KUMA

4.

O sırada gözüm masanın üzerindeki Arasın silahına kaydı. Silahı alıp ateş etmem bir olmuştu.Ellerim titrerken yerde kanlar içinde yatan kişiye bakıyordum.
Bir zamanlar hem en iyi arkadaşım hem ailem hem dostum hem de sevdiğim adamı vurmuştum.Miran şaşkın gözlerle hem bana hemde arasa bakıyordu. Elimden silahın düşmesiyle biraz kendime geldiğimde hızlı adımlarla yere düşen Arasın yanına gittim.

"Affet beni Nehir senin başkasıyla olma düşüncen beni bambaşka bir insana çevirdi.Sana yalvarırım beni aff...." dedi gözleri kapanırken. Miran üstündeki ceketi çıkarıp bana uzattı. Kardeşini bir çırpıda kaldırıp arabasına bindirdi. Hıçkırıyordum ağlıyordum. Yüreğim acıyordu hem bu duruma nasıl gelmiştim ki diye düşünmeden edemesemde arkaya oturup Arasın başını bacağıma koydum. Yol boyunca tek kelime konuşmamıştı Miran. Ne düşünüyordu,ne yapacaktı bilmiyordum ama konuşmaması işime gelmişti. Hastaneye vardığımızda miranın can dostu sağ kolu sinan bizi hastane girişinde bekliyordu.Elime bir poşet tutuşturdu. İçinde temiz kıyafetler vardı. Aras ameliyathaneye götürülürken lavaboya girip üzerimi değiştirdim.Çok kötü görünüyordum.Sarı saçlarım dağılmış, gözlerim ağlamaktan küçülmüş,göz altlarımda halkalar oluşmuş.Bu bir savaşa dönüşmeye başlamışta ve can yakıyordu. Kendimden nefret etmeye başlamıştım.

Geri döndüğümde ameliyathane önü kalabalıklaşmıştı. Arasın eşi helin sandalyede oturmuş ağlıyordu. Gözlerimiz buluştuğunda sanki beni biliyor gibi düşmanca bir bakış atmıştı ya da ben artık herşeyi böyle görüyordum.

Kaç saattir ameliyat sürüyordu hiç bilmiyorum başımı ellerimin arasına almış belkide saatlerdir o pozisyonda oturuyordum. Doktor ameliyathanenin kapısında belirdiğinde hemen ayağa kalktık.

"Şuan için kritik dönem devam etmekte. İlk 48 saati yoğun bakımda takip edeceğiz.Kurşun omuriliğe hasar vermiş çıkarmayı başardık ama felç olma ihtimali olabilir tabi bunlar sonraki düşüneceğimiz şeyler " dedi doktor.

O an yüreğim sıkışmıştı. Bir insan benim yüzümden felç kalabilirdi ve düşüncesi bile kalbimi aynı anda bir sürü parçaya bölmüştü. Ama içimde oluşan o minik umut kırıntısına sarılacaktım ölmemişti. Nefes almaya devam ettiği her dakika için allaha şükrettim. Sevdiğim adamın katili olmak istemiyordum.

3 Gün Sonra

Geçen üç günde Miranla hiç konuşmamıştık. Hatta birkaç gün ailemle kalmamı daha uygun gördüğünü söyledi. Ailemle kalsamda hergün buraya geliyordum. Pek kimseyle muhattap olmuyordum. Arasta dün servise alınmıştı.Şuan için ayaklarını hissetmiyordu. Doktor bunun geçici bir durum olduğunu söylese de içim çok huzursuzdu. Artık herkes olayın nasıl olduğunu merak etse de Aras silahın arkadan ateş edildiğini ve kimseyi görmediğini söyledi. Babası bu durumun peşini bırakmaması için mirana talimat vermişti.

Miranın sessizliği beni korkutuyordu. Düşüncelerini merak ediyordum.Konuşsun hatta bana hakaret edecekse de etsin istiyordum. Birkaç defa dışarda yalnızken yanına gittim ama konuyu hiç açmadı.Sanki orda o olaylar olmamış gibi susuyordu.

1 Hafta Sonra

Konağa geri dönmüştüm. Yeniden kendimi esir hayatı yaşıyor gibi hissediyordum. Bir sürü kitap bitirmiştim şimdiden. Miran o olaydan sonra benle hiç muhattap olmuyor hatta gördüğü zaman yönünü değiştiriyordu. Konuşmak için çalışma odasına girdiğimde söylediklerime cevap vermiyordu. Onu kendi haline bırakmıştım. Aras ise fizik tedavi için dikişlerinin alınmasını bekliyordu. Yürüyememek canını sıksa da bana hiç düşmanca bakmadı gözlerinde yine o sıcaklık vardı. O gün yaptıklarından dolayı pişmandı bunu hissediyordum.Onu affetmek için nedenler koyuyordum önüme belki de onu vurduğum için hissettiğim vicdan azabı hissindendi yada beraber geçirdiğimiz güzel anların hatrına.