Broken Heart

κεφάλαιο 24

Ο Άρης παρκάρει μέσα στο γκαράζ και σβήνει την μηχανή αλλά, ακόμα ο εκνευρισμός του είναι εμφανής. <<Κατέβα>> λέει κοφτά χωρίς να με κοιτάζει καν, καταπίνω και δεν ξέρω αν θέλω να κατέβω από το αμάξι ή να το βάλω στα πόδια και να τρέξω όσο μπορώ πιο μακριά του. Ανοίγει την πόρτα και βγαίνει από το αμάξι και αναστενάζω ξέρω πως δεν έχω άλλη επιλογή οπότε ανοίγω την πόρτα μου και βγαίνω από το αυτοκίνητο. Προχωράει προς το εσωτερικό του σπιτιού και τον ακολουθώ καταπόδας. Πιάνει ένα ποτήρι από το μικρό μπαράκι που υπάρχει στην άκρη του σαλονιού και το γεμίζει με ουίσκι και το κατεβάζει μονοκοπανιά και το ξανά γεμίζει. Κάτι μου λέει πως την έχω βάψει άσχημα, γυρίζει προς το μέρος μου και βλέπω τα σκοτεινά του μάτια να με κοιτάζουν οργισμένα. Περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του προσπαθώντας να ελέγξει τον θυμό του <<Στέλλα ειλικρινά κάνω μεγάλη προσπάθεια αυτή την στιγμή για να μην δεις το άλλο μου πρόσωπο>> μου λέει κοφτά και ανασαίνει βαριά. Καταπίνω και τον πλησιάζω αργά <<Συγνώμη αν σε έφερα σε δύσκολη θέση>> του λέω προσπαθώντας να τον ηρεμίσω, του ξεφεύγει ένα γελάκι από τα χείλη του και πίνει μια γουλιά από το ποτό του <<Συγνώμη ε; Και με μια συγνώμη νομίζεις πως ξεμπέρδεψες πάντα με παρακούς σου έχω ζητήσει τότες φορές να με ενημερώνεις όταν βγαίνεις πράγμα που δεν έκανες όπως σου έχω πει να προσέχεις τι φοράς δημόσια αλλά, εσύ με αγνοείς επιδεικτικά>> μου λέει και με πλησιάζει όπως το λιοντάρι το αθώο αρνάκι που κάθετε αμέριμνο.

Δαγκώνω ελάχιστα το κάτω χείλος μου και τα μάτια του στενεύουν <<Σταμάτα να δαγκώνεις το χείλος σου Στέλλα>> μου λέει προειδοποιητικά και κοκκινίζω. <<Ξέρεις από την αρχή πως δεν μου αρέσει όταν δεν με υπακούν>> μου λέει και αρχίζει να κάνει κύκλο σιγά - σιγά γύρω μου και νιώθω να ανατριχιάζω σε όλο μου το κορμί. Δεν ξέρω αν είναι από φόβο ή από ερεθισμό ίσως μια ανάμιξη και από τα δύο. Νιώθω τα δάχτυλά του πάνω στο κορμί μου να το χαρτογραφούν απαλά <<Ξέρεις πως από εδώ και πέρα μου ανήκεις>> λέει με βραχνή φωνή <<Μου ανήκει η μέση σου, τα χέρια σου, η πλάτη σου>> λέει και με ακουμπάει απαλά στέλνοντας χιλιάδες ηλεκτρικά βολτ στο σώμα μου κανόνας με να τρέμω. <<Μου ανήκει ο κώλος σου>> λέει και μου ρίχνει μια δυνατή ξυλιά με αποτέλεσμα να παραπατήσω. Βάζω το χέρι μου στο σημείο στο οποίο με χτύπησε αλλά, το χέρι του με σταματάει και με γυρίζει απότομα προς το μέρος του. Τα μάτια του έχουν γίνει ένα με το σκοτάδι το οποίο επικρατεί γύρω μας <<Δεν τελείωσα>> λέει άγρια με την βραχνή του φωνή να αντηχεί μέσα στο σπίτι. <<Μου ανήκει το πρόσωπό σου, ο λαιμός σου, τα στήθη σου>> συνεχίζει να ακουμπάει κάθε μέρος του σώματος μου με μια κίνηση πιάνει την άκρη του πάνου μέρους από το μαγιό μου και αφού το λύνει το πετάει κάτω.