Ateş Böceği // Yarı texting (Tamamlandı)

39.Bölüm

Ateş’le bir parkta buluşmuştuk. Sakince yanında oturdum. “Sana kendini değersiz hissettirdiğimin farkındayım,” dedi usulca. “Canını çok yaktım, çok ağır konuştum,” dedi kafasını önüne eğerken. “Bunlara rağmen hâlâ nasıl beni sevebiliyorsun, anlamıyorum.”

“Kalp bu işte,” dedim buruk bir şekilde tebessüm ederken. “Yansa da seviyor. Parçalara ayrılsa da sevmeye devam ediyor. Çünkü aşık. Aşık olan bir kalp, kendisini düşünmez ki.” Gülümserken gözleri dolmuştu. “Haklısın,” dedi titreyen ses tonuyla. “Ateş, neyin var gerçekten anlamıyorum,” dedim çaresiz bir şekilde. “Canını yakan şey ne, bilmek istiyorum.” Titrek bir nefes verdi. “Derin, ben sana uzun ömürlü bir mutluluk vaat edemem.” Gözlerinden yaş akarken konuşmasına devam etti. “Hiçbir zaman dokunamam sana.”

“Ne?” dedim anlamayarak. Elini uzatıp elimi tuttu ve kalbinin üzerine koydu. “Derin, benim buramda senden başka bir şey yok,” dedi gözlerinden yaş akmaya devam ederken. “Sadece seninle olmak istiyorum. Sadece seninle yaşlanmak, seninle uzun bir ömür geçirmek istiyorum.”

“O zaman sorun ne Ateş?” dedim sesim titrerken. Derin bir nefes verirken ayaklandı. “Off,” dedi titreyen ses tonuyla. “Ateş, söyleyecek misin artık?” dedim sabırsız bir şekilde. “Söyleyemiyorum,” dedi acıyla bana taraf dönerken. Ağlıyordu. “Allah kahretsin, söyleyemiyorum.”

“Ne lan? Söyleyemeyeceğin kadar büyük olan ne?” dedim öfkeyle ayaklanırken. “Derin, ben...” dedi gözlerimin içine bakarken. “Söyle,” dedim ona yaklaşarak. Sustu. “Söylesene,” dedim direterek. “Beni aldattın mı Ateş?” Söylediğim şeyle şaşkınlığa uğramıştı. “O kızdan başkasıyla da mı yattın?” Konuştukça sinirleniyordum. “Bu yüzden mi söyleyemiyorsun?”

“Gerçekten bunları yapabileceğimi düşündün mü?” dedi şaşkınlıkla. “Gerçekten benim böyle bir şey yapacağım aklının ucundan geçti mi?” dedi bana yaklaşarak. “Var ya. Ben artık senden her şeyi bekliyorum Deniz Ateş Akın. Bana ihtiyaçlarımı giderirsin diyen insansın lan sen. Benden ne düşünmemi bekliyorsun Ateş? Sebebini kendin söylemiyorsun. Ne düşüneyim peki?”

“Aklına gelen tek şey gerçekten seni aldatmış olma ihtimalim mi?” dedi hafif sinirle. “Bunun dışında hiçbir şey gelmiyor mu aklına?” Omuzlarımı çekerek “Gelmiyor,” dedim. “Başka ne var, söyle de bileyim.” Derin bir nefes verdi. “Sevgime zerre güvenmiyormuşsun desene.”

“Belli ki, senin bana söyleyecek hiçbir şeyin yok,” dedim sabrım taşarken. “Yalandan güzel güzel konuşup da benim ayarlarımı bozdun zaten. Bir bok anlatacağın yok senin bana. Zaten hata benim. Ne diye geldim ki ben buraya? Ben ne diye sana inanıp geldim ki? Sen anca oyalamayı bil Deniz Ateş Akın. Benim ayarlarımla oynamak dışında yapabileceğin hiçbir şey yok senin. Artık var ya, sebebini de söyleme lan. Çünkü umurumda değil. Madem bu kadar gitmek istiyorsun, buyur git hayatımdan. Tutacak değilim. Bitti, anlıyor musun?” Kırgınlıkla gözlerimin içine bakarken onu arkamda bırakıp gitmeye koyuldum. Ama Ateş’in söylediği şeylerle ayaklarım hareket etmeyi sonlandırmıştı.

“Ben ölüyorum,” dedi. Durdum. Hareket edemedim. Hani zaman durdu gibi hissedersiniz ya. Sanki kuşlar bile uçmayı bırakmış. “Hastayım Derin,” dedi titreyen ses tonuyla. Kalbime ağrı girerken acımasızca ikinci kez “Ölüyorum,” dedi. Nefes almakta güçlük çekerken arkamı dönüp sevdiğim çocuğa bakamıyordum bile. Söylediği şeye nasıl bir tepki vermem gerekiyordu, bilmiyordum. Ağır çekimde Ateş’e döndüm. Gözlerimin içi yanarken “Ne?” dedim içime kaçan ses tonumla. Gözlerinden yaşlar akıyordu onun da. Ağlıyordu. “Sen...” dedim zorlukla. “Ne dedin?” Ateş, konuşmuyordu. Belki de konuşuyordu ama artık ben duymuyordum. Belki de artık duymak istemiyordum. Başıma büyük bir ağrı saplanırken, hafif bir şekilde geriledim. Dolan gözlerimden mi, yoksa başka bir sebepten mi Ateş’i bulanık görmeye başlamıştım. Benim için renkler anlamını yitirmişti. Yavaş yavaş tüm canlı renkler solmaya başlamıştı. Daha sonrasında aydınlık olan dünyam kararmıştı. O cümle, benim hayatımdaki tüm renklerin önemini yitirmesine sebep olmuştu.