Ateş Böceği // Yarı texting (Tamamlandı)

47.Bölüm

Ateş’le birlikte hazırlanıp konsere gitmiştik. “Bu...” dedim şaşkınlıkla. “Cem Adrian konserine mi geldik?” dedim bir anda heyecanla Ateş’e dönerek. Gülümseyerek kafasını salladı. “İkimiz de Cem Adrian aşığı değil miyiz?” dedi göz kırparak. “Ya sen gerçekten harika bir şeysin,” dedim ona sarılarak.

“Hadi gel, içeri geçelim,” diyerek konsere giriş yapmış bulunmaktaydık. Cem Adrian şarkılarını çok fazla seviyordum. Heyecanlı bakışlarımı ondan çekemiyordum. Mutlulukla onu izlerken, Ateş’in bana aşık aşık baktığının farkında değildim. Birlikte deli gibi şarkıları söylüyorduk. “Sıradaki şarkımızı burada bulunan Ateş ve Derin çiftimiz için seslendiriyorum.” Duyduğum şeyle donup kalmıştım. “Bu çiftimiz için alkış!” dedi bağırarak. “Ateş?” dedim şaşkınlıkla ona dönerken. Gülümseyerek omuzlarını havaya kaldırdı.

Cem Adrian, “Sana sarılınca” şarkısını söylemeye başlamıştı. Şarkıya Ateş de eşlik ediyordu. Gözlerimin içine bakarken gülümseyerek şarkıyı söylüyordu.

“Okyanusta kağıttan bir gemi gibi
Baharı beklemeden açan tomurcuk gibi
Sanki ilk kez seven bir çocuk gibi
Seni sevdim, seni sevdim...”

Gözlerim yine doluyordu. Ben bir daha hiç böyle güzel sevilmeyecektim. Bunu çok iyi biliyordum. Kimseyi de böyle sevemeyecektim. Ateş, beni kendisine çekip sarıldı. “Sana sarılınca...” dedi ve iç çekti. Ağlamak istemiyordum. Ama ağlamak üzereydim. “Seni çok seviyorum,” dedi fısıltıyla. “Seni çok seviyorum,” dedim titreyen ses tonumla.

“Kalbin gerçekten darmadağın mı?” dedim Ateş’e bakarak. “O nereden çıktı?” dedi kaşlarını çatarak. “Şarkılar bizim söyleyemediklerimizi haykırıyor diye sevmiyor muyduk onları?” Tebessüm etti. “Öyle,” dedi ve derin bir nefes verdi. “Seni çok seviyorum,” dedi tekrardan yüzümü avuçlayarak. “Ama canım öyle bir yanıyor ki.” Kalbime ağrı girmişti. “Seni arkamda bırakıp gideceğimi bilmek canımı öyle bir yakıyor ki.” Gözlerim dolmuştu. “Şimdi ağlama, olur mu?” dedi yalvaran ses tonuyla. “Anın tadını çıkaralım.”

Şarkı bittiğinde Cem Adrian, “Şimdi Ateş beyi sahneye davet edelim,” dedi tebessüm ederek. “Gel benimle,” diyerek Ateş, elimden tutarak insanların arasından çıkıp öne çıkmıştı. Ne yapmaya çalışıyordu? “Kal burada,” dedi ve kendisi sahneye çıktı.

“Öncelikle herkese selam,” dedi Ateş, geniş gülümsemesiyle. “Size şunu söylemem gerek ki, ben Derin’i çok seviyorum.” Gözlerim dolu bir halde gülümsüyordum. “Kendisi çok fazla sulu gözdür. Sulu gözlerden nefret ederim. Ama aşk da böyle bir şey işte. Nefret ettiğin şeyleri bile bir bakıyorsun, seviyorsun.” Bana baktı. Tebessüm etti. “Derin, bana nefret ettiğim şeyleri sevdirdi. Garip geliyor belki ama, ilk kez bir yazar olarak aşkın tarifini Derin’de buldum ben.”

Derin bir nefes verdi. “Şimdi diyebilirsiniz bize ne sizden, biz şarkı dinlemeye geldik diye. Haklısınız. Ama ben sadece, onu ne kadar çok sevdiğimi duyurabileceğim kadar çok fazla insana duyurmak istedim. Çünkü bunu belki de bir zaman sonra hiç söyleyemeyeceğim. O yüzden şimdi fırsatım varken söylemek istiyorum. Bence siz de öyle yapın. Şu an küsülü olduğunuz kim varsa, ayrıldığınız ve sırf gururunuzdan barışmayı ertelediğiniz herkese şu an onları ne kadar çok sevdiğinizi söyleyin. Çünkü dediğim gibi, zaman akıp gidiyor. Kimin ne zaman öleceğini bilemeyiz. Ya ayrıldığın sevgilin, şu an herhangi bir sebepten ölürse. Kendini affedebilir misin? Mezarına gidip seni seviyorum demek...yapmayın arkadaşlar. Ben yapmayacağım çünkü. Bu nefesi alıp veriyorken, söyleyemeyeceğim anlar için bile tekrar tekrar söylemek istiyorum.” Bakışları bana kaydı. Ben ağlıyordum. “Seni çok seviyorum sevgilim,” dedi tebessüm ederek.

Herkes alkışlamıştı. “Bu şarkı benden sana gelsin. Çünkü biliyorum, bu sana söyleyeceğim son şarkı.” Kalbime ağrı saplanmıştı. Ve Ateş, Kendine iyi bak şarkısını söylemişti. Bu şarkıyla bana veda ediyordu, ama ben onun vedasına henüz hazır değildim. Bu yüzden onu dinlemeden hızla oradan uzaklaşmıştım. Sanırım ben buna hiç alışamayacaktım. Siz, sevdiğiniz adamın öleceğine alışabilir miydiniz?