- 𝗦𝗮𝘆 𝗦𝗼𝗺𝗲𝘁𝗵𝗶𝗻𝗴 𝗔𝗻𝗴𝗲𝗹

25

"بعد از مدت‌ها دوباره بابا جی‌هون و خود خردسالم رو می‌دیدم. بابا جی‌هون جلوم زانو زده بود و گونه‌ام رو نوازش می‌کرد:

- باورم نمی‌شه تو تتمه‌ی اون طومار باشی.

مردی که انگار رفیق بابا بود و بهم لبخند می‌زد، دست روی شونه‌های بابا گذاشت:

- نگران نباش. این چیزیه که از قبل نوشته شده.

- اون پسر با نفرت از من بزرگ می‌شه. چطور می‌تونه.. چطور؟

کلافه از جا بلند شد و ازم دور شد. با گنگی به سمتش رفتم و دستش رو گرفتم:

- بابا؟ چی‌شده؟

سرم رو نوازش کرد:

- منو ببخش بابا. ببخش که مجبور به ادامه‌ی رفتن راه منی"

با سیلی‌هایی که توی صورتم می‌خورد تصاویر محو شدن و چشم‌هام رو باز کردم. سرم به شدت درد می‌کرد و سنگینی‌ای رو روی خودم حس می‌کردم. نگاهم توی چشم‌های هیونجین محو شدن و انگار سنگینی متعلق به اون بود. با یادآوری موقعیت سعی کردم پسش بزنم:

- چرا روی من افتادی؟

خودش رو کنار کشید و من با دیدن چهره‌ی توی هم رفته‌اش که درد رو فریاد می‌زد، مشکوک نشستم و دستم رو روی سرم گذاشتم:

- چی‌شد؟

خشم برگشت به نگاهش:

- فقط می‌خواستی جفتمون رو بدبخت کنی.

چشم‌هام رو ریز کردم و لب زدم:

- تو می‌خواستی منو به کشتن بدی.

تکیه داد به دیوار و من عصبانی مشتی توی پهلوش که سمتم بود زدم، آخ پر دردش که بلند شد با چشم‌های گرد شده دستم رو کنار کشیدم و خیره شدم به خون روش. نگاهم به سمت پهلوش کشیده شد که حالا دستش رو روش می‌فشرد و خون از میون انگشت‌هاش بیرون می‌زد. دست‌هام رو با بهت جلو بردم:

- تو.. تیر خوردی؟

نگاهش کردم و اون بدون این‌که نگاهم کنه لب زد:

- چیزی نیست.

بود.. چیزی بود.. باورم نمی‌شد اما تیر بیرون اومده از تفنگ اون مرد با این‌که قلب من رو هدف گرفته بود، پهلوی هیونجین رو سوراخ کرد. مردی که تا چند دقیقه پیش من رو سپر کرده بود حالا به خاطرم تیر خورده بود. صدای قدم‌هایی که نزدیک می‌شد بهمون رو شنیدم و هیونجین تفنگش رو توی مشتش گرفت:

- فکر نکنم دیگه بشه کاریش کرد.

با نیشخند نگاهم کرد:

- باید تحویلت می‌دادم نه؟ این‌طوری دردسرش کمتر بود.

به خوبی تمسخر کلامش رو حس کردم، می‌خواست حرصم رو دربیاره اما دیگه کلامش اهمیتی نداشت.. اهمیتی نداشت وقتی به راحتی خودش رو برای من به دردسر انداخته بود و انگار حالا باور می‌کردم اگه من سپرش می‌شدم، بهم تیر نمی‌زدن.