üzerine oturdum

Okulda yine kavga etmiştim ve bu sefer kavga ettiğim kız gidip abilerini çağırmıştı yüzüme yediğim okkalı yumruk bazı gerçekleri görmeme sebep olmuştu

"Kızım aç şu kapıyı"dedi annem ilk bir kaç dakika hareketsiz kaldıktan sonra ayağa kalkıp kapıyı açtım annem yüzümü gördüğü an eliyle ağzını kapattı

"Kim yaptı bunu sana?"dedi dehşet içinde ama cevap vermeden yatağa geri oturdum annem yanıma oturdu elini çeneme yersleştirdi ve yüzümü yüzüne çevirdi

"Çok acıyor mu?"dediğinde kafamı olumsuz anlamda salladım

"Anne canım acıyınca neden böyle oluyorum"dedim annem gülümsedi

"Çünkü acı gerçekliği hissettirir malesef acı çeken kişiler daha erken her şeyin bilincine varır ve artık kendini o acılara hazırlar"demişti

Ben kendimi o acılara alıştırmıştım herhangi bir şey kolay kolay canımı yakamazdı buna yaralarım da dahil di kendime geldiğimde yaramın üzerine fazla baskı uyguladığımı fark ettim elimi çektim suyu kapattım banyodan çıktım havlu ile bedenimi kuruladuktan sonra pijamalarımı giyidim ve yatağıma uzandım gözlerim benden bağımsız şekilde kapanmaya başladı ve kendimi uykunun kollarına teslim ettim

Tabi gerçekten onlar uykunun kolları ise...

Gece boyunca kabus gördüm sabah çığlık atarak nefes nefese şekilde uyandım gördüğüm kabus beni çok etkilemişti odamın kapısı açılınca gelen kişiye baktım defne hanımdı hızla yanıma geldi

"Aryacım sen iyi misin?"dedi kafamı salladım ama bakışlarım dizimdeki morluktaydı elini elimin üzerine koydu

"Kabus gördün sanırım"dediğinde bakışlarım defne hanıma kaydı gözlerim dolu hala nefes nefeseydim defne hanım yatağıma oturdu ve hiç beklemediğim anda bana sarıldı şaşkınca baka kaldım eli saçlarıma gitti ve yavaşça okşadı