Το Τάγμα του Φεγγαριού

Θα έδινα τη ζωή μου...

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου που περνούσαν ανάμεσα από τις κουρτίνες της μπαλκονόπορτας, έκαψαν το πόδι της Λούνα, που κινήθηκε ελάχιστα για να τις αποφύγει. Το κρεβάτι ήταν μαλακό, και εκείνο το βράδυ είχε κάνει τον καλύτερο ύπνο, εδώ και καιρό. Κούρνιασε πάνω στο γυμνό σώμα του Έλιο και άρχισε να φιλάει το μπράτσο του για να τον ξυπνήσει. Είδε ένα αχνό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του και η Λούνα δάγκωσε το κάτω χείλος της όταν της έκαναν επίθεση οι αναμνήσεις από την προηγούμενη νύχτα. Είχαν μεθύσει τόσο όσο χρειαζόταν για να απολαύσουν ο ένας τον άλλον χωρίς αναστολές. Δεν είχε ζήσει τέτοια εμπειρία και κοιτώντας τον Έλιο εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησε πως δεν ήθελε να τη ζήσει ξανά με άλλον. Μόνο με εκείνον...

Ο Έλιο, λες και διάβασε τις σκέψεις της, την τράβηξε με δύναμη πάνω του και ανασήκωσε τον κορμό του ώστε να χείλη του να βρουν τα δικά της. Τι φιλί του ήταν απαιτητικό, έκανε το σώμα της να τρέμει, αλλά ήταν εκείνος που το σταμάτησε απότομα απογοητεύοντάς την.

«Πρέπει να σηκωθούμε», της είπε.

Το πρώτο πράγμα που έκανε η Λούνα, ήταν να κοιτάξει το ρολόι της. «Είναι μόλις εφτά, έχουμε χρόνο», απάντησε και το χέρι της κατέβηκε χαμηλά στην κοιλιά του.

Ο Έλιο άφησε έναν βαρύ αναστεναγμό και μισόκλεισε τα μάτια του. Εκείνη φίλησε τον λαιμό και το στέρνο του και τον οδήγησε μέσα της, αφού τον βοήθησε να βάλει προστασία, κοιτώντας τον κατάματα. Δεν χόρταινε να την κοιτάζει να χορεύει τόσο αισθησιακά πάνω του. Δεν χόρταινε να την αγγίζει και να γνωρίζει από την αρχή τις καμπύλες του κορμιού της. Την κράτησε σφιχτά από τους γοφούς όσο οι κινήσεις τους έπαιρναν φωτιά και ανασήκωσε το σώμα του. Δάγκωσε τον λαιμό της και κράτησε την ανάσα του, όταν την άκουσε να φτάνει στην κορύφωση. Κάθε φορά έλεγε με τόση ευλάβεια το όνομα του που αν μπορούσε, δεν θα σταματούσε να της κάνει έρωτα, για να την ακούει να τον καλεί.

«Νομίζω μετά από αυτό, δεν χρειάζομαι καν καφέ για να ξυπνήσω», την πείραξε.

«Μπορώ να το κάνω πρωινή τελετουργία, αν θες...»

«Να τρώω και να πίνω εσένα αντί για καφέ και πρωινό; Δεν μου ακούγεται σαν κακή ιδέα, εξάλλου, είσαι πολύ πιο νόστιμη», γουργούρισε στο αυτί της και η Λούνα γέλασε ευτυχισμένη. «Μπάνιο, ρούχα και φύγαμε. Στις οχτώ ανοίγει η τράπεζα και θέλω να είμαστε οι πρώτοι που θα μπούμε μέσα», τη διέταξε, φορώντας ξανά, το προσωπείο του Προστάτη.