Το Τάγμα του Φεγγαριού

Η τιμωρία

Είχαν περάσει δεκαπέντε λεπτά από την ώρα που είχαν φτάσει έξω από το σπίτι του Μορίς, αλλά ο Έλιο δεν έβρισκε τη δύναμη να βγει από το αυτοκίνητο για να του μιλήσει. Τι να του έλεγε, άλλωστε, πως η σύντροφός του μπορεί να δολοφονήθηκε κι εκείνος να μην πήρε είδηση; Το γεγονός πως ήταν ζωντανός εκείνος, και πως δεν τον πείραξαν από το Τάγμα του Ήλιου, ήταν ένα μικρό θαύμα, αφού οι τύποι αυτοί δεν άφηναν τίποτα όρθιο στο δρόμο τους. Απλά, το άτομο που είχαν στείλει να βγάλει εκτός του παιχνιδιού την Λουσίλ, ήταν τόσο ικανό, που δεν χρειάστηκε να ασχοληθεί με τον Μορίς, γιατί κάλυπτε τα βήματά του.

Ένιωσε το χέρι της Λούνα να αναζητάει το δικό του και το έσφιξε αμέσως, αντλώντας δύναμη από εκείνη. «Δεν χρειάζεται να τον ταράξουμε», την άκουσε να του λέει. «Όσο λιγότερα ξέρει, τόσο το καλύτερο».

«Ναι, έχεις δίκιο. Ας φύγουμε», συμφώνησε ανακουφισμένος που δεν χρειαζόταν να του μιλήσει.

«Ο Μορίς είναι μέλος του Φεγγαριού;» ζήτησε να μάθει η Λούνα.

«Ναι, όλη του τη ζωή, αλλά έχει βγει εκτός ενεργού δράσης· από τη στιγμή που η γιαγιά σου χειροτέρεψε με την υγεία της, αποφάσισε πως δεν είχε να προσφέρει κάτι στο Τάγμα, οπότε παραιτήθηκε και αφιέρωσε τη ζωή του να την προσέχει».

Δεν έκρυψε τη συγκίνησή της γιατί δεν θα έκαναν πολλοί αυτό που έκανε ο Μορίς. Μερικές φορές το να πρέπει να πρέπει κάποιος να αντιμετωπίσει μια αρρώστια που δεν είναι δική του, τον αναγκάζει να πάρει λανθασμένες και εγωιστικές αποφάσεις. Το είχε δει αρκετέ φορές να γίνεται αυτό, αλλά ο Μορίς είχε σταθεί κοντά στην Λουσίλ του ως το τέλος.

«Γνωρίζοντας χρόνια;»

Ο Έλιο στράφηκε προς το μέρος της αλλά έμοιαζε αφηρημένος. «Ναι, ήταν πολύ καλός φίλος με τον παππού σου. Ξέρεις, δεν ήταν η Λουσίλ η Κεφαλή του Τάγματος, αλλά ο άντρας της, κι όταν σκοτώθηκε σ' εκείνο το ατύχημα η Λουσίλ πήρε τη θέση του με το έτσι θέλω γιατί ο πατέρας σου ήταν ακόμα παιδί και δεν ήθελε να του στερήσει την ελευθερία του. Παραλίγο να δημιουργήσει διπλωματικό επεισόδιο, μου είπε ο Μορίς, αλλά εκείνος στάθηκε δίπλα της γιατί πίστευε σ' εκείνη. Μπορεί ο λόγος του να μην περνούσε, γιατί ήταν ένας απλός Προστάτης...»

«Μισό... ο Μορίς ήταν Προστάτης;» τον διέκοψε εντυπωσιασμένη. «Δεν θα το φανταζόμουν!»

«Κι όμως, κι ήταν από τους καλύτερους», απάντησε με καμάρι. «Κι έγινε Προστάτης της Λουσίλ πριν είκοσι χρόνια, αλλά αυτό έφερε κι επιπλέον ευθύνες και ταξίδια... δεν άντεχε και πολύ, ήταν κουρασμένος και προτίμησε να παραιτηθεί από όλα τα καθήκοντά του για να είναι πάντα κοντά της». Σήκωσε τη ματιά του πάνω της και η Λούνα ένιωσε μια γλυκιά ανατριχίλα. «Ήταν ερωτευμένος μαζί της από νεαρή ηλικία, αλλά η Λουσίλ ήταν ταγμένη στον Όλιβερ, τον παππού σου. Τη γιαγιά μου την αγάπησε, αλλά ποτέ τόσο όσο τη Λουσίλ του», συνέχισε, με τη φωνή του να χαμηλώνει τόσο, που η τελευταίες του λέξεις έγιναν έναν ψίθυρος.