KUMA

34.

6 AY SONRA

"Senden kurtuluş yok dimi.." dedim bıkkın bir tonda.

"Ben birşey yapmıyorum ki sadece kapı komşun oldum bu kadar nehircim..." dedi.

"Ben kapı komşun olmanı değil etrafımda hiç var olmamanı istiyordum ne yazıkki hatayı başında yapıp seni hayatıma dahil ettim.."

"Hiçbir zaman affetmeyecek misin beni.."

"Hiçbir zaman affetmeyeceğim ne seni ne kendimi asla..."

Bakışları üzerimde gezindi. "Haklısın sana karışmıyorum sende bana karışma. Burada çocuğumu görmek için yakınında olmak dışında iki yabancı olacağız." dedi.

Kafamı salladım.İçeriye geçip kapıyı örttüm odama girip hüngür hüngür ağlamaya başladım.

İnsanın içine düştüğü birşeyden çıkması çok zor oluyordu. Benimde öyle oldu. Hayatımın beni nereye sürükleyeceğini bilmediğim bir gırdaba düşmüştüm.Tek hatam güvenmekti, ben insanlara çok çabuk güveniyordum.

Şimdi istesemde istemesemde ne yaparsam yapayım kendimi bir adım ileriye doğru yöneltememiş görüyordum. Aynadaki kendime baktım. Bir zamanlar mavi gözlerim parıl parıl parlardı. Hayat doluydu. Azimli bir kadın vardı aynanın karşısında şimdi tüm bunları kaybetmiş bir kadın olmak çok üzücüydü.

Herşey o gün hastanede konuştuğum cümlelerden sonra başladı. Bir dönüm noktasıydı belki de yine de miran kendini borçlu hissediyordu ve bana borcunu ödemek istiyordu. Bende kendime yeni bir sayfa açmak istiyordum oğlumla bana yaşayacağım bir ev almayı ve oğlunun masraflarını karşılamayı teklif etti.Kendi ayakların üstünde durmana asla ve asla karışmayacağım dedi. Karşılığında kendisi de istanbula gelip buradan işleri yönetecek arada Los Angeles'a gelecekti.Çocuğundan kopmak istemiyordu. Biliyordum istesem de istemesem de o hep yakınımızda var olacaktı ama bu sabah kapı komşum olduğunu görmek sinirimi epey bozmuştu elbette bunu bana danışmadan yapmasına öfkeliydim.

Vural o günden sonra hiç görmemiştim ve tek celsede boşanma kararı almıştık. Birbirimizden birşey talep etmediğimiz ve yeni evli olduğumuzdan ötürü çok hızlı bir şekilde boşanmıştık. Bana kırgındı,yarı yolda bırakılmış hissediyordu ama bende kırılmıştım.Hayatıma müdahale edilmesini sevmediğimi bile bile müdahale etmişti.Birbirimize olan güvenimizi kaybetmiştik en önemlisi kafamın karıştığını hissettiğim an başladı. Ona haksızlık yapamazdım kendimden emin değilken bu ilişkiyi devam ettiremezdim.

Bu hikayede çok yanlışlar yapmıştım.Hatalarımdan ders çıkarttığım bir hayat istiyordum. Umutla birlikte harika bir eve,çok güzel bir işe, muhteşem çalışma arkadaşlarına sahiptim. Hafta sonları umut babasıyla kalıyordu ve miranın onu eve bıraktığı zamanlar çok nadir karşılaşıp sadece merhabalaşmak dışında tamamen kopmuştuk. Bir bakıma istediğim gibi olmuştu herşey..

Beyza diye bir yardımcımız vardı evimizi çekip çeviren ve bana ev arkadaşı olan harika bir insandı.Umutta yeni düzene alışmaya başlamıştı.

Miranın ne düşünerek böyle birşey yaptığını bilmiyordum ama kapı komşum olmasıyla birlikte düzen bozulmaya başlamıştı. Umut ben babamdayım diyip çıkıyordu.

Kapıyı açıyorum karşılaşıyorduk. Dışarıdan geliyorum karşılaşıyorduk. Bu durum beni yeterince yııpratıyordu.