Bu şarkıyı Hafsa'dan dinliyormuş gibi hissedeceksiniz. Sözleri bu bölümü yansıtıyor.
****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Çekimi fark ediyorsun değil mi?"
......
Gecelerin tutturduğu bir türkü var. Her kişi duymaz. Yıldızlar onun notaları, kimse görmez. Ay enstürümanı, kim dinler?
Geceyi seven.
Karanlığı sevenlere hep kasvet denir de, unuttukları şey her karanlığın bir ışığı olduğu. Her gecenin akrabası olan yıldızlar gibi, ay gibi.
Bir de ışığı kapatılan insanlar var. Birinin gelip ışığı açmasını bekleyen. Ammar tam olarak bunun içindeydi. Çok acıya şahitlik ettiği belliydi, boynuna dokundum, çok acı çektiği de. Karanlığın içinde debeleniyordu. Hatta onu ilk tanıdığımda, gülmeyi unuttuğunu ya da beceremediğini düşünürdüm. İlk içten gülüşünde vurulacağımı bilemezkendi. Şimdi ara sıra onu güldüren olmak, içinde değil belki ama hayatının merkezinde olmak onur verici bir şeydi. Onur verici bir adamdı çünkü.
Burnunu kaçıncı kez boynuma sürttüğünü sayamadım. Kirpikleri de çeneme değiyordu. Uyuyordu. Düzenli nefeslerinden çıkarım yapabiliyordum fakat iyi bir oyuncuydu, uyumuyor olma ihtimali daima vardı.
Ben, uyuyamamıştım. Heyecandan mıdır, boynumdaki adamın nefesinden midir bilmem.
Bildiğim tek şey karnımdan kalbime ve kalbimden aklıma giden yolun duygu girdaplarıyla sarmalanmış olduğuydu. Tuhaf olansa seçemiyordum, neyi hissedeceğimi seçemiyordum.
Birden o dalgalı, gür ve heybetli ses yakınlardan duyuldu. Ezan okunuyordu. Küçük bir kasaba olduğu için ses yüksekti. Ve söyleyen hocanın sesi epey hissiyatlı güzeldi. Duyar duymaz ayaklandım. Öncelerden pek umursamazdım, fakat Ammar'dan gördüğüm şeylerin karakterime yansımasına şahit oluyordum. Bu beni korkutmuyordu. Ammar ezan sesini duyar duymaz yaptığı işi bırakırdı, uzanıyorsa hemen doğrulurdu. Bunu burda görmüştüm. Hayatımda hiç görmediğim şeylerdi, ama iyi hissettirmiyor diyemezdim. Ben ayaklanınca gözlerini aralamıştı. Vücutlarımız ayrılınca bedenime soğuk hava nüfuz etti. Esneyip kalktım. Ammar da ezan sesini algılar algılamaz doğruldu.
"Ben içeri geçiyorum." dediğimde gözlerini bana çevirip başını salladı. Daha fazla beklemeden içeri girdim. Paytak yürüyüşlerimle odama yöneldim. Planlarımı bir gözden geçirsem iyi olurdu. Ne de olsa gün doğumuna saatler kalmıştı.
Ezan bittikten sonra yorganın içine girip kendimi yatağa alıştırdım. Bu rahat yatağı umarım özlemezdim. Zira kendime gelememe sorunsalı beni daima takip ederdi. Kanlı düşlerimi umursamadan gözlerimi kapadım.
