Broken Heart

κεφάλαιο 29

Ο Άρης μπαίνει μέσα στο σπίτι και τον ακολουθώ ενώ πίσω μου έρχονται οι υπόλοιποι <<Στέλλα πήγαινε στο δωμάτιο>> μου λέει κοφτά και σηκώνω το φρύδι μου <<Μίλησα δεν θα το ξανά πω>> λέει ξανά πιο άγρια και αναστενάζω αλλά, δίνω τόπο στην οργή <<Αντώνη πάμε στο γραφείο μου να μιλήσουμε εσείς περιμένετε εδώ>> λέει στους άλλους άντρες και αυτή κάθονται σχεδόν προσοχή. Τι σκατά είναι όλα αυτά που συμβαίνουν και ποιοι είναι όλοι αυτοί φέρονται σαν στρατιωτάκια, μπαίνω στο υπνοδωμάτιο και πηγαίνω πάνω κάτω περιμένοντας επιτέλους τον Άρη. Αυτή την φορά δεν θα το αφήσω έτσι θέλω να μάθω, έχω το δικαίωμα να μάθω που να πάρει. 

Μετά από μισή ώρα η πόρτα ανοίγει και ο Άρης μπαίνει στο δωμάτιο κλείνει την πόρτα πίσω του και ακουμπάει πάνω της. Με κοιτάζει εξεταστικά αλλά, δεν λέει κουβέντα <<Ποιοι είναι αυτοί οι άντρες Άρη;>> τον ρωτάω και τον κοιτάζω κατάματα <<Θα προσέχουν από σήμερα το σπίτι και εσένα εάν θες να πας κάπου δεν έχεις παρά να τους το ζητήσεις αλλά, θα είναι μαζί σου μέχρι να γυρίσεις ξανά στο σπίτι>> μου απαντάει και έχω μείνει να τον κοιτάζω με ανοιχτώ το στόμα. <<Ορίστε προσέλαβες σωματοφύλακες για να με ακολουθούν όπου πηγαίνω>> του λέω έξαλλη. Ξαφνικά μετακινείτε από την πόρτα και έρχεται καταπάνω μου και σταματάει μόλις λίγα εκατοστά από το σώμα μου <<Αφού δεν μπορείς να κάνεις αυτό που σου λέω δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή>> μου λέει άγρια και με κοιτάζει από ψιλά. <<Νομίζω σου είπα πως μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου και μόνη μου δεν έκανα κάτι κακό απλός βγήκα για καφέ>> του λέω στο ίδιο ύφος <<ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ>> λέω άγρια και σφίγγει τις γροθιές του. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα καθώς προσπαθώ να ηρεμίσω πράγμα αδύνατων με τον άντρα που έχω απέναντι μου <<Εάν μου μιλούσες από την αρχή για την ζωή σου τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί Άρη αλλά, εσύ ακόμα και τώρα δεν μου αποκαλύπτεις τίποτα για το παρελθόν σου>> του λέω φωνάζοντας και αρχίζω να ξεσπάω τα νεύρα μου <<Απαιτείς να κάνω ότι μου λες, εσύ όμως δεν βοηθάς καθόλου την όλη κατάσταση πως θες να σε υπακούω όταν δεν έχω ιδέα από τη πρέπει να φυλάγομαι όταν δεν ξέρω ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί σου όταν δεν ξέρω καν εσένα πραγματικά. Κάθε μέρα σχεδόν βλέπω και έναν καινούργιο Άρη>> του λέω και παίρνω ανάσες καθώς από τα νεύρα μου αρχίζω να κλαίω. <<Εσύ ξέρεις τι είναι να μαθαίνω πως η γυναίκα με την οποία θέλω και προσπαθώ να προστατεύω είναι έξω χωρίς να μου το πει για ακόμη μια φορά και πίνει καφέ με έναν από τους εχθρούς μου>> μου λέει με οργή και σφίγγει τις γροθιές του. Γυρίζει και πάει να φύγει αλλά, τον σταματάω <<Στέλλα άσε με να φύγω γιατί δεν ξέρεις τι είμαι ικανός να κάνω αυτή την στιγμή από τα νεύρα μου>> μου λέει και πάει να τραβήξει το χέρι του αλλά, τον κρατάω με δύναμη.