Το Τάγμα του Φεγγαριού

Ένα φιλί για αντίο

Η βραδιά ήταν μαγικά όμορφη με το ολόγιομο φεγγάρι να κρέμεται στον ουρανό, μεγαλοπρεπές, και να κερδίζει τον θαυμασμό όλων τους. Είχαν περάσει ώρες να μιλάνε για την Λουσίλ. Ο Μορίς φρόντισε να πει στην Λούνα τα πάντα για τη ζωή της, όλα εκείνα τα χρόνια που ζούσαν χωριστά, κι εκείνη το εκτίμησε γιατί είχε ανάγκη να γίνει μέρος της ζωής της, έστω κι έτσι. Γέλασε με την ψυχή της με όλες εκείνες τις αστείες ιστορίες του συντρόφου της, για τα καμώματά της, που θύμιζαν εκείνα έφηβου κοριτσιού και συγκινήθηκε όταν εκείνος της εξιστόρησε τις τελευταίες τις στιγμές. Εκτίμησε το γεγονός πως ο Έλιο προσπάθησε να την παρηγορήσει, ψάχνοντας το χέρι της, αλλά δεν μπορούσε να τον αφήσει να το κρατήσει. Το τράβηξε μακριά και βάλθηκε να παίζει με το ποτήρι της, για να κρύψει την αμηχανία της.

«Της κρατούσα το χέρι όταν έφυγε, σε διαβεβαιώνω πως δεν ήταν μόνη της και έφυγε ήρεμη», κατέληξε ο Μορίς, που σκούπισε τα μάτια του. «Εμένα θα με συγχωρήσετε, τώρα, αλλά θα αποσυρθώ. Δεν με βαστάνε πια οι δυνάμεις μου για ξενύχτια», αναστέναξε λυπημένα.

«Θα σε πάω εγώ στο...»

«Έλιο, όχι, να μείνεις εδώ με το κορίτσι. Είστε νέα παιδιά, δεν θα πάτε από τώρα για ύπνο!» τον διέκοψε ο παππούς του και του έκανε νόημα να καθίσει στη θέση του.

Μια παράξενη σκέψη πέρασε από το μυαλό της Λούνα. «Μορίς, που μένεις;» ρώτησε, αν και ήξερε την απάντηση.

«Έχω πιάσει ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο πιο κάτω, μην ανησυχείς, θα είμαι με τον Έλιο».

Κούνησε το κεφάλι της, αρνούμενη να δεχτεί την απάντησή του. Έπιασε τα ρυτιδιασμένα χέρια του στα δικά της και τα έσφιξε. «Είμαι τόσο χαζή. Έμενες με τη γιαγιά μου τόσα χρόνια. Δεν θα φύγεις από το σπίτι, Μορίς, πήγαινε να κοιμηθείς στο κρεβάτι σου, σε ικετεύω!» Τον σταμάτησε πριν φέρει αντιρρήσεις. «Επιμένω. Είναι περισσότερο δικό σου σπίτι, απ' ότι δικό μου, δεν θα σε διώξω από εκεί μέσα».

«Παππού, άκουσέ την, είναι ικανή να έρθει να σε πάρει σηκωτό από το ξενοδοχείο», γέλασε πειρακτικά και η Λούνα συμφώνησε με μια γκριμάτσα αποδοχής.

«Εντάξει, η αλήθεια είναι πως δώδεκα χρόνια συνήθισα αυτό το σπίτι και το κρεβάτι μου. Ευχαριστώ, Λούνα· θα πιούμε καφέ, μαζί, το πρωί;»

«Να είσαι σίγουρος!»

Σηκώθηκε από τη θέση της και του χάρισε μια αγκαλιά την οποία ανταπέδωσε με χαρά. Τον παρακολούθησε να απομακρύνεται μέχρι που χάθηκε από το οπτικό της πεδίο, και μετά, μετακόμισε μακριά από τον Έλιο που έδειξε να πληγώνεται με την μανία της να θέλει να κρατάει αποστάσεις από εκείνον. Ήθελε να θυμώσει μαζί της, αλλά η αλήθεια ήταν πως, την καταλάβαινε. Κι εκείνος το ίδιο πληγωμένα θα αντιδρούσε αν τον είχε παρατήσει στα ξαφνικά, χωρίς να δώσει σημεία ζωής.