Το Τάγμα του Φεγγαριού

Άγιος Μηνάς

Δεν περίμενε πως η βραδιά με την Άρτεμις θα περνούσε τόσο ευχάριστα. Σχεδόν ξέχασε πως ήταν ο λόγος που έχασε τη ζωή του ο Έλιο και πως το πιθανότερο ήταν να τη σκότωνε σύντομα. Γελούσαν με την ψυχή τους, σαν δύο καλές φίλες, αφού αποφάσισαν να μη μιλήσουν καθόλου για τα τάγματα και το Λα Λούνα, λες και είχαν και οι δύο την ανάγκη να θυμηθούν πως πέρα από την κληρονομιά τους ήταν δύο νεαρές γυναίκες που είχαν δίψα για τη ζωή. Μιλούσαν για πράγματα που τους άρεσαν, για άλλα που αγαπούσαν και για εκείνους του ανθρώπους που είχαν επηρεάσει τη ζωή τους. Είχαν ξαπλώσει στο κρεβάτι αντικριστά και πάλευαν ενάντια στη νύστα που τους έκανε επίθεση.

«Λυπάμαι για τον Έλιο, θέλω να ξέρεις πως δεν έδωσα εγώ την εντολή να τον σκοτώσουν», παραδέχτηκε η Άρτεμις και το μίσος της για τον Απόλλωνα έγινε ακόμα μεγαλύτερο. Η Λούνα ήθελε να τον σκοτώσει. Ονειρεύτηκε πως τύλιγε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του και του στερούσε τον αέρα σιγά-σιγά ώσπου τα μάτια του χάνονταν στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. «Δεν είσαι ικανή να τον σκοτώσεις, Λούνα», ψιθύρισε η κοπέλα, αναγνωρίζοντας τη φλόγα της εκδίκησης που άναψε μέσα της. «Δεν είσαι σαν εμάς».

«Έχεις σκοτώσει;»

«Ναι, το άτομο που μου έκανε αυτό», απάντησε, δείχνοντας της το σπασμένο της πόδι. «Αν δεν το έκανα, θα με σκότωνε».

Η Λούνα έγνεψε με κατανόηση. «Τι θα κάνεις με τα λεφτά του θησαυρού;» ρώτησε, με πραγματική περιέργεια.

«Την αλήθεια;» γέλασε απαλά εκείνη. «Θα αγοράσω ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα και θα επεκτείνω την επιχείρησή μου». Δεν περίμενε αυτή την απάντηση και δεν έκρυψε την έκπληξή της. «Δεν ονειρευόμαστε όλοι την παγκόσμια κυριαρχία, Λούνα», κάγχασε.

«Τότε γιατί γίνεται όλο αυτό;»

«Γιατί την ονειρεύεται ο αδερφός μου και για χατίρι του θα έκανα τα πάντα», παραδέχτηκε, χαμηλόφωνα. «Υπήρξε για μένα αδερφός, καλύτερος φίλος, μάνα και πατέρας, ξέρεις. Με πρόσεχε, με έσωζε από τον εαυτό μου και έβαζε συχνά τη ζωή του σε αναμονή εξαιτίας μου. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω».

Η Λούνα γέλασε πικραμένη. «Πρώτη φορά χαίρομαι που δεν έχω αδέρφια, να τους έχω τόση υποχρέωση».

Περίμενε πως η Άρτεμις θα θύμωνε μαζί της αλλά αντί γι' αυτό, έβαλε τα γέλια, γιατί μάλλον συμφωνούσε μαζί της. Σύντομα, όμως, το γέλιο της Λούνα μετατράπηκε σε λυγμούς. Δεν μπορούσε να τους συγκρατήσει όσο κι αν πάλευε. Ένιωθε κενή από τη στιγμή που τον είδε να πέφτει αβοήθητος από το ελικόπτερο. Προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να κλείσει το κενό αλλά ήταν αδύνατον.