Broken Heart

κεφάλαιο 35

Επιστρέφουμε σπίτι τη ώρα που χτυπάει το κινητό μου και βλέπω πως είναι ο πατέρας μου, ρίχνω ένα βλέμμα στον Άρη οποίος κρατάει το τιμόνι με το ένα του χέρι ενώ το άλλο είναι πάνω στο πόδι μου και με χαϊδεύει απαλά. <<Ναι>> λέω καθώς σηκώνω το κινητό μου <<Καλημέρα Στέλλα>> ακούω την φωνή του μπαμπά μου τον οποίο έχω να δω αρκετές μέρες και η αλήθεια είναι πως μου έχει λείψει <<Καλημέρα μπαμπά>> του λέω γλυκά <<Θέλω να μιλήσουμε δεν σε έχω δει εδώ και μέρες>> μου λέει και μπορώ να διακρίνω κάποια πίκρα στην φωνή του <<Το ξέρω μπαμπά και εγώ θέλω να σε δω>> του απαντάω γλυκά <<Τι λες να έρθεις από το γραφείο μου θέλω να πούμε κάποια πράγματα και την Κυριακή δεν θα βρούμε τον χρόνο και θέλω να ήμαστε μόνοι μας χωρίς την Σμαράγδα>> μου λέει και αναρωτιέμαι τι θέλει να μου πει <<Οκ είμαι στον δρόμο θα σε μισή ώρα θα είμαι εκεί>> του λέω και το κλείνω. Γυρίζω προς τον Άρη και τον κοιτάζω <<Ο μπαμπάς μου θέλει να πάω από την εταιρία για να μιλήσουμε >> του λέω και τον βλέπω να συνοφρυώνεται ελάχιστα <<Καλά μωρό μου θα σε πάω θέλω να ρίξω και μια ματιά στην καινούργια μας συνεργασία>> λέει και βγαίνει στη έξοδο που οδηγεί προς τα γραφεία. 

<<Με τον Μάρκο;>> ρωτάω και με κοιτάζει με την άκρη των ματιών του <<Ναι>> λέει κοφτά και μετανιώνω που μίλησα <<Θα πρέπει να είναι πολύ περήφανος για τον γιο του>> λέω ειρωνικά και βλέπω μια υπομειδιά χαμόγελου στην άκρη των χειλιών του <<Θετού γιού του>> λέει ο Άρης και γυρίζω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος του,  τον βλέπω να σφίγγει το τιμόνι με τα χέρια του και να ανασαίνει βαριά <<Ο πατέρας του σκοτώθηκε όταν ήταν μικρός αν και η μητέρα του δεν παντρεύτηκε ξανά ο Μάρκος στάθηκε δίπλα του>> λέει και πιάνω το κεφάλι μου από τον καταιγισμό των καινούργιων αποκαλύψεων που μαθαίνω. Ο Άρης παρκάρει στο πάρκινγκ της εταιρίας μας και κατεβαίνουμε για να μπούμε μέσα στο κτίριο η Αιμιλία χαμογελάει πλατιά μόλις με βλέπει και κάνει τον κύκλο της ρεσεψιόν για να με αγκαλιάσει <<Στέλλα>> λέει χαμογελαστά και απλώνει τα χέρια της. Δουλεύει σχεδόν οκτώ χρόνια εδώ και κάθε φορά που ερχόμουν στην εταιρία πάντα έβρισκα χρόνο για να πίνω ένα καφέ μαζί της. Είναι μόλις τρία χρόνια πιο μεγάλη από εμένα και πολύ γλυκιά <<Αιμιλία πόσο χαίρομαι που σε βλέπω>> της λέω καθώς απομακρυνόμαστε, <<Κύριε Αθανασίου>> λέει στον Άρη τον οποίο φυσικά και βλέπει πολύ πιο συχνά απ' ότι εμένα <<Έχεις χρόνο να πιούμε ένα καφέ να τα πούμε όπως παλιά; >> με ρωτάει γλυκά <<Πολύ θα το ήθελα αλλά, με περιμένει ο πατέρας μου ίσως μετά εάν προλάβω>> της λέω και την βλέπω να κατσουφιάζει ελάχιστα. <<Δεν βλέπω την ώρα να έρθεις στην εταιρία για να μπορούμε να τα λέμε καθημερινά>> μου απαντάει χαμογελαστά <<Σύντομα>> της λέω και προχωράμε προς το ασανσέρ για να ανεβούμε στον δεύτερο όροφο όπου είναι το γραφείο του πατέρα μου.