Το Τάγμα του Φεγγαριού

Έλιο

Ένα γλυκό αεράκι άρχισε να φυσάει όσο ανέβαιναν την Αποστόλου Παύλου που έσφυζε από ζωή. Σε κάθε πλευρά του δρόμου υπήρχαν μικροπωλητές που έδειχναν την πραμάτεια τους ενώ οι μουσικοί του δρόμου, ήταν σαφώς η κατάλληλη πινελιά για μια τέλεια βραδιά. Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει αργά, αλλά σταθερά, χαρίζοντας τους ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα που τους είχε χαρίσει η φύση. Η Λούνα δεν μπόρεσε να μη συσχετίσει το κατακόκκινο χρώμα του με τον ματωμένο ήλιο που ήταν ζωγραφισμένος στον τοίχο του σπιτιού της. Ανατρίχιασε δυσοίωνα και για μια στιγμή, την έπιασε πανικός, φοβούμενη ως και τη σκιά της. χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να ηρεμήσει τον εαυτό της και επικεντρώθηκε στη συντροφιά της, για να μη σκέφτεται το πόσο αδύναμη ένιωθε ξαφνικά.

Ο Έλιο δεν είχε σταματήσει να τραβάει φωτογραφίες και η Λούνα τον άφηνε, αναγνωρίζοντας το πάθος του, που έκανε τη ζωή του πιο ενδιαφέρουσα. Περπατούσε πίσω του, κρατώντας μια μικρή απόσταση για να μην είναι μέσα στα πόδια του, αλλά δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα της από πάνω του. Κοιτούσε συχνά πάνω από τον ώμο της, προς το σημείο όπου ο ήλιος χαμήλωνε, αλλά κάθε φορά ένιωθε σαν να είχε καρφώσει στην πλάτη της κάποιος, ένα ζευγάρι μάτια, που δεν έλεγαν να φύγουν από πάνω της. Αποτίναξε την ιδέα πως κινδύνευε, γιατί πάνω από όλα ήθελε να απολαύσει την συντροφιά του νέου της φίλου, και στράφηκε προς το μέρος του. Όταν συνειδητοποίησε πως δεν ήταν εκεί που τον είχε αφήσει, η καρδιά της άρχισε να χτυπά σαν τρελή, αλλά ηρέμησε όταν άκουσε το χαρακτηριστικό κλικ του κλείστρου της κάμερας, και το απαλό του γέλιο. Στράφηκε προς το μέρος απ' όπου άκουσε να έρχεται η φωνή του. Είχε στρέψει τον φακό πάνω της και την τραβούσε φωτογραφίες, με ένα βλέμμα θαυμασμού, καθώς την περιτριγύριζε σαν να ήταν το θήραμά του.

«Μη... δεν είμαι καν ενδιαφέρον θέμα!» γέλασε νευρικά, και σήκωσε το χέρι μπροστά από τον φακό.

Ο Έλιο διαφώνησε και στάθηκε δίπλα της για να της δείξει τι είχε τραβήξει ως εκείνη τη στιγμή. Αν μη τι άλλο, είχε μεγάλο ταλέντο γιατί είχε καταφέρει να την κάνει ένα με το ηλιοβασίλεμα. Ήξερε πως ήταν όμορφη, τα μάτια της από μόνα τους την έκαναν μαγευτική, αλλά ποτέ δεν είχε δει τον εαυτό της έτσι όπως την έβλεπε ο Έλιο, μέσα από τον φακό του.

«Ελπίζω να με αφήσεις να τραβήξω κι άλλες φωτογραφίες σου», την παρακάλεσε, αν και ο τρόπος που μίλησε, ήταν σαν να την προκαλούσε να του πει ναι. Δίστασε, ήταν ανέκαθεν επιφυλακτική με αγνώστους μα αυτός εδώ ο άντρας, την έκανε να νιώθει σαν να τον ήξερε χρόνια. Παράξενο. Κοιτούσε στα μάτια της και ήταν σίγουρη πως δεν θα την πλήγωνε.